بریده‌هایی از کتاب حفره ها

و این آدم‌برفی درون که هِی اسکلت صدایش می‌کنند عمق زمستان است در من.

جهان از دور میزِ کوچکی آغاز شد از گفت‌وگوی دو نفر باهم یا یک نفر با خودش... وقتی که اولین سیگار را بر لب گذاشت.

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

ابری که بالای شهر ایستاده روزی‌ست که من دود کرده‌ام.

تهران کلاهِ بزرگی‌ست که بر سرِ زمین گذاشته‌ایم.

آنانچه می‌بینی و آنانچه می‌شنوی و آنانچه دست می‌کشی و آنانچه درک می‌کنی، بن‌بست می‌شود. حفره‌ها، تو را پیش می‌برند...

دکتر سرش را تکان می‌دهد پرستار سرش را تکان می‌دهد دکتر عرقش را پاک می‌کند و رشته‌کوه‌های سبز بر صفحهٔ مانیتور کویر می‌شوند

می‌خواستم بمانم، رفتم. می‌خواستم بروم، ماندم. نه رفتن مهم بود و نه ماندن... مهم من بودم که نبودم.

دلم نیامد بگویم! این شعر در همان سطرهای اول گلوله خورد وگرنه تمام نمی‌شد.

همین‌طور برای خودم می‌خندم همین‌طور برای خودش اشک می‌آید

نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

شمع‌ها را روشن کردم ولی هیچ‌چیز روشن نشد نور تاریکی را پنهان کرده بود...

بدون نام باد که می‌آید خاکِ نشسته بر صندلی بلند می‌شود می‌چرخد در اتاق دراز می‌کشد کنار زن، فکر می‌کند به روزهایی که لب داشت

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

باید بروم، این بهمنِ کوچک را ترک کنم اسفند را بهار را هم... باید بروم

یک جفت کفش چند جفت جوراب با رنگ‌های نارنجی و بنفش یک جفت گوشوارهٔ آبی یک جفت... کشتی نوح است این چمدان که تو می‌بندی! بعد صدای در از پیراهنم گذشت از سینه‌ام گذشت

جهان از دور میزِ کوچکی آغاز شد از گفت‌وگوی دو نفر باهم یا یک نفر با خودش... وقتی که اولین سیگار را بر لب گذاشت.

مردانِ ته‌نشین‌شده در دود مردانِ ته‌نشین‌شده در کافه ما روی مرگ لباس پوشیده بودیم