بریده‌هایی از کتاب کوری

واقعآ بسیار راست؛ گفته‌اند که از همه کورتر کسی است که نمی‌خواهد ببیند.

نمی‌دانم اگر آدم با یک گلوله کشته شود بهتر است یا آنکه از گرسنگی بمیرد.

خدایا! کوری چقدر سخت است. ای کاش می‌شد دید، ای کاش می‌شد دید؛ حتی به‌اندازه سایه‌هایی غیرقابل تشخیص. ای کاش می‌شد در جلوی آیینه ایستاد و تنها یک لکه سیاه را در آن دید و بتوان گفت که آن صورت من است و هرچه روشن است، از آنِ من نیست.

چشم تنها عضو انسان است که شاید هنوز در آن روح وجود داشته باشد و اگر این چشمها وجود نداشته باشند...

برای آنکه به جایی‌که می‌خواهی برسی، همه‌چیز به جایی‌که در آنجا هستی بسته است.

«اگر یک‌روز بینایی خودم را به‌دست آورم، دقیق به‌چشم دیگران نگاه می‌کنم؛ درست مثل اینکه بخواهم روح آنها را ببینم.»

اگر آپاندیس داشته باشند، اول آنها راعمل جراحی می‌کنند و بعد اعدام! بدین‌ترتیب سالم می‌میرند!

«همه ما گاهی احساس بیچارگی می‌کنیم. این خیلی خوب است که می‌توانیم گریه کنیم؛ زیرا گاهی اشک باعث آرامش می‌شود و بعضی وقتها اگر گریه نکنیم، ممکن است به بهای ازدست‌دادن جانمان تمام شود.»

حتی درنهایت بدشانسی هم امکان پیداکردن خوبیها وجود دارد که باعث می‌شود رنجها قابل تحمل باشند.

«یواش بجوید؛ زیرا با این‌کار معده شما گول می‌خورد.»