بریده‌هایی از کتاب هیجانات چگونه ساخته می‌شوند؟

مغز مانند یک دانشمند عمل می‌کند. مغز از طریق پیش‌بینی فرضیاتی را می‌سازد و آن‌ها را در قیاس با «داده‌ها» ی ورودی‌های حسی آزمایش می‌کند. پیش‌بینی‌های خود را از طریق خطای پیش‌بینی تصحیح می‌کند و مانند یک دانشمند، فرضیه‌های خود را در برابر شواهد متضاد تعدیل می‌کند. هنگامی‌که پیش‌شرط‌های مغز با ورودی‌های حسی مطابقت داشته باشند، الگویی از جهان در آن لحظه را ارائه می‌دهند، درست مانند دانشمندی که قضاوت می‌کند که یک فرضیهٔ درست، راهی برای رسیدن به قطعیت علمی است.

مغز مانند یک دانشمند عمل می‌کند. مغز از طریق پیش‌بینی فرضیاتی را می‌سازد و آن‌ها را در قیاس با «داده‌ها» ی ورودی‌های حسی آزمایش می‌کند. پیش‌بینی‌های خود را از طریق خطای پیش‌بینی تصحیح می‌کند و مانند یک دانشمند، فرضیه‌های خود را در برابر شواهد متضاد تعدیل می‌کند. هنگامی‌که پیش‌شرط‌های مغز با ورودی‌های حسی مطابقت داشته باشند، الگویی از جهان در آن لحظه را ارائه می‌دهند، درست مانند دانشمندی که قضاوت می‌کند که یک فرضیهٔ درست، راهی برای رسیدن به قطعیت علمی است.

مغز شما یک الگوی ذهنی از جهان در لحظات بعد دارد که از تجربیات گذشته به وجود آمده است. این پدیدهٔ ایجاد معنا از جهان و بدن با استفاده از مفاهیم است. در هر لحظهٔ بیداری، مغز شما از تجربیات گذشته، به عنوان مفاهیم سازماندهی شده، برای هدایت اقدامات آینده و معنابخشی به حس‌های خود استفاده می‌کند.

نوزادان می‌آموزند که جهان را به طریقی دسته‌بندی کنند که برای ما (گویندگان) و در نهایت، برای خودشان ثابت، معنی‌دار و قابل پیش‌بینی باشد. الگوی ذهنی دنیای آن‌ها شبیه الگوی ذهنی ما می‌شود، بنابراین می‌توانیم با همدیگر ارتباط برقرار کنیم، تجارب‌مان را به اشتراک بگذاریم و جهان را به شیوهٔ یکسانی درک کنیم.

وقتی چیزی را که می‌خوانید دوست دارید یا از آن متنفر هستید، به طور خاص به آن توجه کنید. این احساسات، احتمالاً به این معنی هستند که ایده‌های قبلی‌تان محکم به نظر می‌رسند، بنابراین با آن‌ها با ذهن باز و پذیرا مواجه شوید. عاطفهٔ شما مدرکی برای خوبی یا بدی یک علم نیست. استوارت فایراشتاین، متخصص زیست‌شناسی در کتاب دوست‌داشتنی خود به نام اغماض، کنجکاوی را به عنوان راهی برای یادگیری در بارهٔ جهان توصیه می‌کند. او پیشنهاد می‌کند که یافتن وقتی لذت‌بخش است که زمینه‌ای کافی برای پرورش شک تفکربرانگیز حاکی از اسرار باشد. این اقدامات به شما کمک خواهد کرد تا با آرامش به شواهدی نظر بیندازید که باورهای شما را نقض می‌کنند و به این ترتیب، لذت شکار دانش را تجربه کنید. (۱۴)

همهٔ ما فکر می‌کنیم که یک غذا «خوشمزه است»، زیرا عطروطعم درون آن تعبیه شده است، در حالی که عطروطعم یک سازهٔ ذهنی است و خوشمزگی عاطفه‌ای در درون ماست.

