بریده‌هایی از کتاب نطلبیده؛ جلد اول

کفری از ضعفی که در برابر خانواده‌اش داشت و جلوی نامدار به نمایش گذاشته بود، تمام حرصش را سر بردیا خالی کرد: ــ چی می‌خوای پدر سوخته که چپ و راست آمار منو برمی داری؟ دو ساعته من این جام، بیست بار از لای این در منو دید زدی! بدو برو خونه تا باباتو به عزات ننشوندم!

نمی دونم تو از دست کی می‌کشی، اما من که پشت پا از خودم خوردم و بدم خوردم. حس و حال غذا خوردنم ندارم.

بیحوصله پک کم جانی به سیگارش زد، با این پکها بیشتر سعی در خاموش نشدن سیگار داشت تا فیض بردن!

ــ فاز ما، فاز "در به در همیشگی کولی صد ساله منم"ـه. بهت نمیخوره نامدار خان که تو جرگهٔ ما باشی. اگه می‌بینی ما یله دادیم گوشه‌خیابون، جایی رو نداشتیم یه امشبو تخته قاپو کنیم، جایی ام داشتیم جرات رفتنشو نداشتیم با این مادر فولاد زره‌ای که ما داریم. بزنم به تخته، به تو می‌خوره حج واجب باشی و بیجا و مکان نشی!

ــ یکی هم برای ما آتیش کن خدری جان. توی کل زندگیم بدم می‌اومد کسی بگه ما که از همه کشیدیم اینم روش، اما امشب اینم روش.

می بینی تو رو خدا روزگارمون شده روزگار سگ!

آیناز "ایش"ی گفت و زنگ را فشرد. صدای طلبکار طلعت را شنید: ــ چیه؟ چه کار داری؟ بی گمان این جواب مجید بود و نه آیناز. آیناز با صدای پر عشوه و طنازی گفت: ــ مامانی جونم منم نه کس دیگه! درو باز کن یخ زدم!

ــ وقتی می‌دونی مرد گنده ست، چرا این اداها رو در می‌آری؟ ــ خب آخه مرد گنده ست که باشه، مگه مردای گنده اشتباه نمیکنن و اشتباه مخصوص دختر بچه هاست؟!

ادای ننه من غریبم درنیار که در حال حاضر غریب تر از خودم نیست ننه...

در جوابش جملهٔ "ممنون لطف عالی مزید! از طرف شما به ما رسیده و دیگه نمیخوام از طرف مادرتون مورد اهانت قرار بگیرم" آمد تک زبانش، اما خوردش. بعضی حرفها گفتن نداشت. در جواب تمام حرف هایی که توی ذهنش می‌آمد گفت: ــ اگه لطف کنید و عجله کنید ممنون می‌شم.

بردیا که متوجه توبیخ مادرش توسط طلعت شده بود چند باری پشت هم پلک زد و رفت دامن پیراهن مادرش را چسبید و با این کار حمایت خودش را از منیر نشان داد.

دلامصب هیچ کس را نداشت برای این روزهایش...

دلامصب هیچ کس را نداشت برای این روزهایش... مجید توانا باشی و زبان باز و این قدر تنها؟! نوبر است!

مجید توانا توپ به سر و صورتش خورده و احتمالا قاطی کرده بود! ــ بابای همه تونو در... نگاهش به رضای بیخیال افتاد و یادش آمد که بابای رضا، دایی مرحوم خودش می‌شود. تند حرفش را پس گرفت: ــ نه نه کاری به باباهاتون ندارم... دمار از روزگار خودتون در می‌آرم...

کیسهٔ یخ را عصبانی پرت کرد کف کارگاه و با چشم هایی بیرون زده گفت: ــ دلم پره؟! آره پره! از تو، از جاوید، از... از همه تون... از خودی و غیر خودی و بیخودی و نخودی خوردم، می‌خوای دلم پر نباشه؟!

عجب ناقلای روانشناسی بود. تماما از افعال منفی استفاده می‌کرد، آن هم سوالی! طوری که مخاطب مجبور می‌شد از لفظ "نه "استفاده کند!

ــ خدایا کرمت رو شکر، ما رو با کیا کردی هفتاد میلیون؟!

نمی خواست بازی دوستانهٔ فوتبالشان، عامل خصومتهای بعدی باشد، اما محال بود

رفیع بیشترین گزینهٔ مردانگی را داشت... اگر نه، مطمئن بود که گزینه‌های زنانگی را هم ندارد...

دست برد سمت یقهٔ جاوید، به ظاهر داشت یقهٔ نامرتبش را مرتب می کرد، اما لحنش بوی تهدید می‌داد: ــ حواستو بده من جاوید، توپ از دروازهت رد شده نشده! اگه رد شد دو روز حقوقت کسر می‌شه. شستن توالت کارگاهم تا یه ماه گردنته... جاوید به اعتراض افتاد که: ــ خب توپ اول از شما... نگاه چپ مجید را که دید حساب کار آمد دستش. آب دهانش را به زحمت قورت داد