بریده‌هایی از کتاب شرق بهشت

به گمان من یک زن اگر عشق در قلبش خانه کند، از مرد هم می‌تواند قوی‌تر باشد. زنی که عاشق است می‌شود گفت فناناپذیر است.

خشک‌نشدنی. شاید جایی که در دنیا اشغال می‌کند با میزان و کیفیت آشفتگی‌اش اندازه‌گیری شود. این عملی فردی است، ولی ما را به جمع پیوند می‌دهد. خاستگاه هر آفرینشی است و هر فرد را در مقایسه با افراد دیگر مشخص می‌کند. نمی‌دانم سال‌هایی که در پیش است چه چیزهایی برای‌مان تدارک دیده است. تغییرهایی غول‌آسا آماده می‌شود، قدرت‌ها آینده‌ای را طرح می‌ریزند که ما با چهره‌اش آشنا نیستیم. پاره‌ای از این تغییرها به نظرمان خطرناک می‌آیند، چون گرایش به این دارند که آنچه را در نظرمان خوب است، از بین ببرند. حقیقت دارد که وقتی دونفر با هم متحد شوند، خیلی آسان‌تر از یک نفر، باری را بلند می‌کنند.

آداب و رسوم آدم‌های پولدار اسرارآمیز است. کسی نمی‌داند چه نیازهایی دارند. ولی آدمی تهیدست چه نیازی به شعر، به نقاشی و به موسیقی‌ای که نتوان با آن رقصید دارد؟ این چیزها نه یک کیسه گندم برایش فراهم می‌آورد و نه شلواری برای بچه‌هایش.

تمسخرآمیز. آدم هر جایی را می‌تواند سان لورنزو بنامد، ولی دره چین پیراهن یا عرب لنگ طعم دیگری دارد.

طی سال‌های خشک مردم سال‌های پربار و مساعد را از یاد می‌بردند و در سال‌های بعد، وقتی باران به فراوانی می‌بارید، خشکسالی را. همیشه این‌طور بوده است.

برای این‌که دسته‌گلی رنگارنگ جلوه بیشتری داشته باشد، باید تعدادی گل سفید هم داخل آن بگذاری.

آدم می‌تواند به هر چیزی، اگر تنها چیزی است که دارد، افتخار کند. هرقدر تهیدست‌تر باشد، بیشتر لازم می‌شود به آنچه دارد ببالد.

طی سال‌های خشک مردم سال‌های پربار و مساعد را از یاد می‌بردند و در سال‌های بعد، وقتی باران به فراوانی می‌بارید، خشکسالی را. همیشه این‌طور بوده است.

قله‌هایی روشن و شاد، آفتابگیر و زیبا، قله‌های افسون‌کننده‌ای که آدم دلش می‌خواست از کوره‌راه‌های ولرمش با تلاش بالا برود، انگار از زانوان مادری عزیز بالا بلغزد.