بریده‌هایی از کتاب ذهن بی‌حصار، عبور از مرزها برای پیشرفت و کشف سرزمین‌های جدید

ما عاشق این هستیم که یک شبه ره صد ساله برویم. انضباط راهبردی، صبوری، پایداری و تداوم را دوست نداریم.

هر چیزی که برایمان تداعی‌کنندهٔ این حس اتمام و پایان باشد ما را علاقه‌مند می‌کند و مشارکت بیشتری در آن می‌کنیم

اخبار یا تصاویر منفی بلافاصله ثبت، منتقل و ذخیره می‌شوند ولی ۱۲ ثانیه طول می‌کشد تا رخداد یا اخبار خوب از حافظهٔ موقت به حافظهٔ طولانی‌مدت منتقل شود.

کانمن، برندهٔ جایزهٔ نوبل، می‌گوید ما بیشتر از آنکه از منفعت لذت ببریم، برای زیان ماتم می‌گیریم.

دستاوردها و موفقیت‌های دیگران مساوی با شکست ما نیست. پاپ کورن‌های زیاد دیگری برای ما وجود دارد. دیگر توان و انرژی درونی محدود ما صرف رقابت، حسادت، زیرآب‌زنی و تنفر از رقبا نخواهد شد. اگر فرصتی را از دست دادیم، دنیا برای ما به پایان نمی‌رسد. فرصت‌های بی‌شمار دیگری وجود دارند که می‌توانیم به آن‌ها بپردازیم. اگر نگاه پاپ کورنی نداشته باشیم، وقتی پیش روی ما دری بسته می‌شود آن‌قدر به آن در بسته چشم می‌دوزیم که صدها درب گشودهٔ پیش رویمان را نمی‌بینیم.

انسان مسئول است، اگر می‌دانیم باید بگوییم، و اگر نمی‌دانیم بگذاریم آن‌ها که سخنی دارند، آزادانه مطرح کنند.

بگذار تا گذشته را در آغوش خاطره تنگ بفشریم و آینده را در آغوش گرم اشتیاق

اموری که زمان و خط پایان ندارند، میل به جاودانگی دارند؛ اما وقتی زمان می‌گذارید، حتی اگر آن را برای سه بار رعایت نکنید، بالاخره در چهارمین بار آن را عملی خواهید کرد.

این تلاش‌هایتان است که شما را پرانرژی نگه می‌دارد

بیاییم اندکی معقول‌تر عمل کنیم؛ بیشتر تاریخ بخوانیم و تجربیات گذشته را در قلب آمارها و در مغز خبرگان مرور کنیم و بهترین‌ها را هدف‌گیری کنیم و خود را برای بدترین‌ها نیز آماده کنیم.

ما خیلی وقت‌ها به تجربه‌های گذشته بی‌تفاوتیم و گرفتار خطایی به نام نگرش به درون اغراق‌آمیز می‌شویم؛ یعنی اینکه من خیلی متفاوتم. دیگران اگر دچار مشکل شدند، من نمی‌شوم؛ چون داستان من متفاوت از دیگران است.

اسکات پلوس، روان‌شناس اجتماعی می‌گوید خطای اعتماد به نفس بیش از حد فراگیرترین و مخرب‌ترین خطای شناختی است که انسان را قربانی خود می‌کند.

بسیاری از امور در ابتدا مثبت هستند اما به منفی ختم می‌شوند. لذا در ارتباطی که با خداوند داریم باید طلب عاقبت به خیری کنیم.

تک‌کاری می‌تواند زمان لازم را برای انجام کارهای مهم تا ۸۰ درصد کاهش و کیفیت کار نهایی را به‌شدت افزایش دهد.

در جامعه/سازمان احمق این‌گونه نیست که همه احمق باشند، بلکه جامعهٔ احمق جامعه‌ای است که آنان که می‌فهمند سکوت می‌کنند و یا به سکوت کشیده می‌شوند.

تصور کنید خداوند در مقابل شما نشسته است و از شما می‌خواهد یک آرزو کنید تا آن را برآورده کند؛ ولی باید توجه داشته باشید فقط می‌توانید یک آرزو بکنید و بعد از اینکه آرزوی دلخواهتان را کردید دیگر راهی برای بازگشت ندارید؛ در چنین حالتی شما از خدا چه می‌خواهید؟ آرزو می‌کنید که رئیس جمهور شوید؟ انیشتین شوید؟ ارسطو شوید یا استیو جابز؟ یا امیرکبیر؟ یا مولوی؟

همهٔ ما در هر جمعی که باشیم (خانواده/مدرسه/سازمان/شهر/کشور) در معرض حماقت جمعی هستیم. حماقت از در و دیوار بسیاری از سازمان‌ها و جوامع بالا می‌رود. این حماقت نتیجهٔ اشتباه معدودی افراد سربه‌هوا نیست، بلکه معمولاً آگاهانه ایجاد می‌شود. چه می‌توان کرد؟

در مدیریت استراتژیک مفهومی داریم به نام آغاز از پایان! این مفهوم می‌گوید برای اینکه امروز بدانی چه قدمی باید برداری، باید بدانی که فردا کجا می‌خواهی باشی. پس از فردا شروع کن! آینده را تجسم کن و سپس از آینده رو به اکنون بیا

شاهکارها قاب‌های طلایی می‌خواهند.

آزاد کردن ذهن و فاصله گرفتن از موضوع به ما کمک می‌کند که فرصت دهیم بخش ناخودآگاه مسئله‌مان را پردازش کند و در نتیجه، باعث افزایش توان فکری ما شود.