بریده‌هایی از کتاب کتاب

از تو برای کسی اگرچه نگفتم مهر تو را در دلم نگاشته بودم

سایه افکندند بر دنیا سیاهی‌ها اگر با تو خواهم ماند حتی در تباهی‌ها اگر تنگ آب اینقدر هم کوچک نمی‌آمد به چشم فکر آزادی نمی‌کردند ماهی‌ها اگر ما به راه خویش می‌رفتیم، دشمن‌دوستان

همیشه جای شکایت ز خلق بسیار است ولی برای تو از خود شکایت آوردم

از این شادم که در زندان یادت گرچه محبوسم تو از من چون صدف در سینه مروارید می‌سازی

به سر هوای تو می‌پرورم که مثل حباب اگرچه هیچم، در خویشتن نمی‌گنجم

ز شوق با تو یکی بودن آنچنان مستم که در کنار تو در پیرهن نمی‌گنجم

مدام در سفر از خویشتن به خویشتنم هزار روحم و در یک بدن نمی‌گنجم

تو اگر یوسف خود را نشناسی عجب است ای که بینا شده چشم تو ز یک پیراهن

باز با گریه به آغوش تو برمی‌گردم چون غریبی که خودش را برساند به وطن

بعد از این در دل من، شوق رهایی هم نیست این هم از عاقبت از قفس آزاد شدن

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن تو بگو من به تو مشتاق‌ترم یا تو به من؟

نمی‌خوانم خدایش گرچه از اوصاف او پیداست که هم بر عیب ستّار است، هم بر غیب آگاه است

سکوتی سایه افکنده است همچون ابر بر صحرا شب آرام است و نخلستان پر از تنهایی ماه است

ندارم آرزویی جز «مقام» عشق ورزیدن که از دل آخرین حبّی که بیرون می‌شود، جاه است

بی تو چون بیمار، زیر دست عقل افتاده‌ایم این طبیب ای کاش برمی‌خاست از بالین ما

با «اشک» سر به خانهٔ دلگیر «غم» زدن گاهی اگرچه دیر، همین است زندگی

باز هم باغچه از غنچهٔ پژمرده پر است

به شرط آبرو یا جان قمار عشق کن با ما که ما جز باختن چیزی نمی‌خواهیم از این بازی

ز شوق با تو یکی بودن آنچنان مستم که در کنار تو در پیرهن نمی‌گنجم

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن تو بگو من به تو مشتاق‌ترم یا تو به من؟