بریده‌هایی از کتاب ذهن بی‌حصار، عبور از مرزها برای پیشرفت و کشف سرزمین‌های جدید

باید یک‌بار به خاطر همه‌چیز گریه کرد، آن‌قدر که اشک‌ها خشک شوند؛ باید این تن اندوهگین را چلاند و بعد دفتر زندگی را ورق زد، به چیز دیگری فکر کرد؛ باید پاها را حرکت داد و همه‌چیز را از نو شروع کرد.

خداوند به‌وضوح فرموده است که گوش، چشم و دل همه مسئول‌اند. یعنی جزء جزء و بعد بعد انسان مسئول است. اگر می‌دانیم که باید بگوییم و اگر نمی‌دانیم بگذاریم آن‌ها که سخنی دارند آزادانه (چه آزادی قبل از بیان و چه آزادی بعد از بیان) سخنشان را مطرح کنند. جهان بهتر خواهد شد.

مثلاً بهتر است اصول‌گرایان با اصلاح‌طلبان جلسات نقد فیلم داشته باشند؛ یعنی یک جلسهٔ غیررسمی و بی‌ارتباط به حوزه اختلافشان. خداوند بارها خطر خشک‌اندیشی را هشدار داده است؛ به‌ویژه آنجا که صحبت از پیروی کورکورانه از گذشتگان می‌شود.

مرگ پایان زندگی است، ولی مرگ‌اندیشی آغاز آن.

شما برای اینکه از بین هزاران فرد مشابه انتخاب شوید، یا سازمان شما برای آن که از بین صدها مورد مشابه در ذهن مردم برجسته شود یا کشورتان برای آن که از بین ۱۹۶ کشور جهان، مورد انتخاب یک توریست یا سرمایه گذار قرار گیرد باید بنفش باشد

هر کدام از ما یک نابغه منحصر به فرد است و جامعه ما برای پیشرفت نیاز به انواع و اقسام نابغه‌ها دارد و نه فقط یک نوع نابغه. خداوند از روح خود در نفس ما دمیده است و او بی‌پایان است. لذا همه ما یکتا و ویژه آفریده شده‌ایم

نخواهیم که جای دیگری باشیم، چراکه جای ما در هستی خالی خواهد ماند. هوش ویژه‌ای که خداوند در درون هر کدام از ما نهاده است را بیابیم و بر اساس آن مسیر جدیدی را بپیماییم.

دستاوردها و موفقیت‌های دیگران مساوی با شکست ما نیست. پاپ کورن‌های زیاد دیگری برای ما وجود دارد. دیگر توان و انرژی درونی محدود ما صرف رقابت، حسادت، زیرآب‌زنی و تنفر از رقبا نخواهد شد. اگر فرصتی را از دست دادیم، دنیا برای ما به پایان نمی‌رسد. فرصت‌های بی‌شمار دیگری وجود دارند که می‌توانیم به آن‌ها بپردازیم. اگر نگاه پاپ کورنی نداشته باشیم، وقتی پیش روی ما دری بسته می‌شود آن‌قدر به آن در بسته چشم می‌دوزیم که صدها درب گشودهٔ پیش رویمان را نمی‌بینیم.

انسان مسئول است، اگر می‌دانیم باید بگوییم، و اگر نمی‌دانیم بگذاریم آن‌ها که سخنی دارند، آزادانه مطرح کنند.

اموری که زمان و خط پایان ندارند، میل به جاودانگی دارند؛ اما وقتی زمان می‌گذارید، حتی اگر آن را برای سه بار رعایت نکنید، بالاخره در چهارمین بار آن را عملی خواهید کرد.

این تلاش‌هایتان است که شما را پرانرژی نگه می‌دارد

ما خیلی وقت‌ها به تجربه‌های گذشته بی‌تفاوتیم و گرفتار خطایی به نام نگرش به درون اغراق‌آمیز می‌شویم؛ یعنی اینکه من خیلی متفاوتم. دیگران اگر دچار مشکل شدند، من نمی‌شوم؛ چون داستان من متفاوت از دیگران است.

اسکات پلوس، روان‌شناس اجتماعی می‌گوید خطای اعتماد به نفس بیش از حد فراگیرترین و مخرب‌ترین خطای شناختی است که انسان را قربانی خود می‌کند.

بسیاری از امور در ابتدا مثبت هستند اما به منفی ختم می‌شوند. لذا در ارتباطی که با خداوند داریم باید طلب عاقبت به خیری کنیم.

تک‌کاری می‌تواند زمان لازم را برای انجام کارهای مهم تا ۸۰ درصد کاهش و کیفیت کار نهایی را به‌شدت افزایش دهد.

در جامعه/سازمان احمق این‌گونه نیست که همه احمق باشند، بلکه جامعهٔ احمق جامعه‌ای است که آنان که می‌فهمند سکوت می‌کنند و یا به سکوت کشیده می‌شوند.

تصور کنید خداوند در مقابل شما نشسته است و از شما می‌خواهد یک آرزو کنید تا آن را برآورده کند؛ ولی باید توجه داشته باشید فقط می‌توانید یک آرزو بکنید و بعد از اینکه آرزوی دلخواهتان را کردید دیگر راهی برای بازگشت ندارید؛ در چنین حالتی شما از خدا چه می‌خواهید؟ آرزو می‌کنید که رئیس جمهور شوید؟ انیشتین شوید؟ ارسطو شوید یا استیو جابز؟ یا امیرکبیر؟ یا مولوی؟

همهٔ ما در هر جمعی که باشیم (خانواده/مدرسه/سازمان/شهر/کشور) در معرض حماقت جمعی هستیم. حماقت از در و دیوار بسیاری از سازمان‌ها و جوامع بالا می‌رود. این حماقت نتیجهٔ اشتباه معدودی افراد سربه‌هوا نیست، بلکه معمولاً آگاهانه ایجاد می‌شود. چه می‌توان کرد؟

در مدیریت استراتژیک مفهومی داریم به نام آغاز از پایان! این مفهوم می‌گوید برای اینکه امروز بدانی چه قدمی باید برداری، باید بدانی که فردا کجا می‌خواهی باشی. پس از فردا شروع کن! آینده را تجسم کن و سپس از آینده رو به اکنون بیا

شاهکارها قاب‌های طلایی می‌خواهند.