بریده‌هایی از کتاب تحصیلکرده

هر کسی که با برداشتن گامی بزرگ به سوی برابری مخالفت می‌کند، او همان کسی است که باید آزادی او سلب شود.

«آزادی مثبت تسلط بر خویشتن خویش است. برای برخورداری از آزادی مثبت باید بتوان بر روی افکار خود تسلط داشت و خود را از ترس‌ها و اعتقادات غیرمنطقی و نامعقول و اعتیاد و خرافه‌پرستی و انواع خود اجباری‌ها و اضطرارها آزاد کرد.»

تا جایی که به یاد دارم تصور من از بهشت چنین بود: مردی با زنانِ بسیار. برای من دردآور بود که در حساب دیفرانسیل الهی بهشت یک مرد می‌تواند معادله را برای زنان بی‌شماری موازنه کند.

«دختر نمایشنامه تا زمانی که خودش را باور نداشت، یک دختر معمولی بود که لباس زیبایی به تن داشت، ولی زمانی که خودش را باور کرد دیگر اهمیتی نداشت چه لباسی به تن دارد.»

«خودت را آزاد کن! نگذار ذهنت در بردگی بماند هیچ‌کس به جز خودِ ما نمی‌تواند ذهنمان را آزاد سازد»

آن شب نیازمند یک انقلاب بود و باید نقش‌های کهنه و شکننده‌ای که از دوران کودکی بازی کرده بودیم از بین می‌رفت. امیلی باید دست از حفظ ظاهر برمی‌داشت و مانند یک مرد، عرض اندام می‌کرد و مانند یک پدر عقیده‌اش را می‌گفت و بدون در نظر گرفتن تفاوت‌ها دست به اقدامی می‌زد.

پدر و مادر در زنجیر بدرفتاری، تهمت زدن و کنترل کردن، گرفتار شده‌اند، از نظر آن‌ها تغییر کردن خطرناک است و هر کسی که بخواهد تغییر کند را طرد می‌کنند. این عقیده‌ای اشتباه از وفاداری خانوادگی می‌باشد. آن‌ها مدعی ایمان هستند ولی رفتارشان با آنچه در کتاب مقدّس آمده در تناقض است.

گذشته به این دلیل زیباست که ما هرگز قادر به درک هیجانات و احساساتمان در زمان حال نیستیم. این احساسات به مرور و با گذشت زمان بسط یافته و ما قادر به درک آن‌ها خواهیم بود؛ بنابراین ما در زمان حال احساسات و هیجانات تکامل یافته و قابل درکی نداریم و تنها این احساسات و هیجانات گذشتهٔ ما هستند که کامل بوده و به خوبی قابل درکند. ویرجینیا وولف

«آزادی منفی، رهایی از موانع و محدودیت‌های بیرونی است. بر اساس این تعریف انسان زمانی آزاد است که از نظر فیزیکی محدودیتی برای عمل کردن نداشته باشد.»

وقت‌هایی که آدم منتظر اتفاق خوشایندی نیست، روزها زودتر سپری می‌شوند.

«هیچ‌کس جز خود ما نمی‌تواند ذهنمان را آزاد سازد.»

تو دیگر طناب بیشتری برای به دار آویختن من به آن‌ها نده.

من تلاش زیادی کرده بودم و سال‌ها درس خوانده بودم و به این امتیاز دست پیدا کرده بودم که حقایقی که پدر به من نداده را ببینم و تجربه کنم تا از این طریق بتوانم خودم را از نو بسازم. من به این نتیجه رسیده بودم که توانایی انسان برای ارزیابی تاریخ‌ها و دیدگاه‌های مختلف، اصل و اساس چیزی است که خودسازی نامیده می‌شود.

«خودت را آزاد کن! نگذار ذهنت در بردگی بماند هیچ‌کس به جز خودِ ما نمی‌تواند ذهنمان را آزاد سازد»

پدر و مادر در زنجیر بدرفتاری، تهمت زدن و کنترل کردن، گرفتار شده‌اند، از نظر آن‌ها تغییر کردن خطرناک است و هر کسی که بخواهد تغییر کند را طرد می‌کنند. این عقیده‌ای اشتباه از وفاداری خانوادگی می‌باشد. آن‌ها مدعی ایمان هستند ولی رفتارشان با آنچه در کتاب مقدّس آمده در تناقض است.

من سرانجام به این باور رسیدم، باید به تحصیل به‌عنوان تجربه‌ای که مدام در حال بازسازی و احیاء شدن است، نگاه کرد و باید به این باور رسید، مسیری که برای تحصیل کردن طی می‌شود و هدف از طی این مسیر، هر دو یکی هستند و با هم منافاتی ندارند. جان دیویی

پدر و مادر در زنجیر بدرفتاری، تهمت زدن و کنترل کردن، گرفتار شده‌اند، از نظر آن‌ها تغییر کردن خطرناک است و هر کسی که بخواهد تغییر کند را طرد می‌کنند. این عقیده‌ای اشتباه از وفاداری خانوادگی می‌باشد. آن‌ها مدعی ایمان هستند ولی رفتارشان با آنچه در کتاب مقدّس آمده در تناقض است. مراقب خودت باش. دوستت داریم.

اگر تسلیم پدر می‌شدم نه تنها در این بحث مغلوب شده بودم بلکه اختیار ذهن خود را نیز به آن‌ها واگذار کرده بودم و در آن لحظه متوجّه شدم اختیار ذهن من بهایی است که برای داشتن آن‌ها باید بپردازم و من این را نمی‌خواستم. پدر نمی‌خواست روح پلید را از وجود من بیرون کند بلکه می‌خواست خودم را از من بگیرد.

هر کسی که با برداشتن گامی بزرگ به سوی برابری مخالفت می‌کند، او همان کسی است که باید آزادی او سلب شود.

چیزی در درونم شکست، چیزی مثل یک سد یا دیوارهٔ ساحلی یک رودخانه. احساس می‌کردم پرت شده‌ام، نمی‌توانستم خودم را سَرپا نگه دارم. فریاد کشیدم ولی فریادم از درون بود.