بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

چه اتفاقی در جهان افتاده که باعث می‌شود با وجود بهبود مداوم همه‌چیز، مدام حال‌مان بدتر شود؟

اگر توی فروشگاه استارباکس کار می‌کردم، به جای نوشتنِ اسم مردم روی فنجان قهوه‌شان، جملات زیر را می‌نوشتم: «شما و تمام کسانی که دوست‌شان دارید، روزی خواهید مُرد. تنها بخش کوچکی از چیزهایی که گفته‌اید یا کارهایی که انجام داده‌اید برای تعداد کمی از مردم اهمیت خواهند داشت، آن‌هم صرفاً برای یک مدت کوتاه. این حقیقتِ ناخوشایندِ زندگی‌ست. تمام مسائلی که به آن‌ها فکر می‌کنید یا کارهایی که انجام می‌دهید، تنها گریزِ استادانه‌ای از این حقیقت‌اند. ما غبارهای کیهانیِ بی‌اهمیتی هستیم که در یک نقطهٔ آبی پرسه می‌زنیم و به هم برخورد می‌کنیم. عظمتی برای خودمان تجسم می‌کنیم و اهدافی برای خودمان می‌سازیم. اما راستش را بخواهید، ما هیچ نیستیم. پس از قهوهٔ لعنتی‌تان لذت ببرید!»

«اون‌هایی که نمی‌دونن چطور زندگی کنن رو دوست دارم... چون فقط اون‌ها هستن که گذر می‌کنن.»

اگر چیزی اهمیت نداشته باشد، دلیلی برای ادامهٔ حیات وجود ندارد

آدم‌ها هم که همیشه چیزی را که حسِ خوبی دارد با چیزی‌که واقعاً خوب است اشتباه می‌گیرند.

آدم‌ها هم که همیشه چیزی را که حسِ خوبی دارد با چیزی‌که واقعاً خوب است اشتباه می‌گیرند.

مردم دروغگو هستند. همهٔ ما دروغگو هستیم. ما دائماً و از روی عادت دروغ می‌گوییم. ما در مورد چیزهای مهم و چیزهای بی‌اهمیت دروغ می‌گویم. اما معمولاً نه از روی سوءنیت؛ ما به دیگران دروغ می‌گوییم، چون عادت کرده‌ایم به خودمان هم دروغ بگوییم.

«همیشه تلاش کردم طوری زندگی کنم که لحظهٔ مرگم به جای ترسْ احساسِ شادی کنم.»

هیچ‌کس همیشهٔ خدا خوشحال نیست، همان‌طور که هیچ‌کس همیشهٔ خدا ناراحت نیست. به نظر می‌رسد انسان‌ها فارغ از شرایط بیرونی، مدام در حالتِ شادیِ کم اما نه‌چندان رضایت‌بخش به سر می‌برند. می‌شود گفت اوضاع همیشه خوب است؛ اما همیشه می‌تواند بهتر هم باشد.

بیایید واقع‌بین باشیم: آدم‌ها مزخرف‌اند، و زندگی مدام سخت‌تر و غیرقابل‌پیش‌بینی‌تر می‌شود. بیش‌ترِ ما بدون هیچ نقشه‌ای جلو می‌رویم، البته اگر هنوز مسیر را گم نکرده باشیم. اگر نوعی اعتقاد غلط به برتری یا پستیِ خود نداشتیم، اگر به فوق‌العاده‌بودن‌مان در چیزی معتقد نبودیم، همه صف می‌کشیدیم تا از نزدیک‌ترین پلِ ممکن پایین بپریم، بدون ذره‌ای از این توهم خودشیفته‌وار، بدون آن دروغ دائمی در مورد خاص‌بودن‌مان، و لابد با خودمان می‌گفتیم: «گور بابای امیدواری!» اما خودشیفتگیِ ذاتیِ ما هزینه‌ای دارد. چه باور داشته باشید که بهترینِ این جهان هستید و چه بدترینِ آن، یک چیز حقیقت دارد: شما از جهان جدایید.

