بریده‌هایی از کتاب تنهایی دو نفره

از این همه فکر در سرم می‌ترسم از ِ شک درون باورم می‌ترسم از خویش فراری شده‌ام، مدت‌هاست از ِ بودن توی پیکرم می‌ترسم

تاراج و تگرگ را نمی‌فهمیدم ِ افتادن برگ را نمی‌فهمیدم قبل از اینکه رها کنی دستم را من معنی مرگ را نمی‌فهمیدم

هر روز به اسم زندگی می‌میریم

پنهان شده در گلو صدایی خسته تب کرده به لبهاش دعایی خسته مرگ است که موج می‌زند در چشمش کشتی شکسته، ناخدایی خسته...

من او َ و تنهایی. در خانه‌ی ما تنهایی دو نفر بود!

درمن خفقانی‌ست پر از تنهایی آوای "بنانی" ست پر از تنهایی هر روز مسافر درون خویشم دستم چمدانی‌ست پر از تنهایی

ای حادثه‌ی شگفت! ای باور محض! یک روز تو اتفاق خواهی افتاد

نارفته و هرچه رفته را برگشتیم هر رفته و هر نرفته را برگشتیم هر هفته تمام روزها را رفتیم هر روز تمام هفته را برگشتیم

بغضم که اگر بخندم اعجاز کنم پایانم و می‌توانم آغاز کنم من زخمم و یادگار تاریخ و تبر صد بار بدوزنم دهان باز کنم

سخت است در ازدحام‌ها "خود" باشی در خویش مدام در تردد باشی