بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

اما واقعاً چطور می‌توانید با خیال راحت به کسی بگویید: «روز خوبی داشته باشی.» آن‌هم درحالی‌که می‌دانید تمام افکار و انگیزه‌هاشان از نیازی بی‌پایان برای اجتناب از پوچیِ ذاتیِ هستی نشئت می‌گیرد؟

روشن‌کردنِ تکلیفِ رابطه‌تان با خودْ اثرِ جانبیِ مثبتی دارد که باعث می‌شود تکلیف رابطه‌تان با دیگران هم روشن شود و به آن‌ها هم کمک می‌کند تا تکلیف رابطه‌هاشان را با خودشان روشن کنند و الی آخر.

احساسْ الهام‌بخشِ عمل است و عملْ الهام‌بخشِ احساس. این دو جدایی‌ناپذیرند.

اگر تالار یادبودی برای "بیش‌ترین دردِ تحمل‌شده توسط یک فرد" وجود داشت، نیچه را به‌عنوان یکی از اولین برگزیدگان برجستهٔ آن تالار کاندیدا می‌کردم.

تنها چیزی‌که واقعاً می‌تواند رؤیایی را نابود کند، تحقق‌یافتنِ آن است.

. اما حقیقت این است که هیچ پایانی برای این رنج‌ها وجود ندارد.

مردم به‌طور غریزی دوست دارند احساس کنند در حال شرکت در جنگ صلیبی هستند. می‌خواهند باور کنند مبارزانِ مقدسِ عدالت و حقیقت و رستگاری در این جهان‌اند.

این نیروی نامرئی‌ای که بین من و آرزوهام واستاده چیه.

تجربه‌ها باعث ایجاد احساسات می‌شوند. احساسات باعث ایجاد ارزش‌ها می‌شوند. ارزش‌ها باعث ایجاد روایت‌هایی از معنا می‌شوند. کسانی هم که از روایت‌های یکسانی از معنا برخوردارند، گرد هم می‌آیند تا آیین‌های گوناگون را ایجاد کنند.

امید درست مثل چاقوی جراحی، می‌تواند زندگی ببخشد و زندگی بگیرد. می‌تواند ما را به اوج برساند یا نابودمان کند.

«همیشه تلاش کردم طوری زندگی کنم که لحظهٔ مرگم به جای ترسْ احساسِ شادی کنم.»

قهرمان‌بودن یعنی تواناییِ فراخواندن امید؛ آن‌هم در جایی‌که ذره‌ای امید وجود ندارد، مثل برافروختنِ کبریتی برای روشن‌کردنِ دنیایی تاریک.

اگر شهاب‌سنگی به شهری برخورد کند و نصفی از مردم آن شهر را از بین ببرد، از دیدِ یک فرد مذهبیِ خیلی سنتی، دلیل وقوع این بلا این است که شهر پر از گناهکار بوده. کسی‌که به خدا اعتقاد ندارد، می‌گوید این اثباتی‌ست بر نبودِ خدا (باورِ دیگری براساس ایمان) وگرنه چطور وجودی قادر و رحیم اجازه خواهد داد چنین اتفاق بدی بیفتد؟ یک هدونیست (لذت‌گرا) چنین برداشت خواهد کرد که این اتفاقْ دلیل بیش‌تری برای برپاییِ جشن و سرور است، چون همه ممکن است هر لحظه از دنیا برویم. یک سرمایه‌گذار با خودش فکر می‌کند که چطور می‌تواند در تکنولوژی پدافند شهاب‌سنگی سرمایه‌گذاری کند. شواهد است که به ارزشِ والا کمک می‌کند، نه برعکس.

ارزش‌ها را نمی‌توان از طریق منطق تغییر داد؛ آن‌ها فقط از طریق تجربه قابل‌تغییرند

اگر کسی به ما ضربه‌ای بزند و هرگز نتوانیم در پاسخ به او ضربه‌ای بزنیم، درنهایت ذهن عاطفی‌مان به نتیجه‌ای شگفت‌انگیز خواهد رسید: ما سزاوارِ ضربه‌خوردنیم!

درد باعث ایجاد شکاف‌های اخلاقی می‌شود.

قربانیانِ خشونت معمولاً تیزبین‌ترین ناظرانِ ماهیتِ بشر هستند.

احساسِ بی‌ارزشی معمولاً نتیجهٔ اتفاقات ناگواری‌ست که زمانی برای ما رخ داده. ما چیزهای ناگواری را تجربه می‌کنیم و ذهن عاطفی‌مان به این نتیجه می‌رسد که ما لیاقت آن تجارب بد را داشته‌ایم. بنابراین، برخلاف دانش بهتر ذهن عقلانی، ذهن عاطفی‌مان برای تکرار و تجربهٔ مجدد آن رنج تنظیم می‌شود.

افراط در احساسات به بحرانِ امید منجر می‌شود، و سرکوبِ احساسات هم همین‌طور.

ارزش‌های ما نه‌تنها مجموعه‌ای از احساسات، بلکه دنیایی از قصه‌ها هستند.