بریده‌هایی از کتاب کوری

در سختیهای زندگی است که می‌توانید دوستان خود را بشناسید؛

آنچنانکه ما در کتابها هم خوانده‌ایم و یا با تجربه شخصی خودمان، می‌دانیم که کسانی که عادت دارند و یا مجبورند صبح زود بیدار شوند، تحمل نمی‌کنند که دیگران بعد از آنها هنوز در خواب خوش باشند

این عجیب است که عده‌ای تا این اندازه می‌توانند از خود فارغ باشند و این چیز تازه‌ای نیست

در سرزمین کورها، یک‌چشم پادشاه است.

همیشه، کم یا زیاد، جنگیدن یک‌نوع کوری است!

«شاید تنها در دنیای کورها هرچیز به‌شکل واقعی خودش وجود دارد.»

اما جهان به‌شکلی است که برای رسیدن به هدف، نیاز داریم که گاهی بر تن حقیقت لباس دروغ بپوشانیم.

«اگر نمی‌توانیم همچون آدمهای دیگر زندگی کنیم، دست‌کم سعی کنیم تا مثل حیوانات زندگی نکنیم.»

«همه ما آنچنان از مرگ می‌ترسیم که دایم سعی داریم گناه مرده‌ها را ببخشیم، گویی می‌خواهیم جلوجلو دیگران هم وقتی نوبت مرگ ما شد، از گناهان ما بگذرند.»

از همه کورتر کسی است که نمی‌خواهد ببیند.

«ممکن است که آدم از ترس هم کور شود.»

همه ما گاهی احساس بیچارگی می‌کنیم. این خیلی خوب است که می‌توانیم گریه کنیم؛ زیرا گاهی اشک باعث آرامش می‌شود و بعضی وقتها اگر گریه نکنیم، ممکن است به بهای ازدست‌دادن جانمان تمام شود.

چشم تنها عضو انسان است که شاید هنوز در آن روح وجود داشته باشد

حالا که گویی همه درحال کورشدن هستند، دیگر زیبابودن بسیار بی‌معنی است.

آدم باید خالی از عاطفه باشد که بدبختیهای این آدمها را درک نکند و آنها را به فراموشی بسپارد.

شکمی که گرسنه باشد، صبح زود بیدار می‌شود.

زنده‌نبودن بهتر از سلامتی اندک است و اگر قرار است کسی بمیرد، هرچه زودتر بمیرد، بهتر است.

دربرابر مرگ هیچ کار دیگری نمی‌توان کرد.

«معلوم بود که جهنمی که وعده داده‌اند از همین حالا شروع خواهد شد!»

«چنین اتفاقهایی می‌افتد؛ اما خیلی زود برطرف می‌شود، خیالت راحت باشد، بعضی‌وقتها ازفشار عصبی است.»