بریده‌هایی از کتاب ذهن بی‌حصار، عبور از مرزها برای پیشرفت و کشف سرزمین‌های جدید

آنچه خواندیم نوشته ست گادین نویسنده کتاب گاو بنفش بود. او می‌گوید باید "گاو بنفش" داشته باشیم تا بتوانیم توجه دیگران را به خودمان و محصولمان جلب کنیم. به زبان دیگر چیز «چشم گیر» چیزی است که ارزش دارد در مورد آن حرف زده شود، شایسته توجه است،

اما عده‌ای هم نوگرا هستند و امور نوظهور را تست می‌کنند و همین‌ها هستند که باعث می‌شوند نوآوری پس زده نشود و به دل سنت‌های جامعه رسوخ کند. در هر نوآوری‌ای باید این بخش از مردم را شناخت و آنان را به مروجان نوآوری تبدیل کرد.

ین رفت و برگشت‌ها و قطع شدن‌ها در مقایسه با زمانی که از ابتدا تا انتها روی یک کار متمرکز هستیم، زمان انجام برای آن کار را تا ۵ برابر بیشتر می‌کند. به بیان ساده، تک‌کاری می‌تواند زمان لازم را برای انجام کارهای مهم تا ۸۰ درصد کاهش و کیفیت کار نهایی را به‌شدت افزایش دهد.

یکی از مهم‌ترین قاتلان وقت قطع شدن کاری است که داریم انجام می‌دهیم.

سطحی فکر می‌کنیم. بیش از یک صفحه برنامه برای آیندهٔ کاری که می‌خواهیم بکنیم نداریم. مشکلات، موانع، زیرساخت‌های لازم و سناریوهای احتمالی را نمی‌بینیم و به آن فکر نمی‌کنیم. نمی‌دانیم که این کار چه پیامدهایی دارد؟ چه عواقبی دارد؟ هیجانی تصمیم می‌گیریم و به عشق در نگاه اول باور داریم. در نگاه اول عاشق یک ایده می‌شویم و نمی‌گذاریم منتقدان آن ایده را در فضایی غیرهیجانی نقد کنند. فرهنگ شفاهی داریم. زیاد حرف می‌زنیم، اما چیزی روی کاغذ نمی‌آید. وقتی برای پروژه‌های میلیاردی درخواست مستندات می‌شود، سه ساعت حرف می‌زنیم، اما دریغ از یک کتابچهٔ ۲۰ صفحه‌ای.

راستش را بخواهید، در نگاه اول ممکن است فکر کنیم این حکمرانان ما هستند که این‌گونه‌اند؛ اما اگر دقیق‌تر و منصفانه‌تر به خود بنگریم، می‌بینیم که مدیران ما آیینهٔ تمام‌نمای ویژگی‌های ما هستند. این روحیه تنِسی تاکسیدویی در همهٔ ما وجود دارد. همهٔ ما عاشق این هستیم که یک‌شبه ره صدساله برویم. انضباط راهبردی، صبوری، پایداری و تداوم را دوست نداریم و راهگشا نمی‌دانیم.

فصل ۱۵: بیماری اجتماعی تنسی تاکسیدو و چاملی ما عاشق این هستیم که یک شبه ره صد ساله برویم. انضباط راهبردی، صبوری، پایداری و تداوم را دوست نداریم.

محققان مفهومی را به نام تصور شبه‌مجموعهٔ ناتمام مطرح می‌کنند و می‌گویند ریشه این رفتار ما در تمایل ذاتی‌مان به کامل شدن یک مجموعه یا اتمام کار و امور است.

به‌صورت تاریخی، کافه‌نشینی یک فرهنگ شرقی بوده است که جهانگردان غربی به تعجب از آن در سفرنامه‌ها یاد کرده‌اند اما بعدها کافه‌ها اصلی‌ترین نهاد به اشتراک‌گذاری ایده‌ها با دیگران شد. به همین دلیل است که شوارتز آینده‌پژوه معروف در کتابش، شگفتی‌های اجتناب‌ناپذیر، در خصوص توسعهٔ چین یک پیشنهاد عجیب و غریب می‌دهد: توسعهٔ کافه‌ها!

