بریده‌هایی از کتاب نطلبیده؛ جلد اول

بعضی از ما مردا گاهی نامردی می کنیم و نظراتمون رو دقیقا بر خلاف نظر واقعی مون به گوش شما خانما می‌رسونیم.

ــ خب... خب... بالاخره هر دختر و پسری... اوممم... شما قصد دارید خواهرتونو مصادره... اوممم... نباید خواستگار... یعنی اگه فرزاد بیاد خواستگاری نیکا جون...

یه خانم در کنار خانم بودنش روحیهٔ حساسی داره که اتفاقا رو می تونه پیش از وقوع بفهمه. اینو از خودم نمیگم، عمه شکر همیشه می گه اگه جایی اتفاقی بیفته، زنها زودتر می‌فهمند.

گرسنگی یک طرف، میلش هم به غذا نمیکشید.

نیاز به لیوان که نه، بشکهٔ آب خنکی دارد تا عطش حرص و جوشش را بخواباند.

گاهی توی عاقلی یلی بود برای خودش و گاهی کلا کرکرهٔ بالاخانه را پایین می‌کشید و مخ نیم بندش را می‌فرستاد به تعطیلات!

از آشفتگی توی وضعیت زندگیم بیزارم و در حال حاضر دارم توی آشفتگی دست و پا می‌زنم.

مخی بود برای خودش در مخ زنی!

به هر حال مجید اگر می‌خواست، می‌توانست شریک کار درستی برای کارگاه "رفیع چوب" باشد، فقط نکته‌اش در این بود که اگر "می خواست" را باید برایش هجی می‌کردی!

باید حواسش را جمع می‌کرد که این آدم بدون شرط و بی آن که پای منافعش وسط باشد کاری برای کسی نمیکند...

به قولی سیب را سردار خدری خورده، نامدارشان باید ابریشم پس می‌داد.

چشمهای ریز مجید در حال حاضر دو خط باریک در صورتش بود و فرکانسهای تهدید از جانب اژدری به مغزش مخابره می‌شد: ــ اول این که پول باد آورده، خوردن نداره. دیدی یکی دو سال بعد آماس کرد و شکل غده از یه جات زد بیرون... " خب این نصیحتش که به درد خور نیست تا بعدی!"

ــ فکر می‌کنید من حاضرم یه ثانیه دیگه شما رو توی کارگاهم تحمل کنم، البته بماند که شما تا حالام یه ثانیه برای سر پا شدن کارگاه زحمت نکشیدید. این پولا خوردن نداره آقای توانا. مجید کمی تنش را عقب کشید و پای راستش را روی پای چپ انداخت و گفت: ــ خوردن یا نخوردن این پولا زحمتش با منه. شما پولو بسلفید ما می خوریم یه آبم روش!

انگار نمی دانست تا چه حد مجاز است از چیز هایی که در مورد این دو خواهر می داند، در مقابل نامدار پرده برداری کند. هر چند کم کم کارد به استخوانش رسیده بود از بیهمزبانی!

انگار نمی دانست تا چه حد مجاز است از چیز هایی که در مورد این دو خواهر می داند، در مقابل نامدار پرده برداری کند. هر چند کم کم کارد به استخوانش رسیده بود از بیهمزبانی!

ــ اقوام خانوم رفیع! چرا برای تو خط و نشون می‌کشید؟ مجید عصبی دو سه باری استکان را نرم توی نعبلکی زد و با لحن کمی تندی گفت: ــ حالا بالاغیرتا من بهش می‌گم رفیع، تو بهش نگو رفیع، بیچاره فامیلیش رفیعیه نه رفیع.

مجید به ظاهر خودش را به بیخیالی می‌زد، اما کم کم رنگش از برافروختگی برگشته بود و صورتش رو به بیرنگی می‌رفت. باز هم نمی خواست نشان دهد که ذهنش به هم ریخته است، بیتفاوت دیس استیل را جلوتر کشید، با ابرو به آن اشاره کرد و گفت: ــ بزن به رگ روشن شی رفیق

سر مجید بالا آمد و نامدار یکه‌ای خورد. این نگاه هیچ شباهتی به نگاه چند لحظه قبل نبود! توی آن برق بیخیالی می‌دید و ندامت! مانده بود که این بیخیالی را باور کند یا آن ندامت را! مجید با دست جگری را در دهان گذاشت و گفت: ــ ولش کن بابا! اینا همه قاطی اند!

اما از قانون بخت و اقبال بی‌خبر بود. قانون بلامنازعه‌ای که همیشگی بود! در پی هر خنده، گریه‌ای است طوری که خنده را از دماغت بیرون بیاورد.

ــ خورش سنگم باشه، باشه؛ فقط شکم پر کن باشه.