بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

باید پروندهٔ قانع‌کننده‌ای در دفاع از امید بسازیم. نه برای هر امیدی، بلکه شکلی از امید که سخاوتمندانه و پابرجاست. امیدی که بتواند ما را دور هم جمع کند، نه این‌که ما را از هم جدا کند. امیدی که عظیم و قدرتمند است و درعین‌حال در واقعیت و منطق ریشه دارد. امیدی که می‌تواند ما را با حس قدردانی و رضایت تا پایان عمرمان همراهی کند.

از دیدِ نیچه عشق به سرنوشت یعنی تمام زندگی و تجربه‌ها را بی‌قیدوشرط بپذیرید: تمام فرازونشیب‌ها، معناها و پوچی‌ها.

تکاملْ به قوی‌ترین موجودات پاداش می‌دهد و قدرت براساس تواناییِ دسترسی، به‌کارگیری و تغییرِ مؤثرِ اطلاعات مشخص می‌شود.

قهرمان‌بودن یعنی تواناییِ فراخواندن امید؛ آن‌هم در جایی‌که ذره‌ای امید وجود ندارد

چرا چیزهایی را که می‌دانیم باید انجام‌شان بدهیم، انجام نمی‌دهیم؟ جوابْ ساده است: چون حس‌اش را نداریم.

افراط‌گرایانِ سیاسی ازآن‌جاکه خودسرند و مذاکره با آن‌ها سخت است، از لحاظ تعریفی کودک هستند، یک مُشت بچهٔ کله‌شق! افراط‌گرایان می‌خواهند دنیا خاص باشد و از پذیرشِ منافع و ارزش‌های خارج از خود امتناع می‌کنند. آن‌ها از مذاکره امتناع می‌کنند و به فضیلت‌ها و اصولِ والاتر از تمایلاتِ خودخواهانهٔ خود روی نمی‌آورند و نمی‌شود به آن‌ها اعتماد کرد تا طبقِ انتظاراتِ دیگران پیش بروند. آن‌ها گستاخانه مستبد هستند، چون مثل بچه‌ها محتاج والدینی تماماً قدرتمندند تا بیایند وهمه‌چیز را "درست" کنند.

او درعوض به این نتیجه رسید که تنها راهِ منطقی برای بهبودِ جهان بهبودِ خودمان است: با بزرگ‌شدن و فضیلت‌مندشدن؛ یعنی این‌که تصمیم بگیریم هر لحظه با خودمان و دیگران به‌عنوان هدف برخورد کنیم، نه وسیله. صادق باشید. خودتان را اغفال نکنید و به خودتان آسیب نزنید. از زیر بار مسئولیت شانه خالی نکنید و تسلیم ترس نشوید. آزادانه و بدون ترس دوست داشته باشید. تسلیم انگیزه‌های قبیله‌ای یا حیله‌های امیدوارانه نشوید. صرفاً تصمیماتی که در لحظه می‌گیرید، مهم‌اند.

فرمول انسانیت می‌گوید که رفتار با هر انسانی یا هر وجدانی به‌عنوان وسیله‌ای برای رسیدن به مقصودی دیگر، اساسِ تمامِ رفتارهای غلط است.

آن‌ها اجازه ندارند تعهداتِ خود را آزادانه انتخاب کنند. آن‌ها به ازخودگذشتگی‌هایی وادار می‌شوند که نمی‌خواهند یا حق‌شان نیست.

احساساتِ منفی با تجربهٔ رنج به وجود می‌آیند، و احساساتِ مثبت با تسکینِ رنج.

نمی‌توانید ارزشِ چیزی را بفهمید، مگر این‌که احتمالِ ازدست‌دادنِ آن‌را تجربه کنید.

انسان می‌تواند بدون توجه به نتیجه تمام تلاشش را بکند.

دردْ اجتناب‌ناپذیر است؛ اما رنج‌کشیدن همیشه یک انتخاب است.

خوب‌زندگی‌کردن به‌معنای اجتناب از رنج‌ها نیست؛ بلکه به‌معنای رنج‌کشیدن برای هدفِ درست است.

همان‌طور که نسبت به سلامتِ تمام بدن‌مان آگاه نیستیم بلکه تمرکزمان روی این است که کفش‌مان قسمت کوچکی از پای‌مان را می‌زند، دائماً به جای این‌که به مجموعه‌فعالیت‌های موفقیت‌آمیزمان فکر کنیم، به جزئیاتِ بی‌اهمیتی که آزارمان می‌دهد، توجه می‌کنیم.

واکنش احساسیِ ما به مشکلات‌مان از طریق اندازهٔ مشکل مشخص نمی‌شود، بلکه ذهنِ ما فقط مشکلات را بزرگ‌تر یا کوچک‌تر جلوه می‌دهد تا با میزانِ اضطرابی که انتظار داریم حس کنیم، تناسب داشته باشد.

دوست‌داشتنِ خود و یا مراقبت از خود چیزی نیست که لازم باشد آن‌را یاد بگیرید یا تمرین کنید. این‌ها چیزهایی هستند که از نظر اخلاقی موظفید در خود تقویت کنید، حتی اگر تنها چیزهایی باشند که برای‌تان مانده‌اند.

«آدم یه طنابه که بین هیولا و ابَرانسان گره زده شده، یه طناب بالای یه گودال. چیزی‌که جالبه اینه که انسان یه هدف نیست، یه پُله. تنها نکتهٔ مثبتش اینه که انسان پیش‌درآمدیه برای یه چیزِ متعالی‌تر.»

«چطور تونستیم دریاها رو سر بکشیم؟ کی به ما پاک‌کن داد تا افق رو پاک کنیم؟ وقتی باعث شدیم زمین از خورشید جدا بشه، چی کار کردیم؟ مگه غیر از اینه که هر لحظه از همه طرف داریم سقوط می‌کنیم؟ غیر از اینه که توی یه هیچِ بی‌پایان گم شده‌یم؟»

همهٔ ما باید به چیزی ایمان داشته باشیم. باید جایی ارزش پیدا کنیم. این‌طور است که از نظر روان‌شناسی نجات می‌یابیم و رشد می‌کنیم.