اما کتاب‌های تاریخ را فاتحان نوشته‌اند.

دیدگاه کلاسیک می‌گوید «طبیعت» و دیدگاه ساخت می‌گوید «تربیت»

شما یک حیوان واکنشی نیستید که برای نشان دادن واکنش به وقایع جهان پیرامون خود، برنامه‌ریزی شده باشد. هنگامی‌که نوبت به تجربیات و ادراکات شما می‌رسد، شما در نقش یک هدایت‌کننده عاملی تعیین‌کننده‌تر از آنچه فکر می‌کنید، هستید.

شما نمی‌توانید از طریق اندیشهٔ منطقی بر هیجانات غلبه کنید، زیرا وضعیت بودجه‌بندی بدن شما، پایه‌ای برای هر اندیشه و ادراک شماست

 همهٔ ما چیزهایی را که از باورهای ما حمایت می‌کنند، دوست داریم و معمولاً چیزهایی را که ناقض این باورها هستند، دوست نداریم. واقع‌گرایی عاطفی شما را وامی‌دارد تا به چیزی باور داشته باشید، حتی زمانی که شواهد حمایت‌کنندهٔ آن به شدت مورد تردیدند. این به دلیل اغماض و بدخواهی نیست بلکه صرفاً موضوعی مربوط به چگونگی سیم‌کشی و عملکرد مغز شماست. همهٔ چیزهایی که باور دارید و همهٔ چیزهایی که می‌بینید با عمل متعادل‌سازی بودجه‌بندی مغز شما آغشته شده‌اند.

همهٔ ما هرازگاهی از بچه‌هایمان انتقاد می‌کنیم، اما سعی کنید بازخورد خود را تخصصی‌تر کنید. اگر دختر شما بی‌وقفه ناله می‌کند، به جای فریاد «صدایت را ببُر» سعی کنید چیزی شبیه به این بگویید: «ناله‌ات دارد مرا ناراحت می‌کند، پس آن را تمام کن. اگر مشکلی داری، از کلمات استفاده کن.» هنگامی‌که پسرتان به طور ناگهانی روی سر خواهرش می‌کوبد، نگویید: «ای پسر بد» (این آن مفهومی نیست که شما می‌خواهید به او برسانید.) دقیق باشید: «خواهرت را کتک نزن؛ داری به او آسیب می‌زنی و این کار تو باعث ناراحتی او می‌شود، به او بگو متأسفم.» از همان قاعده برای ستایش استفاده کنید به این معنی که نگویید: «تو دختر خوبی هستی» بلکه از رفتارش ستایش کنید: «کار خوبی کردی که به کمر برادرت نزدی.» این نوع سخن گفتن با کودکان کمک می‌کند تا مفاهیم سودمندی را ایجاد کنند. تُن صدای شما هم مهم است زیرا به راحتی با کودک ارتباط برقرار می‌کند و به طور مستقیم بر دستگاه اعصاب کودک تأثیر می‌گذارد. (۲۵) با تنظیم مؤثر بودجهٔ بدن فرزندان‌تان، آن‌ها را نه تنها به یک دستگاه مفهومی غنی‌تر برای ابراز هیجانات‌شان، بلکه همچنین به پیشرفت کلی زبان‌شان هدایت می‌کنید. این کار آنان را برای پیشرفت تحصیلی در مدرسه آماده می‌کند. * * *

