بریده‌هایی از کتاب دو امام مجاهد

فقرای مکّه شعور این را نداشتند که بفهمند این مرد حق ندارد این‌جور از مال عمومی قبیله بردارد و بخورد؛ حق ندارد کار آنها را این جور در اختیار و استخدام خودش دربیاورد؛ این شعور را نداشتند. بعد اسلام آمد. اسلام این پرخوری را از آن اشرافی گرفت، این بی‌شعوری را از این فقیرِ پستِ خاک‌نشین گرفت.

خب، اسلام بنابراین بین افراد مسلمان فقط یک مایهٔ امتیاز قائل است و آن تقوا است. البتّه علم را هم مایهٔ امتیاز میداند، جهاد را هم مایهٔ امتیاز میداند، تقوا را هم مایهٔ امتیاز میداند؛ امّا قابل توجّه اینجا است که همین چیزهایی هم که از نظر اسلام مایهٔ امتیازند، مایهٔ امتیاز مادّی و مالی نیستند. پس این‌طور نیست که به آدم باتقوا یک درهم از بیت‌المال بیشتر بدهند؛ ابدا. بیت‌المال مسلمانها بین همهٔ مردم بالسّویّه تقسیم میشود.

نهی از منکرمان فقط این است که مثلاً بگوییم آقا! این حلقهٔ طلا را از دستت بیاور بیرون؛ یا داخل حرم، یک زنی موهایش بیرون ریخته یا صورتش باز است، بگوییم صورتت را بپوشان. ما وظیفهٔ خودمان را فقط در این منحصر کرده‌ایم، غافل شده‌ایم از بزرگ‌ترین قلم امر به معروف و نهی از منکر، یعنی آن کاری که مُسلم برای آن آمده بود، آن کاری که شیعیان از حسین‌بن‌علی میخواستند و بالاخره آن کاری که حسین به خاطر آن، خود را به کشتن داد، شهادت را به جان خرید، اسارت خاندانش را پذیرفت. و ندعوهم الیٰ حکم الکتاب و السّنّة؛ ما برای اینها آمدیم که مردم را به کتاب و سنّت دعوت کنیم. این قیام است.

شما آرم خلافت پیغمبر را بر سینه و سر و دوشتان آویختید و گفتید ما خلیفهٔ پیغمبریم امّا عملاً و علناً رفتارهای امپراتوران فارس و روم را انتخاب کردید، مثل کسریٰ و قیصر عمل کردید؛‌ گناهی از این بالاتر؟

آتش‌بس سپری است در مقابل دشمن برای مدّتی که در آن مدّت تدارک امکانات تازه‌ای بشود. این معنی آتش‌بس است: تدارک امکانات تازه. خلاصهٔ حرف این است که صلح امام حسن آتش‌بسی بود که میان او و معاویه منعقد شد.

آتش‌بس؛ تعبیر بهتر برای صلح بین امام حسن (علیه‌السّلام) و معاویه

زیدبن‌علی درمی‌آمد برای مردم شیعهٔ امروز که یکی از گناهان بزرگ نویسندگان و گویندگان تاریخ آل‌محمّد، خیانت به این گوهر درخشان اهل‌بیت (یعنی) زیدبن علی‌بن الحسین (صلوات‌الله‌علیه) است. شهیدی که پیغمبر از شهادت او خبر داده است و از او نام برده است و ائمّه از او اسم برده‌اند، امیرالمؤمنین یک جور و ائمّهٔ بعد از زید و امام هشتم و دیگران همه از او تعریف و تمجید کردند.

