بریده‌هایی از کتاب گندزدن بس است

«اندیشه‌برانگیزترین امر در زمانهٔ اندیشه‌برانگیزِ ما، این است که ما هنوز فکر نمی‌کنیم.»

«کسی بدون اشتیاق کاری را شروع نمی‌کند. بدون کارکردن هم آن‌را تمام نمی‌کند. جایزه‌ای برای‌تان فرستاده نخواهد شد. مجبورید آن‌را به دست بیاورید.» رالف والدو امرسون

هیچ‌وقت، مطلقاً هیچ‌وقت، براساس خودِ زندگی عمل نمی‌کنید. چیزی که براساس آن عمل می‌کنید، نظرتان دربارهٔ زندگی است. به همین دلیل، زندگی چنین تجربهٔ متفاوتی برای هرکدام‌مان است.

هرقدر که برخلاف فهم درونیِ انسان به‌نظر برسد، به‌عنوان یک گروه ما بیش‌تر مجذوب کشمکش هستیم تا دستاورد.

شما، مانند تمام انسان‌ها، هر لحظه از زندگی ارزشمندتان را در تعقیب چیزی زندگی می‌کنید؛ چیزی که البته در آینده قرار دارد، صرف‌نظر از این‌که آن‌چه به‌دنبالش هستید چقدر با شما فاصله دارد، پنج دقیقه یا پنج سال. به‌جز این‌که آرامش، لذت، یا رضایتی که به‌دنبالش هستید، اصلاً «آن‌جا» نیست.

وقتی از «عمل‌کردن» حرف می‌زنم، منظورم «وانمودکردن» نیست؛ منظورم انجام آن عملِ لعنتی است!

بیش‌ترِ مردم ساده‌ترین و آسان‌ترین راه را برای درک دلیل حالت خاص زندگی‌شان انتخاب می‌کنند. این همچنین راهی است که باید الان و برای همیشه نابود شود. راه آسان چیست؟ این‌که والدین را مقصر زندگی خود بدانیم؛ آن‌ها راحت‌ترین هدف‌اند. این همچنین خردکننده‌ترین، شکافنده‌ترین و مخرب‌ترین راه است؛ نه‌تنها برای آن‌ها، بلکه به‌ویژه برای خود ما. والدین شما بخش بزرگی از چیزی‌اند که به داخل آن پرت شدید. هیچ کنترلی روی آن نداشتید. بااین‌حال، با مقصردانستن آن‌ها برای این‌که شما و زندگی شما چگونه به این اوضاع رسیده، به‌دلیل خودتخریبی و گرفتاری در رسیدن به خواسته‌ها، هرگز آرامش ذهنی واقعی به دست نخواهید آورد.

اشتباه از این‌جاست که فکر می‌کنید زندگی روش خاصی دارد و شما فقط در حال گزارش چیزی هستید که می‌بینید؛ ولی چنین چیزی درحقیقت وارونه است. واقعیت این است: شما تجربه‌تان از زندگی را در مکالمه با خودتان خلق می‌کنید و بعد طبق آن عمل می‌کنید.

به‌طور نیمه‌خودآگاهانه برای امنیت برنامه‌ریزی شده ایم؛ به این صورت که به‌طور خودکار مدام همان کارهای پیش‌بینی‌پذیر را به همان راه‌های پیش‌بینی‌پذیر تکرار می‌کنیم. این در حالی است که مدام و آگاهانه به چیزی جدید و متفاوت مشتاقیم.

برخلاف ایدهٔ رایج، آن‌که بقا پیدا می‌کند، قوی‌ترین، سازگارترین، یا باهوش‌ترین نیست. دایناسورها به‌تنهایی به ما نشان دادند که چنین نظریه‌ای چقدر اشتباه است. بعضی ازآن‌ها قوی بودند، بعضی باهوش؛ ولی هیچ‌کدام‌شان نزدیک‌شدن انقراض را نفهمیدند! پس چه‌کسی بقا پیدا می‌کند؟ پیش‌بینی‌کنندگان. کسانی که می‌توانند تغییر را بسیار دقیق پیش‌بینی کنند، توانایی این را دارند که با تغییر خو بگیرند و بنابراین بقا پیدا کنند.