برعکس، اگر در بارهٔ هیجانات خود در شرایط هیجانی با کودک صحبت نکنید، ممکن است در واقع رشد دستگاه مفهومی او را مختل کنید. پس از چهار سال زندگی، کودکانی که در خانواده‌هایی با درآمدهای بالاتر زندگی می‌کنند، از دیگر همتایان کم‌درآمدترشان، چهار میلیون کلمه بیشتر می‌بینند یا می‌شنوند و برای درک آن‌ها، واژگان بهتری دارند و بهتر آن‌ها را می‌خوانند. بنابراین کودکانی با مزایای مادی کمتر، در دنیای اجتماعی عقب‌مانده‌تر هستند. یک مداخلهٔ ساده، مانند مشاوره به والدین کم‌درآمد برای ارتباط بیشتر با فرزندان‌شان، عملکرد کودکان در مدرسه را بهبود می‌بخشد. به همان شیوه، با استفاده از کلمات هیجانی بیشتر، باید EI کودکان را بهبود بخشید. (۲۳) همان اصول، زمانی هم که بازخوردهایی نسبت به رفتارهای کودکان‌تان نشان می‌دهید، صادق هستند. مطالعات نشان می‌دهد که تا چهار سالگی، کودکان در خانواده‌های کم‌درآمد ۱۲۵۰۰۰ کلمهٔ دلسردکننده بیش از کلمات تشویق‌آمیز می‌شنوند، در حالی که همتایان بالقوهٔ آنان نسبت به کلمات دلسردکننده، ۵۶۰۰۰۰ کلمهٔ تشویق‌آمیز می‌شنوند که به این معناست که کودکان خانواده‌های کم‌درآمد، دارای بودجهٔ مالیاتی (مصرفی) بیشتری هستند اما منابع کمتری برای مقابله با آن دارند.

(یا اگر خوش‌شانس بودیم، کمی پیش از آن)، به او توضیح می‌دادیم: «ای وای، پری بداخلاق دوباره آمد. حالا این حس تو را بداخلاق می‌کند. بیا پری بداخلاق را بیندازیم بیرون.» سپس او را به یک صندلی خاص ـ یک صندلی قرمز تیره با عکس المو از خیابان سسامی‌ـ به عنوان مکان ویژه‌ای برای آرام شدن هدایت می‌کردیم. (نه، این صندلی زنجیرهای کوچک قرمز تیره نداشت). ابتدا او را به سمت صندلی می‌بردیم و گاهی اوقات او داد می‌کشید و صندلی را پس می‌زد، اما در نهایت بدون اعتراض به سمت آن حرکت می‌کرد و تا زمانی که هیجانات ناخوش‌آیندش فروکش می‌کرد، آنجا می‌نشست. گاهی اوقات، او حتی اعلام می‌کرد که پری بداخلاق دیگر رفته است. شاید این شیوه‌ها نابخردانه به نظر برسند، اما اثرات ملموسی دارند. با ایجاد و به اشتراک گذاشتن مفاهیم «پری بداخلاق» و «صندلی المو» برای سوفیا، ما ابزارهایی برای کمک به او برای کسب آرامش ایجاد کردیم. برای او، این مفاهیم واقعی بودند همان‌طور که پول، هنر، قدرت و دیگر ساختارهای واقعیت اجتماعی برای ما واقعی هستند.

سعی کنید با کودکان کوچک خود، کامل حرف بزنید. نوبت را رعایت کنید، حتی زمانی که او کودک است و هنوز نمی‌تواند پاسخ دهد. به محض اینکه یک کودک نوپا شد، الگوی مکالمه را به همان اندازهٔ کلمات، برای ساختن مفاهیم هیجانی توسعه دهید. من و شوهرم هرگز با دخترمان مانند کودکان صحبت نکردیم، بلکه از زمانی که متولد شد با جملاتی که به طور کامل شکل‌گرفته بود، با او صحبت کردیم. به او اجازه دادیم که به هر نحو که می‌تواند «به ما پاسخ دهد». مردم پیرامون‌مان در سوپرمارکت ما را دیوانه می‌پنداشتند، اما نتیجهٔ کار ما نوجوانی با هوش هیجانی بالا بود که واقعاً با بزرگ‌سالان با قدرت و اعتماد به نفس صحبت می‌کرد. (او می‌تواند با دقتی در حد سه رقم اعشاری مرا شکنجه کند و من به این موضوع افتخار می‌کنم). (۲۱) آیا فرزندان شما فریاد می‌زنند یا هنگام خشم، اشیاء را پرتاب می‌کنند؟ شما می‌توانید با استفاده از واقعیت اجتماعی به نفع خود، به آن‌ها کمک کنید تا هیجانات خود را کنترل کرده و آرام شوند. وقتی دخترم، سوفیا، دو ساله بود و مرحلهٔ پرتاب اشیاء را می‌گذراند، به او می‌گفتم که آرامش داشته باشد که البته هیچ تأثیری نداشت. بنابراین وقتی سوفیا شروع به پرتاب اشیاء کرد ما مفهومی به نام «پری بداخلاق» را ابداع کردیم