میدانید؛ امام نهم و دهم و یازدهم در سنین جوانی شهید شدند، در سنین میان ۲۵ سالگی تا ۳۵ سالگی

بابا! امام سجّاد یک جوانی بود، در یک برهه‌ای از زمان یک تبی عارضش شد، سرماخوردگی پیدا کرد، تب کرد و در واقعهٔ کربلا مریض بود، این اسمش امام بیمار دیگر نباید باشد. بله، همین امام بیمار، حزب شیعه را، جمعیّتی را که هواخواه اهل‌بیت بودند و طرف‌دار حکومت اهل‌بیت و تشکیل جامعهٔ اسلامی به‌معنای واقعی، بعد از واقعهٔ کربلا که ضربت کوبنده‌ای بر پیکر این جمعیّت بود، مجدّداً متشکّل کرد، افراد را جمع کرد، دوروبر بنی‌امیّه را خالی کرد.

جهاد به‌طور خلاصه یعنی مبارزه.

و تکرار میکنم که اگر صلح امام مجتبیٰ نبود، واقعهٔ کربلا هم نبود،

اعتقاد شیعه باید این باشد و تاریخ به این گویا است که ائمّهٔ ما در دوران زندگی ۲۵۰ ساله‌شان، دائماً مشغول جهاد بودند. و امام حسن در این خطّ طولی ۲۵۰ ساله، یک نقش بسیار اساسی و برجسته‌ای دارد

فحش دوستانش را به جان خرید، اعتراض یاران نزدیکش را به‌سوی خود متوجّه کرد، کج‌بینی نسلهای متوالی را در مورد واقعه‌ای که او به وجود آورده بود تحمّل کرد، به بهای حفظ اسلام، به بهای حفظ دین.

امام مجتبیٰ کاری را انتخاب کرد که درازمدّت است، راه درازمدّت است و فایدهٔ آن آجل است _ یعنی دور است _ که اغلب نفهمیدند امام حسن چه کرد،

معنی ندارد آن کسی که معتقد به توحید است، به‌عنوان شیوهٔ کار و به‌عنوان تاکتیک کار، حتّی یک مورد یک عمل شرک‌آلود و شرک‌آمیز را (قرار بدهد)؛ معنی ندارد. این ضدّیّت با اصول است

یک احتمال اساسی و نزدیک‌به‌اطمینان دربارهٔ خوارج این است که اصلاً خوارج تحریک‌شده‌های معاویه بودند و رؤسایشان مستقیماً از معاویه الهام میگرفتند. یک احتمال حسابی در مورد خوارج این است که آن انگیزه‌ها و داعیه‌های خشک اسلامی و مذهبی اینها، ظاهر کارشان بود و مال سطح عوامشان، وَالّا رؤسایشان از معاویه الهام میگرفتند.

مشکل کار علی این بود که در زمان او صفوف حقّ‌وباطل در هم مخلوط شده بودند؛ مردم ظاهربین بودند و حقایق را آن‌چنان‌که باید نمیفهمیدند و مدّت زیادی از عمر علی صرف بیان حقایق شد.

نشان میدهند که این شایعهٔ داهی بودن معاویه، یعنی خیلی تیزهوش و تیزرأی بودن معاویه، یک شایعهٔ بی‌اساس و دروغینی است. معاویه مرد داهیه‌ای هم نبوده است، مرد خیلی زرنگی هم نبود؛ او از روشهایی استفاده میکرد که استفاده کردن از آن روشها زرنگی نیست، بی‌وجدانی است.

پسرعموی امیرالمؤمنین و شاگرد خاصّ امیرالمؤمنین و مسلمان باسابقهٔ خوش‌نام در جامعهٔ اسلامی، یعنی عبدالله‌بن‌عباس، راوی معروف که این‌قدر نام او پر است در کتب حدیث از شیعه و سنّی _ و از چهره‌های دروغین و مشتبه تاریخ، یکی همین عبدالله عبّاس است _ از علی گله‌مند میشود و حاضر نیست با علی کنار بیاید و علی را میگذارد میرود به مدینه یا مکّه دنبال زندگی مرفّه و راحتش و دنبال تدوین حدیثش و دنبال تحقیقات علمی‌اش و دنبال زهد و عبادتش.

صلح به‌معنای سازش و تسلیم نیست؛ صلح امام حسن به‌معنای متارکهٔ موقّت جنگ است برای آمادگی جهت ضربت زدن قاطع‌تر.