بریده‌هایی از کتاب حفره ها

هر کجای این شهر که دست بگذارم درد می‌کند هر کجای روز که بنشینم شب است

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

پنهانی، گوشهٔ تقویم نوشتم: نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

کلمات که با من سیگار می‌کشند قرار می‌گذارند نمی‌آیند.

یک جفت کفش چند جفت جوراب با رنگ‌های نارنجی و بنفش یک جفت گوشوارهٔ آبی یک جفت... کشتی نوح است این چمدان که تو می‌بندی!

از سکانس‌های تکراری زمین، خسته‌ام! دریا را مچاله می‌کنم می‌گذارم زیر سر زُل می‌زنم به مقوای سیاهِ چسبیده به آسمان و با نوارِ جیرجیرک به خواب می‌روم. نوار را که برگردانند خروس می‌خواند.

من و تو بارها زمان را در کافه‌ها و خیابان‌ها فراموش کرده بودیم و حالا زمان داشت از ما انتقام می‌گرفت

دکتر سرش را تکان می‌دهد پرستار سرش را تکان می‌دهد دکتر عرقش را پاک می‌کند و رشته‌کوه‌های سبز بر صفحهٔ مانیتور کویر می‌شوند

نهنگی که در ساحل تقلا می‌کند برای دیدن هیچ‌کس نیامده است.

دراز کشیده‌ام زنم شعری از جنگ می‌خوانَد، همین مانده بود تانک‌ها به تختخوابم بیایند

کلمات چیستند که چون میخ‌ها در پایم فرو رفته‌اند و چون شاخه‌های نرگس در دستانم منتظرند کلمات که با من سیگار می‌کشند قرار می‌گذارند نمی‌آیند. خمارم می‌کنند با موهام سفید می‌شوند

تهران کلاهِ بزرگی‌ست که بر سرِ زمین گذاشته‌ایم.

خزر همین‌طور که ملافه رو به خودش می‌پیچید، به نقشهٔ رو دیوار خیره بود گفت: «می‌دونی گروس؟ احساس می‌کنم این مرز خطیه که دورِ یه جسد کشیدن.»

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.

در زدی باز کردم، سلام کردی اما صدا نداشتی، به آغوشم کشیدی اما سایه‌ات را دیدم که دست‌هایش توی جیبش بود

و مردم با دهان‌های باز به درختی که پشتِ پنجره ایستاده است مبهوتند.

دره‌ها گلوله خورده‌اند جنگل گلوله خورده است خون همین حالا دارد در انارها جمع می‌شود

پریدن، ربطی به بال ندارد قلب می‌خواهد.