بریده‌هایی از کتاب تنهایی دو نفره

خوشحالی خواب‌های بی‌تعبیریم محکوم همیشه‌ایم و بی‌تقصیریم لبخند گریخته ست از لب‌هامان هر روز به اسم زندگی می‌میریم

درمن خفقانی‌ست پر از تنهایی آوای "بنانی" ست پر از تنهایی هر روز مسافر درون خویشم دستم چمدانی‌ست پر از تنهایی

سخت است در ازدحام‌ها "خود" باشی

سخت است در ازدحام‌ها "خود" باشی در خویش مدام در تردد باشی

آشوب کن انقلاب تنهایی را بر دار بکش جناب تنهایی را یک عمر به من رسید، باید برسی با ماندن خود حساب تنهایی را

ای حسرت هر روزه‌ی من! با من باش روحی که جدایی از بدن! با من باش اندازه‌ی یک عمر نبودی با من اندازه‌ی یک پلک زدن با من باش

ما چون دو قطار، در دو ریل و دو جهت در خاطرمان فقط گذشتن مانده‌ست

از علت خلقت جهان پرسیدم لبخند زد و نوشت: چشمان تو بود

از این همه فکر در سرم می‌ترسم از ِ شک درون باورم می‌ترسم از خویش فراری شده‌ام، مدت‌هاست از ِ بودن توی پیکرم می‌ترسم

تاراج و تگرگ را نمی‌فهمیدم ِ افتادن برگ را نمی‌فهمیدم قبل از اینکه رها کنی دستم را من معنی مرگ را نمی‌فهمیدم