بریده‌هایی از کتاب رهبری

پس از یک بازی مقابل لیدز یونایتد در سال ۱۹۹۲، با بازیکنان در حمام تیم بودم، ‌که خیلی کم چنین موقعیتی برای‌ام پیش می‌آید و داشتم به تحلیل آن‌ها از بازی گوش می‌کردم. استیو بروس و گری پالیستر داشتند درباره‌ی اریک کانتونا وراجی می‌کردند؛ مهاجم فرانسوی که تیم لیدز از باشگاه نیمس گرفته بود. استیو بروس که آن موقع کاپیتان منچستر یونایتد بود خیلی از توانایی‌های کانتونا تعریف می‌کرد. آن تعریف‌ها منجر به‌شکل‌گیری ایده‌ای در من شدند و خیلی زود بعد از آن کانتونا را خریدیم.

خیلی‌ها از دانستن این نکته حیرت می‌کنند که علت بیش‌تر پیروزی‌ها این است که شخص تحت‌تأثیر قرار نگیرد و با انجام ریسک‌های بسیار قصد پیروزی بر ناممکن را نداشته باشد.

انسان وقتی نقش مدیریتی دارد، باید همیشه حواس‌اش به چیزهای خاص باشد.

هر کس که مسئول گروهی از افراد است، باید شخصیت قدرتمندی داشته باشد. منظور تک‌گویی در هر جلسه یا فریاد‌کشیدن نیست. بعضی افراد آرام چنان شخصیت‌های قدرتمندی دارند که وقتی حرف می‌زنند، کل حاضرین ساکت می‌شوند. شخصیت قوی نشان‌دهنده‌ی قدرت و توان درونی است.

همیشه این وسوسه وجود دارد که وقتی اوضاع خوب پیش نمی‌رود، تغییر ایجاد کرده یا از رویکرد تازه‌ای استفاده کنید.

پنج‌شنبه شب به گلاسکو می‌رفتیم تا به بازیکنان جوان در زمین آستروترف آموزش بدهیم و به‌این‌طریق بتوانیم بهترین استعدادها را شناسایی کنیم. یک شب آن‌جا بودم و گرمکنی با سرنام آبردین بر تن داشتم که دیدم بازیکن هشت ساله‌ای مشغول سیگار کشیدن است. به او گفتم: «سیگار را خاموش کن، پسر جان! اگر پدرت این وضع را ببیند، چه فکری در موردت می‌کند؟» پسرک نگاهی به من انداخت و گفت: «برو پی کارت!» و راه‌اش را کشید و رفت. دستیار من، آرچی ناکس، که آن‌موقع کنارم بود، با دیدن رفتار این پسربچه زد زیر خنده. ولی وقتی با‌دقت به این ماجرا فکر کردم، فهمیدم که من هیچ‌چیز از آن پسربچه نمی‌دانستم. نمی‌دانستم او اهل

وقتی بازیکن‌ها خیلی پیر می‌شدند، نمی‌توانستم به بهای شکست باشگاه به آن‌ها لطف کنم. تمامی شواهد در خود زمین بازی موجود است و دروغ غیرممکن است. من بارها مجبور شدم تصمیمات سختی بگیرم و بی‌احساس عمل کنم. هیچ‌وقت از بازیکن انتظار نداشتم مرا دوست داشته باشد، ولی دلم هم نمی‌خواست از من متنفر باشد چون در آن‌صورت کار سخت می‌شد. تنها خواسته‌ی من این بود که به من احترام بگذارند و از دستوراتم پیروی کنند. اگر افراد را درک نکنید، انگیزه بخشیدن به آن‌ها سخت خواهد بود. این را سال‌ها پیش و در اسکاتلند یاد گرفتم، یعنی زمانی‌که جوان بودم و نکته‌‌ای تازه برای فراگیری بود.

انگیزه چند سال تمام تلاش کردم بفهمم چرا برخی افراد نسبت به برخی دیگر انگیزه‌های قدرتمندتری دارند. فکر نمی‌کنم نسبت به سی سال قبل به حل این معما نزدیک‌تر شده باشم اما یاد گرفته‌ام آن قدرت را جمع‌آوری کنم و همان‌طور که گفتم در انتخاب بین انگیزه و استعداد، انگیزه را انتخاب می‌کنم. از دید من انگیزه ترکیبی از اشتیاق برای سخت‌کوشی، طاقت‌آوردن، قدرت عظیم تمرکز و عدم پذیرش شکست است. در منچستر بازیکنان بسیاری بودند که انگیزه‌‌ای کافی برای موفقیت داشتند. در خط جلو کسانی مثل براین رابسون، روی کین، استیو بروس، مارک هیوز، بریان مک‌کلیر و پاتریک اورا بودند.

احساس کنیم به جمع تعلق نداریم، و وقتی کسی احساس بیگانگی می‌کند یا احساس طرد‌شدگی دارد که باعث می‌شود مدام از منصفانه‌نبودن زندگی گله کند و یا این‌که از آن حس دورافتادگی خود به‌عنوان محرکی برای پیشبرد خود استفاده می‌کند؛ کاری که اهالی تروا کردند. همیشه به بازیکنان می‌گفتم: «دقیقه‌ای که ما سخت‌تر از تیم دیگر کار نکنیم دیگر منچستر نخواهیم بود.»

