بریده‌هایی از کتاب گندزدن بس است

آدم‌ها چیزی بیش‌تر از گفت‌گویی زنده نیستند، چه درونی و چه بیانی. گفت‌وشنودی در یک بدن، مشتی پوست‌واستخوان که حرف می‌زند، آن‌هم دربارهٔ همه‌چیز. حد این حرف هم، به‌قدر حد آن زندگی است. تمام.

مهم‌ترین کاری که می‌توانید برای زندگی خود انجام دهید، این است که هرکسی، ازجمله خودتان را دیگر به‌خاطر موقعیت کنونی زندگی‌تان مقصر ندانید. این شامل والدین، دوستان، همسایگان و همه می‌شود.

مکالمه با خودتان مثل اتاقِ رخت‌کن زندگی‌تان است؛ جایی که همه‌چیز بررسی می‌شود و تدبیری برایش می‌اندیشید، جایی که نقشه‌های‌تان به وجود می‌آیند و از بین می‌روند

به خودتان جرئت پریدن بدهید.

«کسی بدون اشتیاق کاری را شروع نمی‌کند. بدون کارکردن هم آن‌را تمام نمی‌کند. جایزه‌ای برای‌تان فرستاده نخواهد شد. مجبورید آن‌را به دست بیاورید.» رالف والدو امرسون

بخش عمده‌ای از زندگی که دوست دارید داشته باشید، شامل پذیرش مالکیت انتخاب‌های‌تان در حال و آینده است.

واقعیت این است: چیزی که آگاهانه فکر می‌کنیم آن‌را می‌خواهیم، با چیزی که درحقیقت برای انجامش به‌سختی در اعماق ضمیر نیمه‌خودآگاه‌مان تلاش می‌کنیم، تناسبی ندارد.

تفکر واقعی وقتی می‌تواند اتفاق بیفتد که الگوهای موجودتان، یعنی تمام چیزهایی که می‌دانید، به چالش کشیده و دچار وقفه شوند.

شما تجربه‌تان از زندگی را در مکالمه با خودتان خلق می‌کنید و بعد طبق آن عمل می‌کنید

با چیزی که از آدم‌ها می‌دانم، اگر تمام مثبت‌اندیشی و امید را کنار بگذارید، زیر این سطح، به‌وضوح حیوان کاملاً متفاوتی کمین کرده است؛ چیزی که اصلاً به نیروبخشی یا آن تسلی‌دهندگی‌ای نیست که همگی دوست داریم باور کنیم. برای آگاهی‌تان باید بگویم آن حیوان متفاوت مزخرفی از نوعِ گفت‌وگو است. نه این‌که شر یا نابکار باشد؛ بلکه بیش‌تر نزدیک است به بدگمان، محدودکننده، تکرارشونده، و درنهایت ناراضی‌کننده. چیزی که تضعیف‌کنندهٔ زندگی است. دقیق‌تر بگویم: آن‌را تخریب می‌کند.