بریده‌هایی از کتاب تنهایی دو نفره

یک عمر دوید و روز و شب را کوشید با خستگی‌اش نشست و چایی نوشید تا خواست خوشی به او سلامی بکند مرگ آمد و کفش زندگی را پوشید

نفرین به سفر که از غم دوری تو حتی کمر نماز هم می‌شکند

برتیره‌ی شب چراغ خواهی افتاد وصلی و به هر فراق خواهی افتاد ای حادثه‌ی شگفت! ای باور محض! یک روز تو اتفاق خواهی افتاد

اندازه‌ی یک عمر نبودی با من اندازه‌ی یک پلک زدن با من باش

می‌ترسم ازآنروزکه حاشابشود بی‌معنایی برهمه معنابشود می‌ترسم ازآنکه پوچ باشدآخر آن لحظه که مشت زندگی وابشود

خوشحالی خواب‌های بی‌تعبیریم محکوم همیشه‌ایم و بی‌تقصیریم لبخند گریخته ست از لب‌هامان هر روز به اسم زندگی می‌میریم

از گله جدا شده فقط می‌فهمد در زوزه‌ی گرگ‌ها چه رازی خفته‌ست

یک عمر دوید و روز و شب را کوشید با خستگی‌اش نشست و چایی نوشید تا خواست خوشی به او سلامی بکند مرگ آمد و کفش زندگی را پوشید

از این همه فکر در سرم می‌ترسم از ِ شک درون باورم می‌ترسم از خویش فراری شده‌ام، مدت‌هاست از ِ بودن توی پیکرم می‌ترسم

انگار که اتفاق‌ها منتظرند شب آمده و چراغ‌ها منتتظرند باید بروم، مزرعه‌ها تنهایند باید بروم، کلاغ‌ها منتظرند

درمن خفقانی‌ست پر از تنهایی آوای "بنانی" ست پر از تنهایی هر روز مسافر درون خویشم دستم چمدانی‌ست پر از تنهایی

برتیره‌ی شب چراغ خواهی افتاد وصلی و به هر فراق خواهی افتاد ای حادثه‌ی شگفت! ای باور محض! یک روز تو اتفاق خواهی افتاد

به او که آمدنش را منتظریم سامان بده ما بی‌سر و سامان‌ها را کوتاه بکن قد خیابان‌ها را خورشید شو و بتاب و آخر برسان حیرانی آفتابگردان‌ها را

ای روسری‌ات ِ آبی با دریا خویش من بی تو چقدر راه دارم تا خویش تو: آرامش، آرامش، آرامش... من: طایفه‌ای که جنگ دارد با خویش

بیرون از رنگ و رخت بودن زیباست تسلیم قمار بخت بودن زیباست پاییز و بهار و تبر و بی برگی سخت است، ولی درخت بودن زیباست