بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف به هیچ نشمردن

من عاشق جنگ نبودم، عاشق پیروزی بودم. و کار دنیا این جوری نیست.

هیچ‌کسی جز خودت مسئول وضعیت تو نیست

مشکل آدم‌هایی که چپ و راست همه چیز را به جد می‌گیرند این است که در زندگی چیز ارزشمندی ندارند که به‌جدگرفتن‌شان را وقف آن کنند.

ما امروز با وحشت به زندگی آدم‌های پانصد سال پیش نگاه می‌کنیم. می‌شود حدس زد که آدم‌های پانصد سال بعد هم به قطعیت‌های امروز ما خواهند خندید. آن‌ها به ما خواهند خندید که اجازه می‌دهیم پول و شغل زندگی ما را تعریف کند. به ما خواهد خندید که از ابراز قدردانی به آدم‌هایی که برای ما مهم‌ترین هستند می‌ترسیم، و درعین‌حال برای آدم‌های مشهوری که هیچ ارزشی ندارند فریادِ تعریف و تمجید سر می‌دهیم.

وقتی همه‌چیز و همه‌کس را به جد می‌گیری ـ خیال می‌کنی همیشه سزاوار این هستی که در همه حال شاد و راحت باشی، خیال می‌کنی همیشه قرار است همه‌چیز دقیقاً آن‌طور باشد که تو می‌خواهی. اما چنین طرز فکری نوعی بیماری است که زنده‌زنده می‌خوردت. وقتی این‌طور فکر کنی، هر ناملایمتی را بی‌عدالتی، هر مشکلی را شکست، هر ناراحتی را توهینی شخصی، و هر مخالفتی را خیانت می‌بینی

فهمیدم که اگرچه او کار وحشتناکی در حق من کرده و می‌شود از این بابت او را مقصر دانست، حالا این مسئولیت که حالم را خوب کنم برعهدهٔ خود من است.

برای اینکه در کاری بی‌نظیر باشی باید تصمیم بگیری که توان و وقت بسیار زیادی را صرف آن کنی.

دقت کرده‌ای که وقتی رها کنی و دیگر به هیچت هم نباشد انگار همه‌چیز سرجایش قرار می‌گیرد؟

حالا خودمانیم، آدمی که واقعاً خوشحال و خوشبخت باشد جلو آینه نمی‌ایستد هی به خودش بگوید «من خوشبختم».

اگر برای کسی که به او اهمیت می‌دهی ازخودگذشتگی می‌کنی، باید به این دلیل باشد که خودت می‌خواهی نه به این دلیل که احساس اجبار می‌کنی یا از عواقب انجام ندادن آن کار می‌ترسی. اگر شریک زندگی‌ات برای تو ازخودگذشتگی می‌کند باید خودش واقعاً این را بخواهد، نه اینکه تو با خشم و ایجاد احساس گناه او را مجبور به این کار بکنی. اعمال عاشقانه تنها در صورتی عاشقانه هستند که بی‌قیدوشرط و بدون توقع انجام شوند.