بریده‌هایی از کتاب تنهایی دو نفره

ابروی تو چون تیغ دو سر، برنده ست اخم تو به زیبایی صدها خنده ست در چشم تو شیرهای رامی ‌خفته ست در چشم تو آهوهایی درنده ست

کندوی عسل از دهنت می‌ریزد نازاست که از آمدنت می‌ریزد شب آمده،دکمه دکمه دکمه واکن صبح است که از پیرهنت می‌ریزد

بیرون از رنگ و رخت بودن زیباست تسلیم قمار بخت بودن زیباست پاییز و بهار و تبر و بی برگی سخت است، ولی درخت بودن زیباست

سخت است در ازدحام‌ها "خود" باشی در خویش مدام در تردد باشی ای مرگ شب تولدم نزدیک است ای کاش تو هدیه‌ی تولد باشی

ما چهار نفربودیم : من او َ و تنهایی. در خانه‌ی ما تنهایی دو نفر بود!

یک چشم تو کوفه است و یک چشم تو شام یک چشم تو از خواص و یک چشم عوام چشمان تو دو طایفه‌ی در جنگند یک چشم خداحافظ و یک چشم سلام

پیدایی و من گمم در این شهر شلوغ تنهایی مردمم در این شهر شلوغ معشوق خیابانی عابرها! آه قربانی چندمم در این شهر شلوغ؟

شب: مرد و سکوت و خانه و تنهایی شب: روزِبدون شانه و تنهایی شب: حادثه‌ای شگفت، شب: باورتلخ شب: دست به زیر چانه و تنهایی

خوشحالی خواب‌های بی‌تعبیریم محکوم همیشه‌ایم و بی‌تقصیریم لبخند گریخته ست از لب‌هامان هر روز به اسم زندگی می‌میریم

تاراج و تگرگ را نمی‌فهمیدم ِ افتادن برگ را نمی‌فهمیدم قبل از اینکه رها کنی دستم را من معنی مرگ را نمی‌فهمیدم

جلاد شو و تیغ بکش، این گردن بی‌حلقه‌ی دست‌های تو گردن نیست

خوشحالی خواب‌های بی‌تعبیریم محکوم همیشه‌ایم و بی‌تقصیریم لبخند گریخته ست از لب‌هامان هر روز به اسم زندگی می‌میریم

ای مرگ شب تولدم نزدیک است ای کاش تو هدیه‌ی تولد باشی

جلاد شو و تیغ بکش، این گردن بی‌حلقه‌ی دست‌های تو گردن نیست

یک عمر دوید و روز و شب را کوشید با خستگی‌اش نشست و چایی نوشید تا خواست خوشی به او سلامی بکند مرگ آمد و کفش زندگی را پوشید

من: عطر گلی که خاستگاهش قالی‌ست من: آن لبی‌ام که خالی از خوشحالی‌ست تو: هرچه امیدی و امیدی و امید من: حس تفنگی که خشابش خالی‌ست

تو: آرامش، آرامش، آرامش... من: طایفه‌ای که جنگ دارد با خویش

می‌ترسم ازآنروزکه حاشابشود بی‌معنایی برهمه معنابشود می‌ترسم ازآنکه پوچ باشدآخر آن لحظه که مشت زندگی وابشود

پاییز! تو کیستی که باغ از سر شوق عریانی را به خویش آویخته است؟!

خوشحالی خواب‌های بی‌تعبیریم محکوم همیشه‌ایم و بی‌تقصیریم لبخند گریخته ست از لب‌هامان هر روز به اسم زندگی می‌میریم