علیه سرمربی و باشگاه با هم توطئه کنند. قبل از این هرگز به این موضوع فکر نکرده بودم، بعدها خیلی دقت کردم که تاریخ قراردادها با هم فاصله داشته باشند. بدون شک بیان این نصحیت برای جیمی کم‌تر از یک دقیقه زمان برد،اما برای من عمری فایده داشت. بنابراین خیلی وقت‌ها نصیحت‌های خوب را زمانی دریافت می‌کنیم که اصلاً انتظارش را نداریم و گوش‌کردن که هیچ خرجی هم ندارد یکی از با‌ارزش‌ترین کارهایی است که می‌توان انجام داد.

جیمی سیرل سرمربی ناتس‌کانتی و مدرس دوره‌ی مربی‌گری در لیلشال، یکی از بزرگ‌ترین مراکز ورزشی ملی بریتانیا بود، در سال ۱۹۷۳ در آن‌دوره شرکت کردم و او درس بسیار مهمی به من آموخت. گفت که هرگز اجازه ندهم قرارداد تمام بازیکن‌ها حول‌وحوش یک زمان خاص به پایان برسد، چون در این‌صورت می‌توانند

اگر قرار باشد دوباره سرمربی شوم چیزی که بیش از همه روی آن تمرکز می‌کنم رفتار بازیکن در جلسات تمرین خواهد بود. اگر تمرین را جدی بگیرند و استعداد و عزم لازم را داشته باشند، باید منتظر اتفاقات خوب بود.

شاید مهم‌ترین بخش هر فعالیتی الهام‌بخشیدن به گروهی از افراد باشد به‌نحوی که بتوانند به بهترین وجه ممکن کار کنند. بهترین معلم‌ها قهرمان‌های گمنام تمام جوامع هستند

انگیزه ترکیبی از اشتیاق برای سخت‌کوشی، طاقت‌آوردن، قدرت عظیم تمرکز و عدم پذیرش شکست است.

«دقیقه‌ای که ما سخت‌تر از تیم دیگر کار نکنیم دیگر منچستر نخواهیم بود.»

اما همانطور که گفتم حلقه‌ی داخلی کسانی که به آنان اعتماد داشتم واقعاً کوچک بود. شاید دارا‌‌بودن دوستان نزدیک بیش‌تر کار سختی باشد زیرا این نوع دوستی‌ها در مدت زمانی طولانی و با تجربیاتی مشترک ساخته می‌شود. به‌قول پدرم که همیشه می‌گفت: «آدم فقط به شش نفر برای حمل تابوت‌اش نیاز دارد،» هرچه بزرگ‌تر شدم بیش‌تر متوجه‌ی منظور حرفش شدم.

ما قربانی‌های تصادفی دی‌ان‌ای والدین‌مان هستیم: قرعه‌ی شانس، شرایطی که در آن بزرگ می‌شویم و آموزشی که دریافت می‌کنیم، شخصیت ما را می‌سازند. اما همه‌ی ما دو مجموعه ابزار بسیار قدرت‌مند در‌اختیار داریم که کاملاً در کنترل ماست و عبارت‌اند از چشم‌ و گوش‌مان. نگریستن به دیگران و گوش‌سپردن به نصیحت‌های‌شان و نیز مطالعه درباره‌ی افراد، سه‌تا از بهترین کارهایی هستند که در تمام زندگی‌ام انجام داده‌ام.

بنابراین خیلی وقت‌ها نصیحت‌های خوب را زمانی دریافت می‌کنیم که اصلاً انتظارش را نداریم و گوش‌کردن که هیچ خرجی هم ندارد یکی از با‌ارزش‌ترین کارهایی است که می‌توان انجام داد.

اگر انسان نقش هدایت دیگران را داشته باشد بهتر است بداند که آن‌ها چه کسانی هستند، در چه شرایطی بزرگ شده‌اند، چه چیزهایی منجر به شکوفایی استعداد‌های‌شان و چه‌ شرایطی منجر به شکست‌شان می‌شود. تنها راه کشف این مسائل دو نوع فعالیت است که نادیده گرفته شده‌اند: شنیدن و دیدن.

وقتی شما یک‌قدم از همه‌چیز فاصله می‌گیرید، چیزهایی می‌بینید که غافل‌گیرتان می‌کند و عنصر غافل‌گیری بسیار مهم است. اگر درست وسط تمرین باشید و سوتی هم در دهان‌تان باشد، خودبه‌خود تمام تمرکزتان معطوف توپ می‌شود. وقتی از مرکز بازی فاصله گرفتم و از کنار زمین تماشا کردم، میدان دیدم گسترده‌تر شد و می‌توانستم کلیت تمرین و حالت‌های بازیکن‌ها را ببینم و انرژی‌ و عادت‌های‌شان را بشناسم.