بریده‌هایی از کتاب نطلبیده؛ جلد اول

مجید با تشر گفت: ــ خب کوتاه بیا رضا... نفاق توی تیم باعث شکست می‌شه... از حاشیه دور بشید...

خط اتوی شلوارش سر گاو می‌برید آن وقت کفش و جوراب درآورده و با پای برهنه فوتبال بازی می‌کرد.

ــ خب بعد از این همه حساب کتاب به کجا رسیدی؟ دیبا با خستگی ناشی از "رسیدن به هیچ جا"، پر تاسف سری تکان داد

"اگر دانی که نان دادن ثواب است/ تو خود می‌خور که بغدادت خراب است."

این دو خوب بودند و در کارشان بهترین تا زمانی که نمی خواست ند پوز هم را بزنند، اما جالب تر این که ساعتی را هم بیدیگری نمیتوانستند سر کنند... دو دوست جالب، اما روی اعصابی بودند!

اگر با خودش رودربایستی نداشت ول می‌کرد و می‌رفت

روز خسته کننده‌ای را گذرانده بود و وقتی می‌دید این همه بدو بدو ختم می‌شود به در بسته، بیشتر خسته‌اش می‌کرد.

ببین هر چی بگی من، نه و نو نمیکنم و حرفات رو گوش می دم. یه کم برام درد دل کن تا سبک بشی...

ظاهر فرزاد مثل همیشه ساکت و آرام بود، اما توی سرش ولوله راه افتاده بود که باعث شده بود سرسام بگیرد.

ــ این دو سور زده به پت و مت! و پشت بند این حرف شلیک خنده‌اش بلند شد. حرف و خندهٔ نامدار طرح خجالت را از چهرهٔ دیبا زدود و او را هم به خندیدن تشویق کرد. نیکا و فرزاد که هر کدام به نوعی در عالم خود سر می‌کردند بی‌آن که درست بفهمند آنها برای چه می‌خندند برای لو نرفتن مقابل دیگران، به صورت اتومات خندیدند. چند ثانیه بعد اتاق پر شد از حجم خنده! در بین آنها فقط مجید بود که نمیفهمید اطرافش چه خبر شده و به خاطر همرنگ جماعت شدن لبخندی کج و معوج روی لب نشاند و نگاه پر سوالش روی نامدار چرخید "خدایی مردم چه سلیقه‌ای دارند؟! چه دیبا خانوم دیبا خانومی هم برداشته... خانوم؟! اونم هیچکی نه و این؟!"

احساس می‌کرد هر چه قدر به کانون خطر نزدیک تر باشد از صدمات ناشی آن در امان تر خواهد بود.

مفهوم نگاه دیبا به جز خط و نشان این بود که "یه بار دیگه خودتو بندازی وسط خودت می‌دونی!" اما مجید نگاه او را به اشتباه به زبان خود ترجمه کرد که "آقا مجید ببین رفیع چی داره بهت می‌گه! می‌گه، یه کاره! از کی تا حالا بادمجونو بین میوه‌ها راه دادن؟!"

اگر از هوش و زبان بازی بهره نمی برد حتما امروز نه تنها عنکبوت که ساس هم در جیبش آفتاب مهتاب می‌زد

نفس‌سنگینش توی سینه قفل شده بود و به نظرش مسخره می‌رسید که همین نفسش داشت راه نفسش را بند می‌آورد و خفه‌اش می‌کرد.

پر حرف بود اما همین که فرزاد کنارش قرار می‌گرفت زیپ دهانش را می کشید. خواسته و ناخواسته او هم مثل مجید حس می‌کرد فرزاد کمی نچسب است و با هر کسی نمیجوشد. مهم تر این که هیچ حرف مشترکی نداشت با او بزند.

ــ گنه کرد در بلخ آهنگری/ به شوشتر زدن گردن مسگری!

ــ نمیگم! چشم مجید گرد شد، " نمیگوید؟! چرا؟!" این سوال را بلند پرسید و طلعت همچنان که به مشت و مال کشکهای هر دو پایش ادامه می‌داد گفت: ــ بگم قضاوتت دربارهٔ اون خدا بیامرز بدتر می‌شه و... موضوع برای مجید جالب شد، حالا که مادرش نمی خواست بگوید او از گرده‌اش پایین نمی‌آمد: ــ چرا؟!... بگو دیگه! بگو طلعت خانوم گل... ماه طلعت من!

رضا قابلمه را برداشت و با همان قاشق توی دست راه گرفت سمت طبقهٔ بالا و با دهان پر گفت: ــ عمه خانوم، کاش به جای این که به دخترت این قدر غر زدن یاد می دادید می‌فرستادینش یه کم هنر آشپزی یاد بگیره! طعم غذا رو باید خونهٔ مردم بچشیم... و بلند داد زد: ــ منیر جان! خانوم گلم، کجایی بیا ببین چی برات آوردم!

طلعت وقتی فهمیده بود پسر کوچک سردار خان خدری در کارگاه "رفیع چوب "افتاده و تا پای ضربه مغزی رفته و برگشته است، چنان زد توی صورت خودش که می‌گفتی الان است چند دندانش توی دهان خرد شود.

محال بود آیناز این موقع شب غذا بخورد، آیناز همین که در دوران کودکی زبان باز کرد به جای "ماما" گفت "رژیم"!