بریده‌هایی از کتاب زن؛ درک روان‌شناسی زن

بر خلاف افرودیت، که از دریا زاده شده بود، سایک از سقوط قطره شبنمی بر زمین به دنیا آمد. این تغییر از اقیانوس افرودیت به خشکی سایک، روندیست از خصوصیت مؤنث اقیانوس‌گونه به سوی یک ویژگی جدید که به انسان نزدیک‌تر است. ما از ظرفیت‌هایی به پهنای اقیانوس وارد مقیاسی کوچک‌تر و قابل فهم‌تر می‌شویم. ماهیت سایک چنان باشکوه، معصوم، فرازمینی و پاک است که پرستش می‌شود؛ اما کسی در حقش مهرورزی نمی‌کند. این تجربه‌ای سراپا پر از حس تنهایی است و سایک بی‌نوا نمی‌تواند همسری بیابد.

اسطوره‌ها منابع غنی بینش روانشناسی هستند. ادبیات غنی، مانند دیگر هنرهای زیبا، شرایط انسانی را با دقت بی‌نظیر و تکذیب‌ناپذیر ضبط کرده و به تصویر می‌کشد. اسطوره‌ها نوع خاصی از ادبیات‌اند که به وسیلهٔ یک شخص خاص نوشته یا خلق نشده‌اند، بلکه حاصل تخیلات و تجربهٔ یک دورهٔ فرهنگی کامل هستند و می‌توان آن‌ها را به مثابهٔ چکیده و تقطیر رویاها و تجربیات کل یک فرهنگ دید.

در زمان جنگ جهانی دوم، دسته‌ای جداافتاده از مردان در جزایر اَلوشن به سر می‌بردند. اینان به دلیل مشکلات حمل و نقل ایجاد شده از دورافتادگی‌شان، از دو اصل زندگی، آرامش و آسایش، رانده شده بودند. هیچ‌یک از گروه‌های سرگرمی نزدیک آن‌ها نمی‌رفت. بیش از نصف آن‌ها از اختلالات عصبی رنج می‌بردند. صورت‌هایشان را اصلاح نمی‌کردند، موهایشان را کوتاه نمی‌کردند و بیخیال کارهای لازم برای حفظ روحیه‌شان شده بودند. علت این امر آن بود که هیچ زنی کنارشان نبود، هیچ سایکی نبود تا به اِروس نگاه کند و ارزش آن‌ها را به یادشان بیاورد.

وعدهٔ اسطورهٔ قدیمی تولد دختریست به نام لذت. وقتی فرد به اندازهٔ کافی قوی و عاقل شده باشد، عناصر طاقت‌فرسایی که موجب رنج و اظطراب فراوان بود، تبدیل به عناصر مکمل شده و اثری هنرمندانه خلق می‌کند که در واقع همان زندگی خودتان است.

دکتر یونگ می‌گوید که انسان قرون وسطایی با ذهنیت این-یا-آن زندگی می‌کرد، اما انسان مدرن باید با این-و-یا-آن به حیاتش ادامه دهد. انسان مدرن حقیقی نمی‌تواند به صومعه یا رشته‌کوه‌های هیمالیا رفته تا تنها معنویت را جست‌وجو کند؛ از طرفی هم نمی‌تواند خودش را تنها وقف خانواده، شغل و کارایی کند. مأموریت اصلی ذهن مدرن این است که در برابر دو چارچوب معنویت و مادیات زندگی دوام بیاورد.

سایک مردن به سرعت با مأموریت‌هایش مواجه می‌شود؛ این موضوع بیانگر آن است که او بخش عمدهٔ اسطورهٔ باستانی را پشت سر گذاشته است. او ویژگی و انزوای بلوغ را تجربه کرده، طعم تیغ دولبهٔ ازدواج را چشیده، چراغ را روشن کرده و معصومیتش را از دست داده است – تمامی این‌ها به انجام رسیده است. رویا با مأموریت‌هایش آغاز می‌شود

سپردن اسطوره به دست فراموشیِ مکانی دوردست در سال‌های دورتر و جدا کردنش از زندگی کنونی‌مان کاری بس ساده است. تنها در تاریخ معاصر است که ما اساطیر و داستان‌های جن و پری را قصه‌هایی کودکانه می‌پنداریم. قبل از پیروزی دیدگاه روشن‌فکرانه، از اسطوره و داستان به عنوان موضوعی والا و باارزش برای مطالعه و امتنان بزرگسالان یاد می‌شد. اخیراً با تلاش‌های یونگ، فریزر، کمبل و امثال این‌ها، بازیابی مکان صحیح اسطوره در مطالعهٔ دنیای درونی آغاز گشته است؛ اما دیدگاه‌های قرن نوزدم نسبت به اسطوره همچنان بر اکثریت مردم چیره است.

اِروس وظیفهٔ خدایی خود را ادا کرده و سایکِ جاودانی‌یافته وارد قلمروی آسمان‌ها می‌شود. ارتباطش با اِروس دشوار و خطرناک بود، اما جاودانگی را برای سایک به ارمغان آورد. بالاخره شما هم ماهیت کهن‌الگوی خود را می‌یابید که فراتر از هر بعد شخصیتی است. سپس همانطور که از ابتدای اسطوره، هرچند با عباراتی تاریک و دشوار، قول داده شده بود، جاودانه خواهید شد. سایک است که زیبایی خالص موعود در ابتدای داستان را به الههٔ خودآگاه انتهای داستان تبدیل می‌کند.

اسطورهٔ ما عقیده دارد که تجربه‌ای اندک اما همراه با هوشیاری و خودآگاهی بسنده می‌کند

به تازگی تفکر غلطی رایج شده است که می‌گوید اگر کم خوب است، زیاد بهتر است. پیروی از این حرف زندگی‌ای می‌سازد که هرگز راضی‌کننده نخواهد بود. حتی اگر تجربه‌ای باارزش کسب کنید، به دنبال یکی دیگر هستید. به این دلیل نقشه‌های آینده همیشه مخل حال هستند، هیچ‌گاه رضایت و خشنودی وجود نخواهد داشت.