بریده‌هایی از کتاب اوضاع خیلی خراب است

این اساساً "رشد" است: اولویت‌بندیِ مجددِ سلسله‌مراتبِ ارزش‌های خود به‌شکل بهینه.

قهرمان‌بودن یعنی تواناییِ فراخواندن امید؛ آن‌هم در جایی‌که ذره‌ای امید وجود ندارد، مثل برافروختنِ کبریتی برای روشن‌کردنِ دنیایی تاریک. یعنی نشان‌دادنِ احتمالِ وجودِ جهانی بهتر؛ نه آن جهانِ بهتری که می‌خواهیم وجود داشته باشد، بلکه آن جهانِ بهتری که اصلاً نمی‌دانستیم ممکن است وجود داشته باشد. یعنی در شرایطی قرار بگیریم که به نظر می‌رسد همه‌چیز کاملاً در آن به فنا رفته، اما هر طور شده شرایط را به‌سمت بهبود پیش ببریم.

افراط در احساسات به بحرانِ امید منجر می‌شود، و سرکوبِ احساسات هم همین‌طور.

آدم‌ها هم که همیشه چیزی را که حسِ خوبی دارد با چیزی‌که واقعاً خوب است اشتباه می‌گیرند.

«ذهن عقلانی بازیگرِ مکملی‌ست که خودش را قهرمانِ اصلی تصور می‌کند.»

احساسْ الهام‌بخشِ عمل است و عملْ الهام‌بخشِ احساس. این دو جدایی‌ناپذیرند.

خشمْ بدنِ شما را به جلو می‌رانَد و اضطراب آن‌را وادار به عقب‌نشینی می‌کند.

ذهن عاطفیْ سریع و بی‌دردسر به نتیجه می‌رسد، اما معمولاً بی‌دقت و غیرمنطقی‌ست و همه‌چیز را زیادی بزرگ می‌کند. عادتِ بدی هم که دارد این است که بیش‌ازحد واکنش نشان می‌دهد.

ذهن عقلانیْ باوجدان، دقیق، بی‌طرف، روشمند و منطقی است، اما کُند است. به تلاش و انرژی زیادی نیاز دارد و مثل عضله باید در طول زمان پرورش داده شود. همچنین اگر بیش از حدِ تحملش کار کند ممکن است خسته شود.

است، اما کُند است. به تلاش و انرژی زیادی نیاز دارد و مثل عضله باید در طول زمان پرورش داده شود. همچنین اگر بیش از حدِ تحملش کار کند ممکن است خسته شود.

ذهنِ عاطفی‌تان بیانگر احساسات، انگیزه‌ها، شهود و غرایز شماست. درحالی‌که ذهن عقلانی‌تان در حال محاسبهٔ موعدهای پرداخت روی برگهٔ گزارش کارت اعتباری‌تان است،

ذهنِ عاطفی‌تان بیانگر احساسات، انگیزه‌ها، شهود و غرایز شماست. درحالی‌که ذهن عقلانی‌تان در حال محاسبهٔ موعدهای پرداخت روی برگهٔ گزارش کارت اعتباری‌تان است،

ذهنِ عقلانی‌تان بیانگر افکار آگاهانهٔ شما، توانایی‌تان برای انجام محاسبات، قابلیت‌تان در استدلال بین گزینه‌های مختلف و بیان ایده‌هاتان از طریق زبان است.

شما دو ذهن دارید و آن‌ها واقعاً در صحبت‌کردن با یکدیگر بد عمل می‌کنند

واقعیت این است که برای رسیدن به خویشتن‌داری، به چیزی بیش از قدرت اراده نیاز داریم. به نظر می‌رسد احساساتِ ما در تصمیم‌گیری و رفتارمان نقش تعیین‌کننده‌ای دارند، فقط این‌که همیشه متوجه آن نمی‌شویم.

حقیقت این است که ذهنِ انسان از هر رازی پیچیده‌تر است، و شما نه می‌توانید به‌سادگی خودتان را تغییر دهید و نه دلیلی دارد که همیشه احساس کنید نیازمندِ تغییرید.

برای ایجاد و حفظ امید به سه چیز نیاز داریم: احساس کنترل، اعتقاد به ارزش هر چیزی، و جامعه.

هرچه اوضاع بهتر می‌شود، به نظر می‌رسد ناامیدتر می‌شویم. این تناقضِ پیشرفت است

تعصبات و فرضیاتِ غلطی که در سر داریم، باعث می‌شوند همه‌چیز را به‌مراتب بسیار بدتر از حالتِ واقعیِ خود ببینیم.

این تناقضِ پیشرفت است: هرچه اوضاع بهتر می‌شود، بیش‌تر احساسِ اضطراب و ناامیدی می‌کنیم.