بریده‌هایی از کتاب تحصیلکرده

«هیچ‌کس جز خود ما نمی‌تواند ذهنمان را آزاد سازد.»

تو دیگر طناب بیشتری برای به دار آویختن من به آن‌ها نده.

من تلاش زیادی کرده بودم و سال‌ها درس خوانده بودم و به این امتیاز دست پیدا کرده بودم که حقایقی که پدر به من نداده را ببینم و تجربه کنم تا از این طریق بتوانم خودم را از نو بسازم. من به این نتیجه رسیده بودم که توانایی انسان برای ارزیابی تاریخ‌ها و دیدگاه‌های مختلف، اصل و اساس چیزی است که خودسازی نامیده می‌شود.

«خودت را آزاد کن! نگذار ذهنت در بردگی بماند هیچ‌کس به جز خودِ ما نمی‌تواند ذهنمان را آزاد سازد»

پدر و مادر در زنجیر بدرفتاری، تهمت زدن و کنترل کردن، گرفتار شده‌اند، از نظر آن‌ها تغییر کردن خطرناک است و هر کسی که بخواهد تغییر کند را طرد می‌کنند. این عقیده‌ای اشتباه از وفاداری خانوادگی می‌باشد. آن‌ها مدعی ایمان هستند ولی رفتارشان با آنچه در کتاب مقدّس آمده در تناقض است.

من سرانجام به این باور رسیدم، باید به تحصیل به‌عنوان تجربه‌ای که مدام در حال بازسازی و احیاء شدن است، نگاه کرد و باید به این باور رسید، مسیری که برای تحصیل کردن طی می‌شود و هدف از طی این مسیر، هر دو یکی هستند و با هم منافاتی ندارند. جان دیویی

پدر و مادر در زنجیر بدرفتاری، تهمت زدن و کنترل کردن، گرفتار شده‌اند، از نظر آن‌ها تغییر کردن خطرناک است و هر کسی که بخواهد تغییر کند را طرد می‌کنند. این عقیده‌ای اشتباه از وفاداری خانوادگی می‌باشد. آن‌ها مدعی ایمان هستند ولی رفتارشان با آنچه در کتاب مقدّس آمده در تناقض است. مراقب خودت باش. دوستت داریم.

اگر تسلیم پدر می‌شدم نه تنها در این بحث مغلوب شده بودم بلکه اختیار ذهن خود را نیز به آن‌ها واگذار کرده بودم و در آن لحظه متوجّه شدم اختیار ذهن من بهایی است که برای داشتن آن‌ها باید بپردازم و من این را نمی‌خواستم. پدر نمی‌خواست روح پلید را از وجود من بیرون کند بلکه می‌خواست خودم را از من بگیرد.

هر کسی که با برداشتن گامی بزرگ به سوی برابری مخالفت می‌کند، او همان کسی است که باید آزادی او سلب شود.

چیزی در درونم شکست، چیزی مثل یک سد یا دیوارهٔ ساحلی یک رودخانه. احساس می‌کردم پرت شده‌ام، نمی‌توانستم خودم را سَرپا نگه دارم. فریاد کشیدم ولی فریادم از درون بود.