بریده‌هایی از کتاب شرق بهشت

«برای این‌که بتوان گفت مردی خوشبخت است، باید منتظر ماند تا آخرین برگ دفتر زندگی‌اش ورق بخورد.»

به نظرم از دوستی‌ای که فقط به چسباندن تمبری به یک پاکت و فرستادن نامه‌ای ختم می‌شود، چیزی غم‌انگیزتر وجود ندارد. وقتی آدم دیگر نمی‌تواند کسی را ببیند، صدایش را بشنود، لمسش کند، همان بهتر که پیوندها میان‌شان بریده شود.

آدم می‌تواند به هر چیزی، اگر تنها چیزی است که دارد، افتخار کند. هرقدر تهیدست‌تر باشد، بیشتر لازم می‌شود به آنچه دارد ببالد.

حقیقتی باورنکردنی بیشتر از یک دروغ آسیب می‌رساند.

گاهی پیش می‌آید که دشمن بیشتر از دوست به آدم کمک می‌کند.

. اسم‌ها رازهای بزرگی هستند. هرگز ندانسته‌ام آیا اسم‌ها هستند که نفوذی روی بچه‌ها دارند، یا بچه‌ها هستند که خود را با اسم‌شان وفق می‌دهند.

گناه چیز عجیبی است. حتی اگر آدم هرچه را که دارد دور بریزد، باز گناه‌های کوچکی برای عذاب دادن خود نگه می‌دارد. اینها آخرین چیزهایی است که ما رها می‌کنیم. ـ شاید این وسیله خوبی باشد که آدم در برابر خشم خداوند فروتن بماند. ساموئل گفت: بی‌شک فروتنی چیز بسیار خوبی است زیرا نادرند افرادی که اندکی از آن را دارند. ولی همه از خودشان می‌پرسند ارزش آن در چیست. مگر این‌که آدم آن را همچون دردی دلپذیر و بسیار ارزشمند بپذیرد. درد... از خودم می‌پرسم آیا آدم هرگز فهمیده است مفهومش چیست.

زمان از دینامیت نیرومندتر است.

ساموئل می‌گفت: در آدم چنان اشتهایی برای خوشبخت بودن وجود دارد که حتی بهشت هم نمی‌تواند آن را سیر کند.

آدم به‌طور معمول آنچه را شبیه خودش است بیشتر دوست دارد

ساموئل پول‌دار نمی‌شد. او از بیماری‌ای که بسیاری از مردها به آن گرفتار بودند رنج می‌برد و آن «جواز ساخت» بود. او خرمن‌کوبی اختراع کرده بود که هم ساختنش ارزان‌تر از خرمن‌کوب‌های موجود تمام می‌شد و هم کار کوبیدن را بهتر انجام می‌داد. برای به ثبت رساندن اختراعش، ناچار شد درآمد اندک یک سالش را خرج کند. بعد طرح‌هایش را برای کارخانه سازنده‌ای فرستاد، که اگرچه خیلی سریع طرح‌هایش را به او برگرداند، ولی از اطلاعاتی که در آن‌ها بود سود جست. ساموئل او را به محاکمه کشاند. ولی پس‌از مدت کوتاهی ـخوشبختانه برای خانواده‌اش که داشت از گرسنگی تلف می‌شدــ در محاکمه بازنده شد. ساموئل برای اولین‌بار درک کرد که بدون پول نمی‌توان به جنگ پول رفت.

دریافت آدم چه‌قدر همنوعش را احمق می‌انگارد و تنها راه زنده‌ماندن این است که خود را به خریت بزند

امروز چه زود گذشت: مثل زندگی که وقتی به آن توجه نمی‌کنیم سریع می‌گذرد و وقتی در آن تأمل می‌کنیم کند.

در آن دوره جنگ با سرخ‌پوست‌ها، جز شکاری خطرناک چیز دیگری نبود. قبیله‌ها به‌ناچار سر به طغیان برمی‌داشتند، آن‌ها را از سرزمین‌هاشان می‌راندند و بعد هم قتل عام‌شان می‌کردند، و بازمانده‌های ترحم‌انگیزشان را توی اردوگاهی می‌چپاندند، تا آنجا از گرسنگی بمیرند. کار قشنگی نبود، ولی سیر تحول و گسترش کشور آن را ایجاب می‌کرد.

ذاتآ آدم ساده‌ای بود، ولی پیچیدگی‌های روحی آدمی ساده می‌تواند مبهم و بغرنج باشد.

وقتی کودکی برای اولین‌بار بزرگ‌ترها را به همان شکلی که هستند می‌بیند، وقتی برای اولین‌بار به ذهنش خطور می‌کند که بزرگ‌ترها از ذکاوت خارق‌العاده‌ای برخوردار نیستند، قضاوت‌هاشان و جمله‌هاشان همیشه صحیح نیست، دنیای کودکانه‌اش فرومی‌ریزد و هرج و مرجی وحشتناک آن را فرامی‌گیرد. بت‌ها درهم می‌شکنند و امنیت ازبین می‌رود. و موقعی که بتی فرومی‌افتد، نیمه‌شکسته نمی‌ماند؛ تمامآ خرد می‌شود و در بستری از کثافت فرومی‌رود

«برای این‌که بتوان گفت مردی خوشبخت است، باید منتظر ماند تا آخرین برگ دفتر زندگی‌اش ورق بخورد.»

ـ روح انسان راضی نمی‌شود که مثل بدن فقط در زمان خودش زندگی کند.

حقیقت این است که بت با سر و صدای زیادی فرو می‌افتد.

طی سال‌های خشک مردم سال‌های پربار و مساعد را از یاد می‌بردند و در سال‌های بعد، وقتی باران به فراوانی می‌بارید، خشکسالی را.