بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

اگر شما عصبانی یا ناراحت هستید، یعنی هنوز دغدغهٔ چیزی را دارید. این یعنی هنوز چیزی اهمیت دارد. این یعنی شما هنوز امید دارید.

«شما و تمام کسانی که دوست‌شان دارید، روزی خواهید مُرد. تنها بخش کوچکی از چیزهایی که گفته‌اید یا کارهایی که انجام داده‌اید برای تعداد کمی از مردم اهمیت خواهند داشت، آن‌هم صرفاً برای یک مدت کوتاه. این حقیقتِ ناخوشایندِ زندگی‌ست. تمام مسائلی که به آن‌ها فکر می‌کنید یا کارهایی که انجام می‌دهید، تنها گریزِ استادانه‌ای از این حقیقت‌اند. ما غبارهای کیهانیِ بی‌اهمیتی هستیم که در یک نقطهٔ آبی پرسه می‌زنیم و به هم برخورد می‌کنیم. عظمتی برای خودمان تجسم می‌کنیم و اهدافی برای خودمان می‌سازیم. اما راستش را بخواهید، ما هیچ

متضاد خوشحالیْ عصبانیت یا ناراحتی نیست. اگر شما عصبانی یا ناراحت هستید، یعنی هنوز دغدغهٔ چیزی را دارید. این یعنی هنوز چیزی اهمیت دارد. این یعنی شما هنوز امید دارید. نه. متضادِ خوشحالی، ناامیدی‌ست

ما کسانی را به مدار خود جذب می‌کنیم که ارزش‌هاشان با ارزش‌های ما یکسان است،‌ و به‌طور غریزی کسانی را که ارزش‌هایی متضاد با ما دارند، دفع می‌کنیم، درست مثل رانش مغناطیسی.

تنها شکل واقعی و اخلاقیِ آزادیْ از طریق خودمحدودسازی است. آزادیْ اختیار انتخاب خواسته‌هاتان در زندگی نیست، بلکه انتخاب چیزهایی‌ست که حاضرید در زندگی رهاشان کنید. این نه‌تنها آزادیِ حقیقی، بلکه تنها نوع آزادی‌ست. سرگرمی‌ها می‌آیند و می‌روند. لذت هرگز ماندگار نیست. تنوع معنای خود را از دست خواهد داد. اما شما همیشه می‌توانید تصمیم بگیرید که حاضرید چه چیزی را فدا کنید.

ما فرهنگی هستیم که به صلح، رفاه و وسایل تزیینیِ کاپوتِ ماشین نیاز نداریم. ما همهٔ این‌ها را داریم. ما فرهنگی هستیم که به چیزی بی‌ثبات‌تر از این‌ها نیاز داریم. ما مردم و فرهنگی هستیم که به امید نیاز داریم.

دموکراسی تنها زمانی می‌تواند وجود داشته باشد که حاضر باشید دیدگاه‌هایی را تحمل کنید که با دیدگاه‌های شما در تضادند. زمانی‌که حاضر باشید به‌خاطر داشتنِ اجتماعی امن و سالم، از بعضی چیزها که می‌خواهید، دست بکشید. وقتی حاضر باشید سازش کنید و بپذیرید که گاهی مسائل آن‌طور که می‌خواهید پیش نمی‌روند. درواقع دموکراسی نیازمندِ شهروندانی عاقل و باتدبیر است.

در کلِ هستی تنها یک چیز است که می‌توانیم بگوییم کاملاً نادر و بی‌همتاست: آگاهی. از نظر کانت تنها چیزی‌که ما را از بقیهٔ هستی متمایز می‌کند تواناییِ استدلال‌مان است. ما می‌توانیم جهان اطراف‌مان را در دست بگیریم و از طریق استدلال و اراده آن‌را بهتر کنیم.

«آدم یه طنابه که بین هیولا و ابَرانسان گره زده شده، یه طناب بالای یه گودال. چیزی‌که جالبه اینه که انسان یه هدف نیست، یه پُله. تنها نکتهٔ مثبتش اینه که انسان پیش‌درآمدیه برای یه چیزِ متعالی‌تر.»