عمیق و درونی‌سازیِ بیش از نیمی از یادگیری‌های ما ناخواسته و در اثر نوعی الگوبرداری ناخودآگاه از محیط اطرافمان شکل می‌گیرد؛ درست مانند یک اسفنج که وقتی در یک مایع قرار گیرد، مایع را به خودش می‌کشد. ما هم وقتی با کارآفرینان معاشرت می‌کنیم، ناخودآگاه خلاق‌تر و جسورتر و آینده‌سازتر می‌شویم؛ وقتی با کسانی که تفکرات عمیق و فلسفی دارند تعامل می‌کنیم، ناخودآگاه دیدگاهمان به مسائل عمیق‌تر می‌شود و زمانی که با آدم‌های پرتلاش حشر و نشر داریم، ناخودآگاه عمل‌گراتر می‌شویم. اگر با مدیران سیاسی- امنیتی دم‌خور باشید، بعد از مدتی همه‌چیز را از نگاه سیاست و امنیت تحلیل می‌کنید.

منطقه طلایی اختصاصی جایی است که سه ویژگی را هم‌زمان داشته باشند: - علاقه‌مندی: شور و شوق درونی نسبت به آن دارید. - توانمندی ویژه: ذاتاً در آن توانمندی بالاتری نسبت به دیگران دارید. - ارزشمندی: حوزه‌ای که با ارزش‌های شما همخوانی داشته باشد و همچنین برای جامعه خلق ارزش کند.

بیشتر تاریخ بخوانیم، و تجربیات گذشته را در قلب آمارها و در مغز خبرگان مرور کنیم و بهترین‌ها را هدفگیری کنیم و خودمان را برای بدترین‌ها نیز آماده کنیم.

کنیک سه ستونی این تکنیک باید بعد از تکنیک‌های دیگر انجام شود. یک تکه کاغذ بردارید و سه ستون بکشید. در ستون اول، چیزهایی که دیگران در مورد شما می‌گویند را بنویسید. در ستون دوم، چیزهایی که برای شما ساده اما برای دیگران سخت است را بیاورید. در ستون سوم، موفقیت‌های خود را یادداشت کنید. حالا چک کنید که چه چیزی در هر سه قسمت مشترک است. و یا به هم نزدیک است؟ آن‌هایی که در هر سه ستون هستند هوش ویژهٔ و ژن خوب شما هستند!

تصور کنید خداوند در مقابل شما نشسته است و از شما می‌خواهد یک آرزو کنید تا آن را برآورده کند؛ ولی باید توجه داشته باشید فقط می‌توانید یک آرزو بکنید و بعد از اینکه آرزوی دلخواهتان را کردید دیگر راهی برای بازگشت ندارید؛ در چنین حالتی شما از خدا چه می‌خواهید؟ آرزو می‌کنید که رئیس جمهور شوید؟ انیشتین شوید؟ ارسطو شوید یا استیو جابز؟ یا امیرکبیر؟ یا مولوی؟ اگر به شما بگویند هستی حاضر است جای شما را عوض کند با یکی از اشخاص تاریخی که خودتان درک کرده‌اید یا در تاریخ خوانده‌اید، شما حاضرید به جای کدام شخص باشید؟ توجه داشته باشید نه اینکه فقط در یکی از جنبه‌های آن شخص به جای آن باشید بلکه در تمام جنبه‌ها با تمام خوبی‌ها و بدی‌های او.

در جامعه/سازمان احمق این‌گونه نیست که همه احمق باشند، بلکه جامعهٔ احمق جامعه‌ای است که آنان که می‌فهمند سکوت می‌کنند و یا به سکوت کشیده می‌شوند.

با رؤیا به جنگ خاطره‌ها بروید. مرور خاطرات گذشته دردآورترین بخش ماجراست. برای فراموش کردن اعتیاد به خاطرات گذشته یکی از بهترین راه‌ها تمرکز بر رؤیاهای آینده است

این خاصیت این جهان است که ما در معرض از دست دادن‌ها هستیم. کسی معشوقش را از دست می‌دهد؛ کارآفرینی کسب‌وکارش را به خاطر ورشکستگی از دست می‌دهد؛ وزیری استیضاح می‌شود و جایگاهش را از دست می‌دهد و ... این خاصیت زندگی است. بنابراین، باید خود را آماده کنیم. چراکه اگر خود را آماده نکنیم، آن‌قدر در گذشته می‌مانیم که طلایی‌ترین فرصت‌های آینده را نیز از دست می‌دهیم.

هر کدام از ما یک نابغه منحصر به فرد است و جامعه ما برای پیشرفت نیاز به انواع و اقسام نابغه‌ها دارد و نه فقط یک نوع نابغه. خداوند از روح خود در نفس ما دمیده است و او بی‌پایان است. لذا همه ما یکتا و ویژه آفریده شده‌ایم.

در جامعه/سازمان احمق این‌گونه نیست که همه احمق باشند، بلکه جامعهٔ احمق جامعه‌ای است که آنان که می‌فهمند سکوت می‌کنند و یا به سکوت کشیده می‌شوند.