بریده‌هایی از کتاب شرق بهشت

آدمی که می‌ترسد، تبدیل به حیوان خطرناکی می‌شود.

کسی که عمل خشونت‌آمیزی مرتکب می‌شود خود را آزار می‌دهد و برای جبران آن باید یک نفر دیگر را تنبیه کند.

لیزا به‌شدت از الکل متنفر بود. در نظر او هر کسی به این مایع شیطانی لب می‌زد، به خداوند توهین می‌کرد. نه‌تنها خودش به آن لب نمی‌زد، بلکه هر کسی را هم که از نوشیدن آن لذت می‌برد، نکوهش می‌کرد. در چنین شرایطی، طبیعی بود که ساموئل و بچه‌ها گرایشی برای مشروب خوردن در خودشان احساس کنند.

بدون پول نمی‌توان به جنگ پول رفت.

آدمی تهیدست چه نیازی به شعر، به نقاشی و به موسیقی‌ای که نتوان با آن رقصید دارد؟ این چیزها نه یک کیسه گندم برایش فراهم می‌آورد و نه شلواری برای بچه‌هایش. با این‌همه، ساموئل در رفتارش پافشاری می‌کرد

این امر پرهیزناپذیر بود: طی سال‌های خشک مردم سال‌های پربار و مساعد را از یاد می‌بردند و در سال‌های بعد، وقتی باران به فراوانی می‌بارید، خشکسالی را. همیشه این‌طور بوده است.

وقتی غذاهامان، لباس‌هامان و خانه‌هامان ثمره انحصاری تولیدی استاندارد شده باشد، آن‌وقت نوبت فکرهامان می‌شود. هر فکری که با اندازه‌های ازپیش تعیین شده نخواند، باید دور ریخته شود. تولید جمعی وارد زندگی اقتصادی، سیاسی و حتی مذهبی ما شده است، به نحوی که بعضی ملت‌ها نظریه جمعی و اشتراکی را جانشین خدا کرده‌اند.

یاد گرفت مردمان تهیدست را دوست بدارد، دوست داشتنی که اگر خودش مثل آن‌ها تهیدست نمی‌شد برایش مفهومی نداشت.

بار دیگر پسربچه‌ای شده بود که می‌کوشید وضعیت روحی پدرش را حدس بزند تا از هر دردسری در امان بماند

بچه‌های ساموئل متلون مزاج بودند، ولی نه در عشق. هیچ‌یک از آن‌ها به نظر نمی‌آمد عشق را سرسری بگیرد.