بریده‌هایی از کتاب تنهایی دو نفره

یک عمر دوید و روز و شب را کوشید با خستگی‌اش نشست و چایی نوشید تا خواست خوشی به او سلامی بکند مرگ آمد و کفش زندگی را پوشید

نارفته و هرچه رفته را برگشتیم هر رفته و هر نرفته را برگشتیم هر هفته تمام روزها را رفتیم هر روز تمام هفته را برگشتیم

یک عمر دوید و روز و شب را کوشید با خستگی‌اش نشست و چایی نوشید تا خواست خوشی به او سلامی بکند مرگ آمد و کفش زندگی را پوشید

یک عمر دوید و روز و شب را کوشید با خستگی‌اش نشست و چایی نوشید تا خواست خوشی به او سلامی بکند مرگ آمد و کفش زندگی را پوشید

مرگ است که موج می‌زند در چشمش کشتی شکسته، ناخدایی خسته...

یک عمر به من رسید، باید برسی با ماندن خود حساب تنهایی را

پاییز و بهار و تبر و بی برگی سخت است، ولی درخت بودن زیباست

بغضی‌ست که هر لحظه گلوگیرتر است اشکی‌ست که دم به دم سرازیرتر است با اینکه شناسنامه‌ای هم سالیم تنهایی‌ام از خودم کمی پیرتر است

آن کس که در آیینه به من زل زده بود انگارخودمبودمو نشناختمش

ابروی تو چون تیغ دو سر، برنده ست اخم تو به زیبایی صدها خنده ست در چشم تو شیرهای رامی ‌خفته ست در چشم تو آهوهایی درنده ست