بریده‌هایی از کتاب قلب قرآن

چنان که ایمان، دانستنِ خدا نیست، بلکه خواستن اوست؛ کفر هم ندانستنِ خدا نیست، بلکه نخواستنِ اوست.

یا رب از ابرِ هدایت برسان بارانی...

راه راست را نمی‌شود یکبار پیدا کرد و آسوده شد. راه راست را باید هر لحظه تحسّس کرد.

از یونس بن عُبَید (یکی از تابعین) نقل است که: «خَصْلَتَانِ إِذَا صَلُحَتَا مِنَ الْعَبْدِ صَلُحَ مَا سِوَاهُمَا مِنْ أَمْرِهِ: صلاتُهُ وَلِسَانُهُ» (حلیة‌الاولیا، ابونعیم اصفهانی)؛ یعنی: «دو خصلتند که اگر در بنده‌ای راست شوند، جمیع امور او بر صلاح و راستی آید:‌ نماز و زبان.»

«خداست آن کس که شما را ابتدا ناتوان آفرید آنگاه پس از ناتوانی قوت بخشید، سپس بعد از قوت ناتوانی و پیری داد. هر چه بخواهد می‌آفریند و هموست دانای توانا.»

جهان، خانهٔ کلمات است. کلماتِ خدا...

«وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ»(علق/۱۹)؛ «و سجده کن و نزدیکی بجوی.»

«برادرت را یاری کن چه ظالم باشد چه مظلوم. مردی گفت: پیامبر خدا! وقتی مظلوم است یاری‌اش می‌کنم، اما وقتی ستمگر است چگونه یاری‌اش کنم؟ فرمود: او را از ستم کردن باز دار، این است یاری او.»

«ایام را مبارک باد از شما. مبارک شمایید. ایام می‌آید تا به شما مبارک شود.»

«إِسْتَفتِ قَلْبَک. الْبِرُّ مَا اطْمَأَنَّتْ إِلَیهِ النَّفْسُ وَالْإِثْمُ مَا حَاک فِی النَّفْسِ وَ تَرَدَّدَ فِی الصَّدْرِ وَإِنْ أَفْتَاک النَّاسُ وَأَفْتَوْک»

قرار بر این بوده که تو خاک تن را به معجونِ دل تبدیل کنی و دل، بی‌رنج و درد، دل نمی‌شود.

پایهٔ هر تحولِ بیرونی، تحول درونی است.

برای مبارک شدن، ضرورت ندارد حتماً کار اعجاب‌انگیز و فوق‌العاده‌ای انجام دهیم. کافی است از هر فرصت کوتاه و مجال کوچکی برای انتشار روشنی و خیر استفاده کنیم.

«إِنَّمَا المُؤمِنونَ الَّذینَ إِذا ذُکرَ اللَّهُ وَجِلَت قُلوبُهُم وَإِذا تُلِیت عَلَیهِم آیاتُهُ زادَتهُم إیمانًا» (انفال/۲)؛ «مؤمنان همان کسانی اند که چون خدا یاد شود دلهایشان بترسد و چون آیات او بر آنان خوانده شود بر ایمانشان بیفزاید.

امروزت را که بهتر کنی، دردهای دیروزت تسکین می‌یابند.

با دو قبله در ره توحید نتوان رفت راست یا رضای دوست باید، یا هوای خویشتن (سنایی)

خدایا، ما را ببخش که اصلی‌ترین ضابطهٔ فهم قرآن و دین را درنیافتیم. تو با صدرنشاندن بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم مهمترین پیام خود را با ما در میان گذاشتی: رحمت، صدرنشین همهٔ احکام است.

عادلانه رفتار کنیم، عادلانه سخن بگوییم و به ویژه با مخالفان و دشمنان‌مان نیز، مرزهای عدالت را نادیده نگیریم. به خاطر بسپاریم که در پیشگاه الهی، به قدر و اندازهٔ «فتیل» و «نقیر» ی هم ستم، روا نیست. خدا خود را نیز محدود به عدل کرده است. از خدا الگو بگیریم.

هوشیار باش که هیچ یک از رفتارهای تو در جهان گم نمی‌شوند و بی‌پاسخ نمی‌مانند.

(وَرَحْمَتِی وَسِعَتْ کلَّ شَیءٍ) و هر که در این حلقه نیست، فارغ از این ماجراست