بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف به هیچ نشمردن

تکنولوژی مشکلات اقتصادی قدیمی را حل کرد و به‌جایش مشکلات روانی جدیدی به ما داد.

تو نمی‌توانی در زندگی برخی آدم‌ها حضوری مهم و متحول‌کننده داشته باشی بدون اینکه گروهی دیگر تو را مسخره و مایهٔ خجالت ببینند.

تحقیقات نشان داده آدم‌هایی که انرژی‌شان را بر لذت‌های سطحی متمرکز می‌کنند مضطرب‌تر، به‌لحاظ احساسی بی‌ثبات‌تر و افسرده‌تر هستند.

هنر ظریفی هست به نام به هیچ گرفتن.

از آن دست آدم‌هاست که دربارهٔ خودش با ضمیر سوم شخص می‌نویسد

امروزه فرهنگ ما به شکلی وسواسی بر توقعاتی متمرکز شده که به طرز ناواقع‌گرایانه‌ای مثبت است:‌ خوشحال‌تر باش. سالم‌تر باش. بهترین باش، بهتر از بقیه. باهوش‌تر باش، سریع‌تر، پول‌دارتر، جذاب‌تر، محبوب‌تر، مؤثرتر، رشک‌برانگیزتر، و تحسین‌شده‌تر. کامل و فوق‌العاده باش. هرروز صبح ناشتا مشتی مزخرفات گهربار صادر کن و بعد هم همسرِ همیشه آمادهٔ سلفی گرفتن و دوتاونصفی بچه‌ات را ببوس و با هلی‌کوپترت برو سر کار محشرت، و کل روز به کارهای فوق‌العاده مهم و پرباری بپرداز که احتمالاً روزی جهان را نجات خواهد داد.

مثلی در تگزاس هست که می‌گوید «سگ هرچه کوچک‌تر صدایش بلندتر». آدمی که اعتمادبه‌نفس دارد نیازی ندارد این را ثابت کند. آدم پول‌دار نیازی ندارد کسی را متقاعد کند که پول‌دار است. یا هستی یا نیستی. و اگر مدام داری در مورد این‌جوری بودن یا آن‌جوری بودن خیال‌پردازی می‌کنی، داری پیوسته بر واقعیتی ناخودآگاه صحه می‌گذاری: اینکه آن‌جوری نیستی.

هرچه درد عمیق‌تر باشد آدم در برابر مشکلات بیش‌تر احساس عجز می‌کند، و برای جبران آن خود محق‌بین‌تر می‌شود. این حق‌به‌جانبی به یکی از دو روش زیر خود را نشان می‌دهد: ۱. من فوق‌العاده‌ام و بقیهٔ شما افتضاح هستید، پس مستحق رفتار خاص هستم. ۲. من افتضاحم و بقیهٔ شما فوق‌العاده‌اید، پس من مستحق رفتار خاص هستم.

حسرتِ حال مثبت‌تر به‌خودی‌خود حالی است منفی. و به‌عکسِ آنچه به نظر می‌آید، پذیرفتن حال منفی به‌خودی‌خود حالی است مثبت.

چیزی برای ترسیدن وجود ندارد. هیچ‌وقت. و در طول سال‌ها یادآوری مکرر مرگ خودم ـ چه از طریق مراقبه، چه از طریق خواندن فلسفه، یا با کارهای دیوانه‌وار مثل ایستادن بر لبهٔ پرتگاه در آفریقای جنوبی ـ تنها چیزی است که به من کمک کرده که این کشف را در مهم‌ترین قسمت ذهنم نگه دارم. این پذیرش مرگ خودم، این درک شکنندگی خودم، همه‌چیز را ساده‌تر کرده است ـ اعتیادهای مرا از بین برده، و باعث شده حق‌به‌جانبی خودم را بفهمم و با آن مقابله کنم. باعث شده مسئولیت مشکلاتم را بپذیرم، از جمله عذاب کشیدن از انواع ترس‌ها و احساس ناامنی. باعث شده شکست‌هایم را بپذیرم و از رد کردن و رد شدن نگریزم ـ و همهٔ این‌ها به برکت فکر کردن به مرگم اتفاق افتاده. هر چه بیش‌تر به تاریکی چشم می‌دوزم زندگی روشن‌تر می‌شود، جهان آرام‌تر می‌شود، و مقاومت ناخودآگاه من در برابر همه‌چیز کم‌تر می‌شود.