بریده‌هایی از کتاب دو امام مجاهد

صلح امام حسن آتش‌بس بود و به منظور ایجاد انقلاب بود و این در جملات خود امام حسن پیدا است. صلح امام حسن تبدیل جبههٔ جنگ از روی زمین بود به زیر زمین؛ اینها را بدانید

دربارهٔ علی هم همین سادگی‌ها گفته میشد و بعد به برکت تحقیق، به برکت دقّت، به برکت پیشرفت افکار، روشن شد که اینها سادگی نبوده است، (بلکه) اینها پایبندی به اصول است که برای یک انقلابی از همه چیز واجب‌تر و لازم‌تر است.

معاویه سخاوت داشت، امّا نسبت به چیزهایی که اگر کسی اندکی دین یا غیرت داشته باشد، به آنها سخاوت نخواهد کرد؛ معاویه سخاوت داشت، یعنی حاضر بود شرف خود را به‌آسانی زیر پا بگذارد، حاضر بود وجدان خود را _ اگر داشت _ به‌آسانی زیر پا بگذارد، حاضر بود تمام ارزشهای اسلامی را ندیده بگیرد؛ سخاوت به این معنا. سخاوت میکرد، پولهای گزاف میداد، پولهای بیت‌المال را اصلاً صرف تحکیم موقعیّت خود میکرد. خرج دیگری نداشت معاویه؛ خرج معاویه همین بود که پولها را بدهد برای تحکیم موقعیّت حکومت و سلطنت.

اسلام بنابراین بین افراد مسلمان فقط یک مایهٔ امتیاز قائل است و آن تقوا است

شیعه یعنی کسانی که اسلام را از دریچهٔ فکر امیرالمؤمنین (صلوات‌الله‌علیه) میدیدند،

آن توصیه‌هایی در عالم میمانَد که به مرحلهٔ عمل رسیده باشد. سیرهٔ تاریخ، آن حرفهایی را در خود ضبط میکند و به نسلهای بعد پی‌درپی تحویل میدهد که به این حرفها عمل شده باشد

هرکسی نهج‌البلاغه را نمیخواند و از قرآن خبری ندارد و دلش میخواهد اسلام را رد بکند بکند، امّا جاهلانه عمل میکند؛ جاهلانه است و هیچ عاقلی، هیچ عالمی، این عمل را قبول ندارد.

همچنان‌که پیغمبر برای توحید انقلاب کرد، (انقلاب) حسین‌بن‌علی هم برای توحید بود؛ همچنان‌که انقلاب پیغمبر برای برابر کردن امتیازات و حقوق انسانها و افراد جامعهٔ بشری بود، (انقلاب) حسین‌بن‌علی هم به همین منظور بود؛ همچنان‌که انقلاب پیغمبر به‌منظور تکریم و ارزش دادن به انسان بود، انقلاب حسین‌بن‌علی هم بنا بود برای همین منظور باشد؛

حسین‌بن‌علی میخواست در جامعهٔ اسلامی، انقلاب کند؛ آن انقلاب در طول انقلاب محمّدی و با همان ارکان و با همان خصوصیّات و ویژگی‌ها (بود)

به هر حرکت گنگِ کورِ بی‌جهتِ بی‌فلسفهٔ بی‌مبنایی که یک گوشه‌ای واقع شود، انقلاب نمیگویند. انقلاب عبارت است از آن حرکتی که برطبقِ یک بینش خاصّی و بر مبنای یک مکتب و طرز فکر خاصّی انجام میگیرد به‌منظور دگرگون کردن بنای زندگی جامعه، دگرگون کردن قوارهٔ اجتماع. مثلاً فرض کنید یک اشکالی در جامعه هست، مبناهای غلطی در جامعه وجود دارد. به دگرگونی بنیادی، به دگرگونی زیربنایی، به عوض کردن پایه‌های بنای اجتماع که برطبقِ یک فکر صحیح و پیش‌بینی شده و حساب‌شده‌ای انجام میگیرد، میگویند انقلاب. اسلام و همهٔ ادیان الهی، انقلابند.

آن طوطی‌ها به من یاد دادند و گفتند ای اسیر زندانی! تا کی در این قفس میمانی؟ بمیر. مردن بهتر از این است که در قفس باشی.