هنگامی‌که مفاهیم هیجانی را به کودکان آموزش می‌دهید، کاری بیش از برقراری ارتباط انجام می‌دهید. شما برای بچه‌هایتان، واقعیت یعنی واقعیت اجتماعی ایجاد می‌کنید. شما برای آن‌ها ابزارهایی برای تنظیم بودجه‌بندی بدن خود فراهم می‌کنید تا معنایی برای هیجانات خود ایجاد کرده و براساس آن عمل کنند تا با آنچه احساس می‌کنند ارتباط برقرار کنند و تأثیر بیشتر و مؤثرتری روی دیگران بگذارند. آن‌ها تمام عمر از این مهارت‌های خویش استفاده خواهند کرد. هنگامی‌که به کودکان خود در بارهٔ هیجانات آموزش می‌دهید، سعی کنید خود را به کلیشه‌های ذات‌گرایی مانند «لبخند بزنید هم هنگامی‌که شاد هستید و هم زمانی که خشمگین هستید و غیره» محدود نکنید. (این کار ممکن است دشوار باشد، زیرا شما با کارتون‌های تلویزیونی که به کلیشه‌های غلط هیجانات چسبیده‌اند، رقابت می‌کنید.) به آن‌ها کمک کنید تا تنوع دنیای واقعی را درک کنند که بسته به زمینهٔ لبخند ممکن است به معنای شادی، خجالت، خشم یا حتی ناراحتی باشد. همچنین سعی کنید هنگامی‌که نمی‌دانید چه هیجانی دارید، زمانی که حدس می‌زنید شخص دیگری چه هیجانی دارد یا زمانی که حدس بدی می‌زنید، به این مسئله اعتراف کنید.

اگر پدر یا مادر هستید، می‌توانید به فرزندان‌تان در رشد مهارت‌هایی که آنان را از لحاظ هیجانی هوشمند می‌سازد کمک کنید. با آن‌ها در بارهٔ هیجانات و سایر شرایط ذهنی صحبت کنید، حتی اگر فکر می‌کنید که آن‌ها آنقدر کوچک هستند که نخواهند فهمید. به یاد داشته باشید که نوزادان مفاهیم را پیش از این‌که شما متوجه آنها شوید، به خوبی درک می‌کنند. بنابراین، مستقیم در چشمان کودکان نگاه کنید، چشم‌های خود را گرد کنید تا توجه‌شان جلب شود و بعد، در بارهٔ حس‌ها و حرکات بدنی از لحاظ هیجانات و سایر شرایط ذهنی با آنها صحبت کنید: «آن پسر کوچولو را ببین، دارد گریه می‌کند. او از این‌که افتاده و زانویش خراشیده شده، احساس درد می‌کند. او غمگین است و احتمالاً دلش می‌خواهد که بابا و مامان او را بغل کنند.» با ظرافت هیجانات شخصیت‌های کتاب داستان را به هیجانات فرزندان‌تان و هیجانات خودتان تعمیم دهید. از طیف وسیعی از کلمات هیجانی استفاده کنید. در بارهٔ چیزهایی که باعث بروز هیجانات می‌شوند و عواقبی که برای دیگران دارند، صحبت کنید. به طورکلی، خودتان را راهنمای تور در سفر کودکان‌تان در جهان اسرارآمیز انسان‌ها و حرکات و صداهای آن تصور کنید. توضیحات دقیق شما به کودکان کمک می‌کند که برای هیجانات خود یک دستگاه مفهومی قدرتمند ایجاد کنند. (۲۰)

