بریده‌هایی از کتاب نطلبیده؛ جلد اول

خودش می‌دانست که دنیایش با دنیای مردم اطرافش فرق می‌کند و محال است دیگران بتوانند درک کنند او چه از دنیا می‌خواهد، حال که آنها دنیایش را نمیشناختند و همهٔ بیتکلفیها و بیتکلیفیهایش را پای لاقیدی‌اش می‌گذاشتند، افتاده بود به جان دنیای دیگران! حالا که دیگران او را درک نمیکردند او سعی می‌کرد دیگران را درک کند. در این درک کردن گاهی آن قدر زیاده روی می‌کرد که خودش هم وا می‌ماند، مثل امشب!

از آن شب هایی بود که فکرش سر جای خود درجا می‌زد. خیلی وقتها پیش می‌آمد که ذهنش شروع به دویدن می‌کرد. ذهنی فعال داشت اما متاسفانه این ذهن از آن آدمی شده بود که اجازهٔ مانور به آن نمیداد. قفسی برایش از روزمرگی آدمهای معمولی ساخته و به دست و پایش بند زده بود.

ــ اوه مای گاد! یعنی می‌تونستی بری و نرفتی؟... چرا؟! مجید را کلافه کرده بود و بدش نمی‌آمد بگوید " چون چ چسبیده به را! ول کن بابا!" اما آقایی کرد و مودبانه جواب داد: ــ اون طور سبک زندگی رو دوست ندارم. زندگی‌ای که پراز تعهد و مسئولیت باشه یه کم با خلق و خوی من سازگار نیست. دوست ندارم توی زندگی هزینهٔ زندگی کردنم رو پس بدم. زندگی توی ظواهر برام معنا نداره. پی قر و قمپز اون ور رفتن نیستم. کلا زندگی‌ای که من می‌خوام چیزی سوای اینیه که می‌بینی، فرقی هم نداره این جا و اون جا!

ــ اون طور سبک زندگی رو دوست ندارم. زندگی‌ای که پراز تعهد و مسئولیت باشه یه کم با خلق و خوی من سازگار نیست. دوست ندارم توی زندگی هزینهٔ زندگی کردنم رو پس بدم. زندگی توی ظواهر برام معنا نداره. پی قر و قمپز اون ور رفتن نیستم. کلا زندگی‌ای که من می‌خوام چیزی سوای اینیه که می‌بینی، فرقی هم نداره این جا و اون جا! دهان ژینا باز مانده بود! پس از کلی حیرت به حرف آمد: ــ واووو! تمام نوابغ همین طورند. مثل مردم عادی نیستند. ــ خوشبینانه نگاش کنی همینه که می‌گی... " طلعت کجایی که ببینی بالاخره یکی پسرتو کشف کرد و داره با ارسطو و سقراط هم سنگش می‌کنه؟!"

دوست ندارم توی زندگی هزینهٔ زندگی کردنم رو پس بدم.

مجید را کلافه کرده بود و بدش نمی‌آمد بگوید " چون چ چسبیده به را! ول کن بابا!" اما آقایی کرد و مودبانه جواب داد:

نگاه تیز ژینا باریک شد و ابروهایش به هم نزدیک و نزدیک تر، آن قدر نزدیک که چینی هم بین آنها افتاد: ــ خب راست می‌گی، خیلیها هستند که منو به خاطر موقعیت اون ور آبم می‌خوان و می‌خوان از من پله‌ای برای رسیدن به هدفه‌اشون درست کنند. مجید که دیگر سیر و پر شده بود. دست از خوردن کشید و در حینی که دستمال را برای پاک کردن کنج لبهایش برمی داشت با بیقیدی خاصی گفت: ــ اگه منظورت منم، اشتباه می‌کنی لیدی. من خودم پیش از این، موقعیت های عالی برای رفتن داشتم. محض اطلاع بگم این جانب لیسانس و فوق لیسانسمو از صنعتی شریف گرفتم. کلی دعوتنامه و مزایا دارم که دارن توی کشو خاک می‌خورند.

