بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

این آغازِ راهِ فساد است. وقتی ارزش‌های اولیهٔ تعریف‌کنندهٔ آیین و جنبش و انقلابْ با هدف حفظ موقعیت کنونی کنار گذاشته می‌شوند، این یعنی خودشیفتگی در سطح سازمانی. این‌طور است که از مسیح به جنگ‌های صلیبی، از مارکسیسم به زندان‌های سیاسی و از تالار عروسی به دادگاه می‌رسیم.

قرن‌ها فرض می‌کردند سرکوب یا تضعیفِ احساسات‌مان، راه‌حل همهٔ مشکلاتِ زندگی‌ست. بااین‌حال، این‌جا مردی وجود داشت که کاملاً عاری از احساسات و هم‌دردی بود، کسی‌که فقط هوشمندی و استدلال داشت، و زندگی‌اش به‌سرعتِ هرچه تمام‌تر به گند کشیده شده بود

و به جای این‌که وضعِ پیش‌آمده را تغییر بدهد یا اصلاح کند تا نشان دهد که به اطرافیانش اهمیت می‌دهد، روزبه‌روز منزوی‌تر و بی‌تفاوت‌تر شد. انگار توی محلهٔ دیگری زندگی می‌کرد، جایی‌که از هیچ‌جای سیارهٔ زمین قابل‌دسترسی نبود.

برای ایجاد و حفظ امید به سه چیز نیاز داریم: احساس کنترل، اعتقاد به ارزش هر چیزی، و جامعه. "کنترل" یعنی احساس کنیم مهار زندگی‌مان را در دست داریم، یعنی در تقدیر خود نقش داریم. "ارزش" یعنی چیزی را بیابیم که به‌قدری برای‌مان اهمیت داشته باشد که در راستای رسیدن به آن کار کنیم، چیزی بهتر، چیزی‌که ارزش تلاش‌کردن داشته باشد. "جامعه" هم یعنی ما بخشی از گروهی هستیم که برای چیزهای مشترکی ارزش قائل هستند و برای دستیابی به چیزهای مشترکی تلاش می‌کنند

مشکلاتی که از پیش حل شده‌اند برای امید اهمیتی ندارند. فقط مشکلاتی که هنوز نیازمند حل‌شدن هستند برای امید مهم‌اند؛ چون هر چقدر جهان بهتر شود، ما هم چیزهای بیش‌تری برای ازدست‌دادن داریم و هر چقدر چیزهای بیش‌تری برای ازدست‌دادن داشته باشیم، احساس می‌کنیم چیزهای کم‌تری برای امیدبستن به آن‌ها داریم.

پوچ‌گرایی و افراط محض در امیال، که آن‌را همراهی می‌کند، از دنیای مدرن جدا نمی‌شوند. این یعنی قدرت فقط محضِ قدرت، موفقیت فقط محضِ موفقیت، و لذت فقط محضِ لذت. پوچ‌گرایی هیچ "چرا"ی جامع‌تری را به رسمیت نمی‌شناسد. هیچ حقیقت و آرمانِ والایی را هم دنبال نمی‌کند. صرفاً می‌گوید: «چون این احساس خوبی بهم می‌ده.» و همان‌طور که خواهیم دید، این همان چیزی‌ست که باعث می‌شود همه‌چیز بد به نظر برسد.

ناامیدی ریشهٔ اضطراب، بیماری‌های روانی و افسردگی‌ست. منبع تمام بدبختی‌ها و اعتیادهاست.

گفت: «تو باید ذهنت رو باز کنی پسر. حقیقتْ ترسناکه.» برگشتم نگاهی انداختم و یکی از جملات کارل سیگن را که در انجمنی اینترنتی خوانده بودم به او گفتم: «فکر کنم ذهنِ تو این‌قدر بازه که مغزت از اون‌تو افتاده بیرون!»

هر بار که نوعی رنج را فرو می‌نشانید، رنجِ دیگری سربرمی‌آورد. هرچه سریع‌تر آن‌ها را کنار بزنید، زودتر برمی‌گردند. رنج ممکن است بهبود پیدا کند، ممکن است تغییر شکل دهد، ممکن است هر بار سطحی‌تر یا حتی عمیق‌تر باشد. اما درهرصورت، همیشه وجود خواهد داشت. رنج همیشه بخشی از ماست. خودِ ماست.

«خدایا ممنونم که گذاشتی وجود داشته باشم، بااین‌که من‌بودن گاهی اوقات خیلی بده. ببخشید که فکرهای بدی کردم و کارهای بدی انجام دادم.» بفرمایید! به همین راحتی احساسِ عذاب‌وجدان برطرف شد، لااقل تا مدتی کوتاه.

عذاب‌وجدانِ ذاتیِ ذهنِ انسانْ به سنگ بنای تقریباً همهٔ آیین‌های معنوی تبدیل شده است.

ما به تشریفات نیاز داریم چون ارزش‌هامان را ملموس می‌کنند

سؤال‌کردن‌ها و ابراز تردیدهای علنی‌ام درنهایت چنان شدید شدند که معلم یکشنبه‌هایم یک روز صبح مرا کنار کشید و با من معامله‌ای کرد: اگر بی‌خیالِ سؤال‌کردن دربارهٔ تناقض‌های منطقیِ انجیل در حضور بچه‌های دیگر می‌شدم، به من نمرهٔ کاملِ کلاسِ درسِ علوم دینی را می‌داد و به خانواده‌ام می‌گفت دانش‌آموز نمونه شده‌ام. من هم قبول کردم.

«ولی بابا... اگه خدا بدون قیدوشرط گناه‌های ما رو می‌بخشه، چرا همیشه دروغ نگیم و خیانت و دزدی نکنیم؟»

«اگه خدا همه‌چی رو می‌دونه و بدون قیدوشرط من رو دوست داره، براش چه اهمیتی داره که یکشنبه‌ها چه لباسی بپوشم؟»

مسیحی‌بودن را دوست نداشتم، آن‌هم به دلیلی بسیار احمقانه: پدر و مادرم مجبورم می‌کردند لباس‌های مسخره‌ای بپوشم. بله، به‌خاطر بند شلوار بچگانه و کراوات پاپیونی، توی سن دوازده‌سالگی عقاید پدر و مادرم را زیر سؤال بردم و بی‌خدا شدم.

زمانی‌که در تگزاس بزرگ می‌شدم، عیسی‌مسیح و فوتبال تنها خدایانِ بااهمیت بودند.

کسانی هستند که "می‌فهمند" و کسانی هم هستند که "نمی‌فهمند". آن‌هایی که می‌فهمند دنیا را نجات خواهند داد. آن‌هایی که نمی‌فهمند دنیا را نابود خواهند کرد.

نوعی بانیِ شرارت، چه عادلانه و چه ناعادلانه لازم است تا همهٔ رنج‌هامان را تقصیر او بیندازیم و بتوانیم امیدمان را حفظ کنیم.

همه دوست داریم فکر کنیم که ترجیح می‌دهیم در دنیایی از صلح و سازش زندگی کنیم، اما درحقیقت چنین دنیایی بیش از چند دقیقه دوام نخواهد آورد. دشمنانِ مشترک در آیینِ ما اتحاد به وجود می‌آورند.