بریده‌هایی از کتاب گریه‌های امپراتور

تو را خدا به زمین هدیه داده، چون باران که آسمان و زمین را به هم بیامیزی

بی‌تو هر لحظه مرا بیم فروریختن است مثل شهری که به روی گسل زلزله‌هاست

در غلغله جمعی و » تنها«شده‌ای باز آن‌قدر که در پیرهنت نیز غریبی

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله‌هاست

باز می‌پرسمت از مسئله دوری و عشق و سکوت تو جواب همه مسئله‌هاست

کی به انداختن سنگ پیاپی در آب ماه را می‌شود از حافظه آب گرفت؟!

آسمانی شدن از خاک بریدن می‌خواست

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله‌هاست

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظه کوتاه به هم می‌ریزد

بارم که روی شانه عالم زیادی‌ام