ــ چرا چشمات سرخه؟ ضایع بود بگوید " خب پدر صلواتی این دیگه چه نمایشیه؟! مردونگی کردم خروپفم هوا نرفت." برای ماستمالی کردن گفت: ــ چشام به تاریکی و نورهای نورافکن حساسه و دچار آب ریزش و سرخی می‌شه، اما نگران نباش یه هوایی عوض کنیم خوب می‌شه. ژینا با صدایی نازک و دلنشین گفت: ــ چه بد؟! من می‌خواستم این هفته به یه کنسرت هم دعوتت کنم این طوری که نمیشه! مجید در خروجی را باز کرد و او را قدمی پیش فرستاد. کنسرت رفتن از برنامه‌های مورد علاقه‌اش بود و نمیشد به راحتی ازش گذشت. ــ سالنها با هم فرق دارند. این جا خیلی تاریک بود و انعکاس نور افکن هام درست توی چشمم بود.

مجبور شد کمی خودش را بالا بکشد و صاف و شق و رق تر بنشیند شاید اندکی خواب از چشمهایش رخت بربندد. نیم نگاهی به همراهش انداخت، از فکر این که بعضیها از دیدن چنین نمایش هایی لذت می برند هم خوابش می‌گرفت!

اصلا آدمی نبود که خیلی سر از رمز و راز کنایه و متلک و طعنه در بیاورد!

من یه قالب خنگی برای خودم دارم که هر وقت دلم خواست می‌رم توش سنگر می‌گیرم...

دست آخرم یه همچین سوری بهش زدم بیا و ببین! از راه دلسوزی بهش گفتم "وثوق این قدر حرص نخور، پیری زود رست به خاطر حرص خوردنته "همین جوری مستقیم بهش نگفتم، درست یادم نمی آد اما فکر کنم رو به ثریا گفتم حرص نخور مثل داداشت پیر می‌شی.

دیدم انگار روی این آدم کانال عزاداری خیلی جواب نمیده، زدم اون کانال و رفتم روی فاز طلبکاری، اگه قرار بود همه ش اون طلبکار باشه که دُممو می‌گرفت و می نداختم بیرون. با یه نرمش کوچیک، یه چرخش صد و هشتاد درجه‌ای زدم که " اوه چه خبرشه حالا؟! این همه راه اومده برای این که چند تا کوفته تند شده"!... دیدی اسفند روی آتیشو؟!...

ــ شنیدید می‌گن گراهام بل می‌خواسته یه دستگاه اختراع کنه که ناشنواها بشنون، اشتباهی زده تلفنو اختراع کرده...

و صدای بوق بوق بلند شد. بفرما این معضل! این همه معضل هست و فرزاد گیر داده به شب گرسنه خوابیدن! مردم خودشان کم درد و غصه ندارند که حالا بنشینند فیلمهای پر غصه نگاه کنند!

ــ درست می‌شه! هنوز موتورش گرم نشده. ــ موتورش؟! هه! موتورش! تنها چیزی که گرمه موتورشه. حسابی سرش بهش گرمه. همچین احترام و عزتی براش می‌ذاره که انگار مومیایی آنخ آمونه یا سفالینه‌های به جا مونده از تخت جمشید! دو سه تا دستمال جدا گونه داره برای تمیز کردنش تا با دستمالی که بر فرض روغنی شده، نزنه بقیه جاهاشو چرب کنه...

این بچه دست چپه، دست چپی‌ها هم اکثرا خوش ذوقند. از چشماش معلومه چه نبوغی پس ذهنش داره خاک می‌خوره!

سعی می‌کرد از شدت هیجان منفی صدایش نلرزد و بیهوده هم به رضا نتوپد اما نتوانست. با لحنی که ناخواسته تند شده بود گفت:

ــ آب برای کی می‌بری؟ ــ برا همین صاب کار... اِ یعنی روزه نیست؟... چه کار زشتی! این چند ساله روزه نگرفتن اصلا اینگاری مد شده! طلعت توی کاسه، شله زرد ریخت تا خنک شود. مجید شله زرد سرد دوست داشت. همزمان هم سری به نشانهٔ تاسف برای منیر تکان داد و گفت: ــ چنگ بزن، بساب که خوب گناه مردمو می‌سابی! تو از کجا می‌دونی که چرا روزه نگرفته شاید مریضه، یا مثل تو یه عذری داره که نمیگیره.

به هر چیزی چنگ می‌زد تا قوت قلب بگیرد.