امید به نپذیرفتنِ "آن‌چه اکنون هست" نیازمند است؛ چون امید نیازمندِ این است که چیزی معیوب باشد.

زندگی جویبار بی‌انتهایی از رنج است، و رشد به‌معنای پیداکردنِ راهی برای اجتناب از این جویبار نیست؛ بلکه به‌معنای شیرجه‌زدن درونِ آن و پیداکردنِ موفقیت‌آمیزِ راه در عمقِ آن است.

وقتی مردم دربارهٔ نیاز به یافتنِ هدفِ زندگی‌شان حرف می‌زنند، منظورشان این است که دیگر برای‌شان مشخص نیست که چه چیزی اهمیت دارد، چه چیزی شایستهٔ اختصاصِ زمانِ محدودشان روی کرهٔ زمین است، یا خلاصه بگویم... نمی‌دانند باید برای چه چیزی امید داشته باشند. آن‌ها تقلا می‌کنند بفهمند که قبل و بعدِ زندگی‌شان باید چطور باشد. بخش سختش همین است: پیداکردنِ آن "قبل و بعد". این کار سخت است، چون هیچ راهی وجود ندارد که مطمئن شوید درست انجامش داده‌اید. برای همین است که خیلی‌ها به مذهب رو می‌آورند؛ چون مذهب این حالتِ دائمیِ ندانستن را تصدیق می‌کند و در قبالِ آن، از شما ایمان می‌طلبد. احتمالاً تا حدی به همین خاطر است که افراد مذهبی در مقایسه با افراد غیرمذهبی، آمار پایین‌تری از افسردگی و خودکشی دارند: آن ایمانِ عملی، آن‌ها را از حقیقتِ ناخوشایند حفظ می‌کند.

درد همیشه وجود دارد. چیزی‌که تغییر می‌کند استنباط شما از آن است،

همین حالا می‌توانید با انتخاب محدودیت‌هایی که می‌خواهید برای خود قائل شوید، خودتان را آزاد کنید. می‌توانید به‌انتخاب خود، هر روز صبح، زودتر از خواب بیدار شوید، هر روز تا نیمه‌های بعدازظهر از چک‌کردن ایمیل‌تان خودداری کنید، برنامه‌های فضای مجازی را از گوشی‌تان حذف کنید. این محدودیت‌ها شما را آزاد می‌کنند؛ چون زمان، توجه و قدرت انتخاب‌تان را رها می‌کنند.

ذهن عاطفیِ ما واقعیت را به‌شکلی تغییر می‌دهد که باور کنیم مشکلات و رنجِ ما در جهان به‌نوعی خاص و منحصربه‌فرد است،

«آدم یه طنابه که بین هیولا و ابَرانسان گره زده شده، یه طناب بالای یه گودال. چیزی‌که جالبه اینه که انسان یه هدف نیست، یه پُله. تنها نکتهٔ مثبتش اینه که انسان پیش‌درآمدیه برای یه چیزِ متعالی‌تر.»

حقیقت این است که این ذهن عاطفی‌ست که ماشین هوشیاریِ ما را می‌رانَد. هیچ برای من مهم نیست که فکر می‌کنی چقدر آدم علمی‌ای هستی یا بعد از اسمت چند تا لقب داری، تو هم یکی از ما هستی مردِ جوان! تو هم مثل بقیهٔ ما رباتی گوشتی هستی که با ذهن عاطفیِ خل‌وچلت کنترل می‌شوی. خونسرد باش و آب دهانت را قورت بده!

تنها چیزی‌که واقعاً می‌تواند رؤیایی را نابود کند، تحقق‌یافتنِ آن است.

تنها چیزی‌که واقعاً می‌تواند رؤیایی را نابود کند، تحقق‌یافتنِ آن است.