بریده‌هایی از کتاب هنر نه گفتن

به عقیدهٔ من این کار در دراز مدت اثری مخرب دارد. اگر مسئولیت تصمیمات‌مان را برای رد درخواستی به عهده نگیریم، هیچ‌گاه احساس قدرتمندی واقعی را تجربه نخواهیم کرد. هر بار که می‌گوییم "من نمی‌توانم"، ذهن‌مان را آموزش می‌دهیم که از مسئولیت‌پذیری اجتناب کند.

مشکل این‌جاست که تسلیم شدن برای اجتناب از هر گونه نزاعی این باور را در شما تقویت می‌کند که احساس‌تان از دیگران کم اهمیت‌تر است. واقعیت این است که احساسات شما کم‌اهمیت‌تر نیستند.

داد و فریاد کردن - تلفن زدن یا ملاقات کردن - قسم خوردن - تهدید کردن - فحاشی کردن - تحقیر کردن - طرد کردن - تهمت زدن زورگوهای احساسی از راهکارهای بالا استفاده می‌کنند تا قربانیان‌شان احساس گناه، ترس، خجلت و شرمندگی کنند.

هنگامی زورگویی احساسی رخ می‌دهد که شخصی موجب می‌شود طرف مقابل احساس ترس، عصبانیت یا خجالت کند تا بتواند به اهدافش دست یابد.

اینک حقیقتی وجود دارد که حتماً هیجان‌زده‌تان می‌کند: اگر یاد بگیرید هدفمند و با متانت نه بگویید، قطعاً در نظر دوستان، اعضای خانواده و همکاران‌تان بهتر جلوه خواهید کرد. دیگر شما را به چشم یک پادری نگاه نمی‌کنند. بر عکس، احترام و اعتماد آن‌ها را به دست می‌آورید.

هرچه بیش‌تر این کار را بکنید، بیش‌تر متوجه خواهید شد که زمان، تعهدات و آرزوهای‌تان مانند دیگران دارای اهمیت هستند.

بیشتر ما با این باور بزرگ شده‌ایم که "نه گفتن" عملی بی‌ادبانه و خودخواهانه است. این باور به یکی از قسمت‌های مهم سیستم ارزشی‌مان تبدیل شده است.

به خاطر بسپارید که شما مسئول حل مشکل دیگران نیستید. شما مسئول خودتان و افرادی هستید که به شما وابسته‌اند (مانند خانواده‌تان). معنایش این نیست که نباید به دیگران کمک کنید. در واقع، بهترین راه برای کمک به دیگران در بلندمدت این است که مطمئن شوید ابتدا نیازهای خودتان برآورده می‌شوند. به عبارتی دیگر، مطمئن شوید توجه به خود در اولویت توجه به دیگران قرار دارد.

آیا اگر نه بگویید، بعضی‌ها شما را خودخواه می‌دانند؟ البته! شما نمی‌توانید هیچ کنترلی روی این موضوع داشته باشید. و ارزشی ندارد چون شما مسئول این احساس آن‌ها نیستید.

اگر زندگی‌تان را اولویت‌بندی نکنید، شخص دیگری این کار را می‌کند. گِرک مک‌کیان

خوشبختانه، "نه" گفتن حس ارزشمندی شما را بهبود می‌بخشد. هرچه بیش‌تر این کار را بکنید، بیش‌تر متوجه خواهید شد که زمان، تعهدات و آرزوهای‌تان مانند دیگران دارای اهمیت هستند.

هنگامی که اعتماد به نفس پایینی داریم، به اشتباه فکر می‌کنیم که وقت و زمان‌مان کم‌تر از وقت و زمان دیگران ارزش دارد. به اشتباه باور داریم که اهداف و علایق‌مان نسبت به اهداف و علایق دیگران در درجهٔ دوم اهمیت قرار دارند. حس می‌کنیم ارزشی که برای جهان قایل هستیم کم‌تر از ارزشی است که دیگران برای جهان پیرامون‌شان قایل هستند. با توجه به این دلایل، جای تعجب ندارد که دیگران را به خود ترجیح دهیم. کاملاً قابل درک است که وقتی دیگران کمک ما را می‌خواهند، به طور غریزی پاسخ مثبت می‌دهیم در حالی که به دلیل مسئولیت‌هایی که پیش رو داریم باید به آن‌ها "نه" بگوییم.

بیشتر ما با این باور بزرگ شده‌ایم که "نه گفتن" عملی بی‌ادبانه و خودخواهانه است. این باور به یکی از قسمت‌های مهم سیستم ارزشی‌مان تبدیل شده است. به همین دلیل دوران طفولیت و بیش‌تر دوران بزرگسالی‌مان را کوشیده‌ام تا به گونه‌ای زندگی کنیم که تصویری آبرومندتر و قابل احترام‌تر از ما بسازد.

هیچ‌کس به خوبی من نمی‌تواند از زمان و وقتم حمایت کند یا نیازهایم را اولویت‌بندی کند.

شما باید برای مسئولیت‌ها و علایق خود وقت بگذارید. هیچ‌کس بیش‌تر از شما برای وقت‌تان ارزش قایل نیست. پس باید هشیار باشید و به خود یادآوری کنید که پاسخ مثبت به یک کار مستلزم این است که به انجام کار دیگری پاسخ منفی دهید. مفهوم "دوست خوب بودن" شما را مجبور نمی‌کند که اولویت‌های دوستان‌تان را به اولویت‌های خود ترجیح دهید.

دلایلی که در ارتباط با امنیت، عقاید شخصی یا کمبود منابع ما می‌شود، نه گفتن غالباً بهترین پاسخ است.

خوشبختانه، "نه" گفتن حس ارزشمندی شما را بهبود می‌بخشد. هرچه بیش‌تر این کار را بکنید، بیش‌تر متوجه خواهید شد که زمان، تعهدات و آرزوهای‌تان مانند دیگران دارای اهمیت هستند.

به اعضای خانواده یا دوستان صمیمی‌مان کمک می‌کنیم زیرا انجام این کار، ساده‌ترین روشی است که می‌توانیم نشان دهیم برای‌مان اهمیت دارند.

بالاترین مسئولیتی که باید به آن توجه کنید این است که قبل از خدمت به دیگران، به خودتان توجه کنید. اغلب اوقات این کار یعنی این که به درخواست‌ها و دعوت‌های‌شان نه بگویید. علاوه بر این، اگر تمام زمان، انرژی و توجه‌تان را صرف دیگران کنید، دیگر فرصتی برای‌تان باقی نمی‌ماند تا صرف خودتان کنید.

فرض کنید همکاری از شما کمک می‌خواهد اما در همان لحظه خودتان از کارها و مسئولیت‌های‌تان از پای درآمده‌اید. به همین دلیل تقاضای همکارتان را رد می‌کنید. کاملاً واضح است که همکارتان از پاسخ منفی‌تان ناراحت می‌شود. اما آیا ناراحتی او واقعاً تقصیر شماست؟ یا این که همکارتان انتظارات غیرواقع‌بینانه و حتی غیرمنصفانه‌ای در ارتباط با توانایی و تمایل‌تان برای کمک دارد؟