این آغازِ راهِ فساد است. وقتی ارزش‌های اولیهٔ تعریف‌کنندهٔ آیین و جنبش و انقلابْ با هدف حفظ موقعیت کنونی کنار گذاشته می‌شوند، این یعنی خودشیفتگی در سطح سازمانی. این‌طور است که از مسیح به جنگ‌های صلیبی، از مارکسیسم به زندان‌های سیاسی و از تالار عروسی به دادگاه می‌رسیم. این فسادِ ارزش‌های اصلیِ آیینْ باعث فروپاشیِ پیروانِ آن می‌شود و درنتیجه به ظهور آیین‌های جدیدتر و واپس‌گرایانه‌ای می‌انجامد که درنهایت آیین اصلی را تحت سلطهٔ خود درمی‌آورند. بعد کل آن روند دوباره تکرار می‌شود.

آیین‌های ایدئولوژیک نسبت به آیین‌های معنوی مسئلهٔ عذاب‌وجدان را به‌طرز بسیار مؤثرتری حل می‌کنند. کشورها عذاب‌وجدان وجودیِ مردم را به سوی خدمت هدایت می‌کنند. «کشور ما این فرصت‌ها رو به تو داد، پس یالا اون لباس‌فرم کوفتی رو تنت کن و برای حفاظت از اون بجنگ!» ایدئولوژی‌های راست‌گرا معمولاً فداکاریِ لازم را در حفاظت از کشور و خانواده می‌دانند، درحالی‌که ایدئولوژی‌های چپ‌گرا معمولاً فداکاریِ لازم را در تسلیم‌شدن به نفع جامعه می‌دانند.

قهرمان‌بودن یعنی تواناییِ فراخواندن امید؛ آن‌هم در جایی‌که ذره‌ای امید وجود ندارد

اگر کسی به ما ضربه‌ای بزند و هرگز نتوانیم در پاسخ به او ضربه‌ای بزنیم، درنهایت ذهن عاطفی‌مان به نتیجه‌ای شگفت‌انگیز خواهد رسید: ما سزاوارِ ضربه‌خوردنیم!

لذت‌بخش‌ترین قسمتِ یک آیین، ابداع‌کردنِ مسائلِ احمقانه‌ای‌ست که همه توافق می‌کنید معنای خاصی دارند.

آدم‌ها هم که همیشه چیزی را که حسِ خوبی دارد با چیزی‌که واقعاً خوب است اشتباه می‌گیرند.

هیچ آیینی باعث نخواهد شد همیشه احساس خوشبختی و آرامش کنید. هیچ کشوری کاملاً احساس امنیت و عدالت نخواهد داشت. هیچ فلسفهٔ سیاسی‌ای همیشه مشکلاتِ همه را حل نخواهد کرد. برابریِ واقعی هرگز به دست نخواهد آمد؛ همیشه کسی در جایی مورد ناعدالتی قرار خواهد گرفت. آزادیِ حقیقی واقعاً وجود ندارد، چون همهٔ ما باید کمی خودمختاری را فدای ثبات کنیم. هیچ‌کس، صرف‌نظر از میزان علاقهٔ شما به او یا علاقهٔ او به شما، هرگز نمی‌تواند عذاب‌وجدانی را که صرفاً به‌خاطر وجودداشتن حس می‌کنید پاک کند. همه‌چیز به فنا رفته! همیشه این‌طور بوده و خواهد بود. هیچ راه‌حلی هم وجود ندارد. تنها چیزی‌که وجود دارد چاره‌های موقت، پیشرفت‌های تدریجی و شکل‌های کمی بهترِ فنارفتگی‌ست.

«همیشه تلاش کردم طوری زندگی کنم که لحظهٔ مرگم به جای ترسْ احساسِ شادی کنم.»

آن‌هایی که در محیط‌های خیلی مذهبی بزرگ می‌شوند و به‌دلیل تمایلاتِ جنسیِ خود به‌شدت تنبیه می‌شوند، ذهن عاطفی‌شان با این علم رشد می‌کند که رابطه اشتباه است، حتی اگر ذهن عقلانیِ آن‌ها از مدت‌ها پیش فهمیده باشد که رابطه طبیعی و بسیار لذت‌بخش است.

احساسْ الهام‌بخشِ عمل است و عملْ الهام‌بخشِ احساس. این دو جدایی‌ناپذیرند.

قهرمان‌بودن یعنی تواناییِ فراخواندن امید؛