بریده‌هایی از کتاب نطلبیده؛ جلد اول

قبل از همه، چه دختر چه پسر، فرق نمیکنه، خودش باید از خودش خوشش بیاد...

آدمها اندازهٔ خودشونن و نه اندازهٔ دید چشم شما!

حرف نزده رو می‌شه همیشه زد اما زده رو نمیشه جمع کرد...

مثل کسی که در مسابقه‌ای صد نفره، نفر صد و یکم شده است

اینو آویزهٔ گوش کن که آدمها اندازهٔ خودشونن و نه اندازهٔ دید چشم شما!

دل تنگ شده بود برای حفره‌های کنده شده در دل کوه‌ها که یادگار پیش از دورهٔ مادها بودند. همان حفره هایی که فرضیه‌ها برای کاربردش زیاد بود و همه هم قابل تائید و یا رد. حتی در میان عشایر سینه به سینه بود که پیرزن و پیرمردهای طائفه را با آب و غذا در آن حفره ها می گذاشتند تا ایل برود و برگردد. پیرها دست و پا گیر بودند و مانع حرکت آسان ایل به سمت ییلاق و قشلاق. عده‌ای می‌گفتند این فرضیه برای حفره‌های کوه‌های غربی فلات ایران قابل تائید است و حفره کوه‌های شمالی بیشتر کاربرد نظامی و مقبره‌ای داشته اند... در حال حاضر، دیبا خود را بیشتر همان پیرزنی می‌دانست که جا مانده و باید تا برگشتن ایل با غذا و آب کم، تاب بیاورد. تاب بیاورد تا ایل برگردد و ببینند اشتباه کرده‌اند و او هنوز آن قدرها پیر و فرتوت نشده است. باید می جنگید و بر نا امیدی پیروز می‌شد.

چه قدر زشت بود کسی خبر دار بشود که او نزدیک به سی سال سن دارد اما هنوز از مادرش حساب می برد! بحث ترس نبود بحث احترام بود.

ــ بد به دلتون نیارید خانوم. با خوبا باید خوب و با جلبها باید جلب بود.

دمخور بودن با حیوانات رو ترجیح می ده به آدمیزاد!

ــ هیس آروم، یه جوری رفتار کن انگار یه قرارداد معمولی مثل تمام قراردادای قبلیمون بوده. کلاس کاریمونو فراموش نکن! دیبا با شادی به سمت در رفت و آهسته، از سر آبروداری گفت: ــ کدوم قرارداد قبلی؟ مگه "رفیع چوب" به جز دفتر آقای کریمی قرارداد مهمی هم داشته؟! ــ ما می‌دونیم اونا که نمیدونن. کلاس بذار!

طلعت خانم در جواب اهل نمازه و روزه بودن دیبا گفته بود که روزه خوردنش را دیده و نماز خواندنش را ندیده.

من اون قدری به زنها آشنایی دارم که بتونم جنس لطیفشونو از جنس خشن مردا تمیز بدم.

در عجب بود که وقتی می داند از پس او برنمی آید چرا باز هم دوست دارد از او کم نیاورد!

الحق که اگر عقلشان را سر هم جمع می‌بستی و به توان دو می رساندی باز هم به نیم عقل بچه تو راهی خود منیر هم نمی‌رسید!

گفته بود که جوانهای خوش آب و رنگ مشتریها را بهتر جلب می‌کنند.

خوان اول را پشت سر گذاشته بود و بعد به سراغ مجید رفت تا سوئیچ موتور را بگیرد. مجید ابتدا، کار و سفارش مشتری را بهانه کرد و وقتی دید زورش به او نمی رسد صاف توی چشم رضا زل زد که اگر منیر همین حالا هم وقت زایمانش باشد، سوئیچ را به او نمیدهد! یک کلام تمام شد و رفت!

دنیا رو آب می‌بره امروز، پاشو، پاشو، پاشو از خواب

الان بی صاحابی، اما یه خط بهت بیفته ده تا صاحب پیدا میکنی!

او هم مثل نگاهش به آخر صبر و توان رسیده بود. درد عذاب وجدان داشت و احتیاج مبرمی که حرف بزند و کسی به او اطمینان بدهد که همه‌اش یک اتفاق بوده و این بار سنگین عذاب وجدان را از روی دوشش بردارد.

دنیای مردانه اصلا جالب نبود!