فرض کنید پسر نوجوان خود را هنگام راهی شدن به مدرسه نگاه می‌کنید و به نظر می‌رسد که او با موهای شانه نزده، لباس‌های چروکیده و بقایای شام آخر شب که روی پیراهن او دیده می‌شود، تازه از تخت بیرون پریده. شما می‌توانید او را سرزنش کنید و به اتاق خود برگردانید تا لباسش را عوض کند، اما به جای آن، از خودتان بپرسید که چه احساسی دارید. آیا نگران این هستید که معلمانش او را جدی نگیرند؟ به خاطر موی چربش از او منزجر شوند؟ نگران این هستید که سرووضع او واکنش بدی نسبت به شما به عنوان سرپرست او ایجاد کند؟ از این‌که پول‌تان را صرف لباس‌هایی کرده‌اید که او هرگز نمی‌پوشد رنجیده‌اید؟ یا شاید ناراحت هستید که پسر کوچک‌تان بزرگ شده است و شما شور و نشاط دوران کودکی او را از دست داده‌اید. اگر تمام این خودآگاهی به نظر غیر قابل باور می‌رسد، متوجه باشید که مردم (دقیقاً به همین خاطر) پول گزافی به درمانگران و مشاوران خانواده می‌پردازند تا به آن‌ها کمک کنند که هیجانات خود را مشخص کنند، یعنی پیدا کردن یک طبقه‌بندی سودمند برای خدمت به عملکرد شما. شما می‌توانید این کار را خودتان انجام دهید و با تمرین کافی به یک متخصص حرفه‌ای طبقه‌بندی هیجانات تبدیل شوید و این کار با تکرار آسان‌تر می‌شود.

چشمان‌تان را ببندید و خودتان را در یک ماشین تصور کنید و با آگاهی از این‌که هرگز برنخواهید گشت، از شهر خود دور شوید. آیا می‌توانید این احساس را با ترکیب کردن مفاهیم هیجانی قبلی خود بیان کنید؟ اگر بتوانید این تکنیک را هر روز انجام دهید، شما برای مقابله با شرایط متنوع آماده‌تر خواهید بود و به طور بالقوه، احساس همدردی بیشتری با دیگران می‌کنید و مهارت‌تان برای مذاکره در منازعات و همدلی بالاتر خواهد رفت. شما حتی می‌توانید کلمهٔ ابداعی خود مانند «نبود چیپس» در فصل ۷ را بنویسید و آن را به خانواده و دوستان خود آموزش دهید. هنگامی‌که خلاقیت‌تان را به اشتراک گذاشتید، آن‌ها هم درست همانند هر مفهوم هیجانی دیگر عمل می‌کنند و فواید مشابهی برای بودجه‌بندی بدن شما خواهند داشت.

بنابراین، تا آنجا که می‌توانید کلمات جدید یاد بگیرید. کتاب‌هایی را بخوانید که خواندن آن‌ها برایتان سخت باشد و یا به نواهایی اندیشه‌برانگیز گوش کنید. تنها به استفاده از کلمهٔ «شاد» راضی نشوید بلکه به دنبال کلمات خاصی مانند «جذاب»، «پربرکت» و «الهام‌بخش» بگردید و از آن‌ها استفاده کنید. تفاوت بین کلمهٔ «دلسرد» یا «مطرود» را در مقایسه با «غمگین» یاد بگیرید. همان‌طور که مفاهیم مرتبط را می‌سازید، قادر خواهید شد که تجربیات خود را ارتقاء دهید. خود را به کلمات زبان مادری خود محدود نکنید. زبان دیگری را انتخاب کنید و مفاهیمی را در آن جست و جو کنید که در زبان مادری شما همتای معنایی نداشته باشند، مانند احساس همبستگی هلندی، خزلخ و یا احساس یونانی از گناه کبیره همچون enohi. هر کلمه، دعوت دیگری برای ساخت تجربیات شما به شیوه‌های جدید است. (۱۴)