بریده‌هایی از کتاب کوری

ما از ترس کور شدیم و از ترس هم کور خواهیم ماند!

جهان به‌شکلی است که برای رسیدن به هدف، نیاز داریم که گاهی بر تن حقیقت لباس دروغ بپوشانیم.

واقعآ بسیار راست؛ گفته‌اند که از همه کورتر کسی است که نمی‌خواهد ببیند.

«همه ما گاهی احساس بیچارگی می‌کنیم. این خیلی خوب است که می‌توانیم گریه کنیم؛ زیرا گاهی اشک باعث آرامش می‌شود و بعضی وقتها اگر گریه نکنیم، ممکن است به بهای ازدست‌دادن جانمان تمام شود.»

من خیال نمی‌کنم که ما کور شدیم. فکر می‌کنم که ما کور هستیم؛ کور اما بینا، کورهایی که قادر به دیدن هستند؛ اما نمی‌بینند.

ـ ما چرا کور شدیم؟ ـ نمی‌دانم؛ شاید یک‌روز این را بفهمیم. ـ می‌خواهی نظر مرا بدانی؟ ـ آری؛ بگو. ـ من خیال نمی‌کنم که ما کور شدیم. فکر می‌کنم که ما کور هستیم؛ کور اما بینا، کورهایی که قادر به دیدن هستند؛ اما نمی‌بینند.

«اگر نمی‌توانیم همچون آدمهای دیگر زندگی کنیم، دست‌کم سعی کنیم تا مثل حیوانات زندگی نکنیم

هیچ‌چیز در دنیا به‌طور حقیقی متعلق به ما نیست و این نیز حقیقتی واضح و روشن بود.

در وجود ما چیزی وجود دارد که اسمی برایش نیست و ما همان هستیم.

در سختیهای زندگی است که می‌توانید دوستان خود را بشناسید؛