بریده‌هایی از کتاب گندزدن بس است

احساساتی که دارید، یا ندارید، در زبان‌تان ساخته شده است. حرف شما زندگی‌تان است، و آن‌را به‌وضوح در گردش‌های معمول و کوچک‌تان در دنیای خودتخریبی می‌بینیم.

است. واقعیت این است: شما تجربه‌تان از زندگی را در مکالمه با خودتان خلق می‌کنید و بعد طبق آن عمل می‌کنید. همیشه هم در حال همین کار هستید. هیچ‌وقت، مطلقاً هیچ‌وقت، براساس خودِ زندگی عمل نمی‌کنید. چیزی که براساس آن عمل می‌کنید، نظرتان دربارهٔ زندگی است. به همین دلیل، زندگی چنین تجربهٔ متفاوتی برای هرکدام‌مان است.

آدم‌ها چیزی بیش‌تر از گفت‌گویی زنده نیستند، چه درونی و چه بیانی. گفت‌وشنودی در یک بدن، مشتی پوست‌واستخوان که حرف می‌زند، آن‌هم دربارهٔ همه‌چیز. حد این حرف هم، به‌قدر حد آن زندگی است. تمام

مکالمه با خودتان مثل اتاقِ رخت‌کن زندگی‌تان است؛ جایی که همه‌چیز بررسی می‌شود و تدبیری برایش می‌اندیشید، جایی که نقشه‌های‌تان به وجود می‌آیند و از بین می‌روند.

«هر انسانی خاطراتی دارد که آن‌را برای هیچ‌کسی به‌جز دوستانش تعریف نمی‌کند. ازطرفی ممکن است خاطراتی داشته باشد که آن‌ها را حتی برای دوستانش نیز تعریف نکند؛ آن‌ها را تنها برای خودش تعریف می‌کند، تازه آن‌هم در خفا. اما درنهایت، به خاطراتی می‌رسیم که ممکن است انسان بترسد حتی از این‌که بخواهد آن‌ها را برای خودش نیز تعریف کند و هر انسان شریفی تعداد چشمگیری از این خاطرات را در گوشه‌ای نگه داشته است.» فئودور داستایوفسکی

«دنیای کوچک کودکانه با چیزهای آشنایی که اطرافش را احاطه کرده، نمونه‌ای از دنیای بزرگ‌تر است. هرقدر خانواده با شدت بیش‌تری شخصیت خود را بر کودک تحمیل کند، احتمال این‌که کودک دنیای کوچک خود را در قالب دنیای بزرگ زندگی بزرگ‌سالان حس کند و ببیند، بیش‌تر می‌شود.» کارل گوستاو یونگ

«هیچ راه مؤدبانه‌ای وجود ندارد که به مردم بگوییم زندگی خود را وقف یک توهم کرده‌اند.» دنیل دِنِت

«هر انسانی مانند بقیهٔ انسان‌ها زاده می‌شود و منحصربه‌فرد می‌میرد.» مارتین هایدگر