بریده‌هایی از کتاب همه‌ی افق (مجموعه داستان)

در یکی از روزهای زندگی‌اش تصمیم گرفته غصه نخورد. سر حرفش هم مانده است.

فکر می‌کنم دروغی که آدم خودش می‌گوید با دروغی که ازش می‌خواهند بگوید، فرق می‌کند.

می‌دانستم که نباید می‌آمدم. در کتاب‌ها خوانده بودم که آدم‌ها بعد از چند سال همانی نیستند که قبلاً بودند. رابطه‌ها هم. توی فیلم‌ها هم دیده بودم. ما از این داستان مستثنا نبودیم. نباید می‌آمدم.

یک‌جور بیهودگی قلبم را پر کرد.

امید بی‌مصرفی بود. خوشحالم نکرد. شاد نبودم. او هم نبود.

همینش را دوست دارم. آفتاب که بتابد، آن هم به این قشنگی، تمام مشکلاتش محو می‌شود. امید جای‌شان را می‌گیرد. آفتاب با بیشتر آدم‌ها کاری نمی‌کند اما رویا را در او بیدار می‌کند

نمی‌دانم غم با او چه می‌کند که یکباره این‌قدر زیاد تنها می‌شود. انگار در جایی غریب راه می‌رود. هیچ‌چیز و هیچ‌کس را نمی‌بیند، حتا مرا که دارم کنارش راه می‌روم.

چاق است؛ هربار کمی چاق‌تر می‌شود. خودش می‌گوید غم‌وغصه چاقش می‌کند: هر چه غمگین‌تر، چاق‌تر

قلبم تند می‌زد. هیجان و خوشی‌ام فراتر از طاقتم بود. تاری چشم‌هایم رفته بود. آن‌همه شفافیت دنیا از خود بی‌خودم کرده بود. زدم زیر گریه. داشتم خاصیت قشنگی از زندگی را باور می‌کردم. دلم می‌خواست هرگز این باور از یادم نرود. احساس قدرتی که به من دست داد حیرت‌انگیز بود. با خودم عهد بستم جور دیگری زندگی کنم. تصمیم گرفتم خود را گرفتار هیچ‌چیز بیهوده‌ای نکنم؛ هرگز احساس عجز و بدبختی نکنم؛ آزاد زندگی کنم.

کسی اعتنایی به من نداشت. زمین و آسمان هم انگار ولم کرده بودند به حال خودم. هرگز خودم را با آن شدت احساس نکرده بودم. آن‌همه نزدیک به دریا. فراموش‌شده بین زمین و آسمان. ذهنم آزادترین لحظه‌ها را می‌گذراند. گرفتار هیچ فکروخیالی نبودم. سبک‌بالی پرنده‌های دریایی را داشتم. داشتند آن دورها پرواز می‌کردند. ممنون زمین بودم. ممنون دریا. ممنون آسمان. ممنون خودم که تکه‌ای از آن‌ها بودم. به‌طور مبهمی حس کردم آزادی باید همین باشد. پس تا آن روز فقط طوطی‌وار آن را تکرار کرده بودم، بی‌آن‌که بدانم واقعاً چیست.