امام حسین (صلوات‌الله‌علیه) در یک موقعیّت دارای فلان ویژگی، فلان عمل را انجام داد. تا این حرف از دهنت بیرون آمده یا نیامده، میگویند «آقا حرفش را نزن! او امام بود؛ (برای) خودش است!» آخر قربانِ این عقل مفقودت! «امام بود» یعنی چه؟ «امام بود» یعنی هر کار کرد برای خودش کرد؟ معنای «امام بود» همین است که چون او امام بود و این کار را انجام داده، هر کسی که مأموم او است باید (همین کار را) میکرده؛ اصلاً معنای امام بودن این است

حسین‌بن علی (صلوات‌الله‌علیه) اصلاً با دست خود، با ارادهٔ خود، با پای خود اقدام کرد به این عمل برای اینکه بنده و سرکار بنشینیم اینجا و اشک بریزیم و حاجتهایمان را بخواهیم؟

اباالفضل العبّاس با برادر میرفت، امّا دنبال سر برادرش نمیرفت بلکه پیشاپیش برادر میرفت؛ احساس میکرد که بایستی راه را باز کند؛

نهی از منکرمان فقط این است که مثلاً بگوییم آقا! این حلقهٔ طلا را از دستت بیاور بیرون؛ یا داخل حرم، یک زنی موهایش بیرون ریخته یا صورتش باز است، بگوییم صورتت را بپوشان. ما وظیفهٔ خودمان را فقط در این منحصر کرده‌ایم، غافل شده‌ایم از بزرگ‌ترین قلم امر به معروف و نهی از منکر، یعنی آن کاری که مُسلم برای آن آمده بود، آن کاری که شیعیان از حسین‌بن‌علی میخواستند و بالاخره آن کاری که حسین به خاطر آن، خود را به کشتن داد، شهادت را به جان خرید، اسارت خاندانش را پذیرفت.

مردم فراموش کرده بودند که اسلام یعنی تسلیم بی‌قیدوشرط در مقابل خدا؛

آن‌چنان پارسایی امام حسن و پایبندی او به اصول شدید بوده است که بعضی او را به سادگی تعبیر کرده‌اند، درحالی‌که مسئله، مسئلهٔ سادگی نیست؛ اگر دیروز مردم خیال میکردند که اینها سادگی است، امروز دیگر روشن است که اینها سادگی نبود. دربارهٔ علی هم همین سادگی‌ها گفته میشد و بعد به برکت تحقیق، به برکت دقّت، به برکت پیشرفت افکار، روشن شد که اینها سادگی نبوده است، (بلکه) اینها پایبندی به اصول است که برای یک انقلابی از همه چیز واجب‌تر و لازم‌تر است.

همان بدبختی که در روزگار بعثت پیغمبر اسلام گریبان‌گیر بشریّت بود، عیناً همان بدبختی، امروز هم گریبان‌گیر بشریّت است.

اسلام امروز دورتر است از مسیر واقعی تا اسلام آن زمان. آن روز هم امیرالمؤمنین را نمی‌شناختند، امروز هم نمی‌شناسند؛ آن روز هم تجمّل بود، امروز هم تجمّل بیشتر است؛ آن روز هم جامعه طاغوتی بود، امروز هم همهٔ جوامع اسلامی طاغوتی است و بلکه جهان زیر پرچم طواغیت است.

این اصل عبارت است از اصل انقلاب مجدّد، انقلابِ بعد از انقلاب و یا به تعبیر دقیق اسلامی، امر به معروف و نهی از منکر. یعنی مهم‌ترین مظهر امر به معروف و مهم‌ترین مظهر نهی از منکر این است. البتّه امر به معروف و نهی از منکر مظاهر دیگری هم دارد، امّا در مقابل این خیلی کوچک‌تر و ناچیزتر است. مظهر عمدهٔ امر به معروف همین است: انقلاب مجدّد، انقلابِ بعد از انقلاب و بر روی همان خطّی که انقلابِ اوّل انجام گرفته و به‌سوی همان جهتی که انقلابِ اوّل به‌سوی آن جهت بوده و دنبالهٔ همان کار و ادامهٔ همان راه و خلاصه، تجدید همان مکتب و همان فکر و همان ایدئولوژی. این، اصل مسلّم اسلامی است.