بریده‌هایی از کتاب کتاب

مرا با چشم‌های بسته از پل بگذران ای دوست! تو وقتی با منی دیگر مرا بیم معادی نیست

در فکر دلبری ز من بینوا مباش صیدی چنین حقیر، برازندهٔ تو نیست

طفل می‌گرید مگر می‌داند این دنیا کجاست؟ عمر چون با های‌های آمد به هق‌هق بگذرد

به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است

فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست چون رود بگذر از همهٔ سنگریزه‌ها

من که عمری دل برای دوستان سوزانده‌ام حال باید دل بسوزاند برایم دشمنم

منّتی بر سر من نیست اگر عمری هست پیش این ماهی دلمرده چه دریا، چه کویر چو قناری به قفس؟ یا چو پرستو به سفر؟ هیچ‌یک! من چو کبوتر؛ نه رهایم، نه اسیر

به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است

از جدایی نتوان گفت به‌جز آه سخن

تعریف تو از عقل همان بود که باید عقلی که نمی‌خواست سر عقل بیاید

به «سلطان جهان»، «شاه عرب» گفتند و عیبی نیست به هر تقدیر دست لفظ، از توصیف کوتاه است

تمام عمر کوهم خواندی و آتشفشان بودم سکوتم گرچه سر تا پا، شبی فریاد خواهم شد

در تقلّای عبادت غافل از مقصد شدیم از سفر واداشت ما را توشهٔ سنگین ما

چرا ز سینهٔ من دود آه سر نزند که کوهی از غم و آتشفشانی از دردم

گر نمی‌آمیخت با ظاهرپرستی دین ما سایهٔ نفرین نمی‌افتاد بر آمین ما

مباش آرام حتی گر نشان از گردبادی نیست

با آن که مرا از دل خود راند، بگویید ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید

مپرس شادی من حاصل از کدام غم است که پشت پردهٔ عالم، هزار زیر و بم است

همیشه قسمت فواره سرنگون شدن است تو نیز مثل من ای دوست برمخیز! بس است!

همانند هرچه آیینه به توصیف تو جان کند، نشد آه! تصویر تو هرگز به تو مانند نشد گفتم از قصهٔ زلفت گرهی باز کنم به پریشانی گیسوی تو سوگند نشد خاطرات تو و دنیای مرا سوزاندند تا فراموش شود یاد تو هرچند نشد من دهان باز نکردم که نرنجی از من مثل زخمی که لبش باز به لبخند نشد دوستان عاقبت از چاه نجاتم دادند بلکه چون بَرده مرا هم بفروشند نشد.