بریده‌هایی از کتاب تنهایی دو نفره

از این همه فکر در سرم می‌ترسم از ِ شک درون باورم می‌ترسم از خویش فراری شده‌ام، مدت‌هاست از ِ بودن توی پیکرم می‌ترسم

تاراج و تگرگ را نمی‌فهمیدم ِ افتادن برگ را نمی‌فهمیدم قبل از اینکه رها کنی دستم را من معنی مرگ را نمی‌فهمیدم

هر روز به اسم زندگی می‌میریم

پنهان شده در گلو صدایی خسته تب کرده به لبهاش دعایی خسته مرگ است که موج می‌زند در چشمش کشتی شکسته، ناخدایی خسته...

من او َ و تنهایی. در خانه‌ی ما تنهایی دو نفر بود!

درمن خفقانی‌ست پر از تنهایی آوای "بنانی" ست پر از تنهایی هر روز مسافر درون خویشم دستم چمدانی‌ست پر از تنهایی

از این همه فکر در سرم می‌ترسم از ِ شک درون باورم می‌ترسم از خویش فراری شده‌ام، مدت‌هاست از ِ بودن توی پیکرم می‌ترسم

ای حادثه‌ی شگفت! ای باور محض! یک روز تو اتفاق خواهی افتاد

نارفته و هرچه رفته را برگشتیم هر رفته و هر نرفته را برگشتیم هر هفته تمام روزها را رفتیم هر روز تمام هفته را برگشتیم

بغضم که اگر بخندم اعجاز کنم پایانم و می‌توانم آغاز کنم من زخمم و یادگار تاریخ و تبر صد بار بدوزنم دهان باز کنم

سخت است در ازدحام‌ها "خود" باشی در خویش مدام در تردد باشی

یک عمر دوید و روز و شب را کوشید با خستگی‌اش نشست و چایی نوشید تا خواست خوشی به او سلامی بکند مرگ آمد و کفش زندگی را پوشید

نارفته و هرچه رفته را برگشتیم هر رفته و هر نرفته را برگشتیم هر هفته تمام روزها را رفتیم هر روز تمام هفته را برگشتیم

یک عمر دوید و روز و شب را کوشید با خستگی‌اش نشست و چایی نوشید تا خواست خوشی به او سلامی بکند مرگ آمد و کفش زندگی را پوشید

یک عمر دوید و روز و شب را کوشید با خستگی‌اش نشست و چایی نوشید تا خواست خوشی به او سلامی بکند مرگ آمد و کفش زندگی را پوشید

مرگ است که موج می‌زند در چشمش کشتی شکسته، ناخدایی خسته...

یک عمر به من رسید، باید برسی با ماندن خود حساب تنهایی را

پاییز و بهار و تبر و بی برگی سخت است، ولی درخت بودن زیباست

بغضی‌ست که هر لحظه گلوگیرتر است اشکی‌ست که دم به دم سرازیرتر است با اینکه شناسنامه‌ای هم سالیم تنهایی‌ام از خودم کمی پیرتر است

آن کس که در آیینه به من زل زده بود انگارخودمبودمو نشناختمش