بریده‌هایی از کتاب از ذهنت بیرون بیا و زندگی کن

اجتناب فقط اهمیت و نقش چیزی را که سعی می‌کنید از آن دوری کنید تقویت می‌کند. به عبارت دیگر، زمانی که با مشکل خود روبه‌رو نمی‌شوید باعث گسترش و توسعه آن می‌شود.

درگیری شما با درد و رنج را می‌توان به این ببر خانگی تشبیه کرد. هر زمان که برای آرام‌شدن درد و رنج خود، به این ببر کوچک غذا می‌دهید (اجتناب از تجربه) در واقع آن را تقویت می‌کنید. به‌نظر می‌رسد غذادادن به این ببر عملی محتاطانه باشد. ببرِ درد و رنج، به‌طور وحشتناکی نعره می‌زند و از شما می‌خواهد که همهٔ خواسته‌های او را برآورده کنید، در غیر این‌صورت شما را خواهد بلعید. هنوز هم هر زمان که به او غذا می‌دهید، به قوی‌ترشدن درد و رنجتان کمک می‌کنید و به او اجازه می‌دهید تا کنترل بیشتری بر زندگی شما داشته باشد.

در واقع وقتی در جستجوی علت روابط باشیم، ریشهٔ هر موضوعی را می‌توانیم در موضوعی دیگر ببینیم. هرچند در واقعیت محال است که هر چیزی عامل ایجاد هر چیز دیگری باشد، ذهن شما می‌تواند همیشه دلیل یا توجیهی برای برقراری چنین ارتباطی پیدا کند

هرگاه دربارهٔ گنجینهٔ ذهن آدمی حرف می‌زنیم، منظور مجموعه‌ای از روابط آموخته‌شده است که قادر است در هر شرایطی حالت شما را به حالتی دیگر تغییر دهد.

زمانی‌که سعی می‌کنید به چیزی فکر نکنید، با ایجاد قانون کلامی «به x فکر نکن»، خود را مجبور به انجام‌دادن آن کار می‌کنید. این قانون دربارهٔ x است، پس اغلب x را تداعی می‌کند.

وقتی او را می‌بینید که آرام‌آرام در حال فرورفتن در گل‌ولای است، آیا می‌توانید جمله‌ای مفید به او بگویید؟ اگر با نحوهٔ عملکرد باتلاق آشنا باشید به او خواهید گفت که دست از تقلاکردن بردارد، آرام بر روی سطح باتلاق دراز بکشد و همانند عقابی که بال‌هایش را باز می‌کند، اجازه بدهد تا بدنش بیشترین تماس را با سطح باتلاق برقرار کند. شاید قرارگرفتن در چنین وضعیتی کمک کند تا دیگر به عمق باتلاق فرو نرود و بتواند آرام‌آرام خود را به محل امنی برساند. ایجاد تماس بدنی با باتلاق و درازکشیدن روی آن برای کسی که در حال غرق‌شدن است، کاری بسیار دور از انتظار است. همین‌طور وقتی فردی برای بیرون‌آمدن از گِل چسبناک تقلا می‌کند، شاید هیچ‌گاه نفهمد که بهترین و عاقلانه‌ترین کار همراهی با گِل است.

پیمودن مسیر یک زندگی دلخواه و آموختن اینکه چگونه می‌توانید آرزوهایتان را برآورده کنید کار آسانی نیست

دان وگنر روان‌شناس دانشگاه هاروارد (در سال ۱۹۹۴) اثبات کرده است که فراوانی فکری که تلاش می‌کنید به آن توجه نکنید، برای مدت کوتاهی کاهش می‌یابد، اما خیلی زود، با شدت بیشتری بروز می‌کند. این فکر در مرکز توجه شما قرار می‌گیرد و این‌بار، به احتمال زیاد، پاسخی را فرامی‌خواند. سرکوب فکر فقط شرایط را بدتر می‌کند.

در این کتاب، نکتهٔ مورد نظر این است که: انسان‌ها به‌دلیل داشتن توانایی‌های کلامی و روابط معنایی، در طول زندگی رنج می‌کشند. اگر این جمله صحیح باشد، پس مشکل انسان این است که: همین مهارت‌های کلامی و ارتباطی که بدبختی و رنج ایجاد می‌کنند، به‌قدری برای عملکردهای انسان سودمند و مفیدند که نمی‌توان آنها را متوقف کرد. یعنی حداقل تا زمانی که نمی‌دانیم چگونه از مهارت‌هایی که زبان ایجاد کرده است برای هدایت و مدیریت خود آن استفاده کنیم، رنجْ جزء اجتناب‌ناپذیر شرایط انسانی است.

امکان پایداری و همیشگی‌بودن دردهای روان‌شناختی ، حقیقت تلخی است که همگی ما باید با آن مواجه شویم و آن را بپذیریم. این حقیقت، مانند آن فیلی است که در اتاق نشیمن نشسته بود، اما هیچ‌کس متوجه حضور او نمی‌شد. این بدین‌معنی نیست که باید خود را تسلیم رنج زندگی کنیم و به آن تن دهیم. درد و رنج با هم تفاوت زیادی دارند. با اینکه شما، به‌عنوان یک انسان، می‌توانید در کمتر از یک ثانیه افکار دردآور را از ذهن خود فراخوانی کنید، ولی ما معتقدیم که برای تغییردادن رابطهٔ خود با دردهای روان‌شناختی راهی وجود دارد که حتی با حضور این دردها نیز می‌توانیم زندگی خوب و مطلوبی داشته باشیم؛ هرچند ممکن است شما جزو آن دسته از افرادی باشید که حافظه و توانایی‌های کلامی‌تان اجازهٔ زیاد دورشدن دردها را ندهد.

مسئلهٔ کلیدی این نیست که شما مشکلاتی دارید، بلکه این است که انتخاب‌هایی را که اینجا و الان دارید در حالت انتظار قرار داده‌اید. نشاط و سرزندگی و هم‌آغوشی با زندگی، مستلزم این نیست که اول به رفع و حذف دردهایتان بپردازید و بعد شروع به زندگی کنید، بلکه برعکس: سرزندگی زمانی حاصل می‌شود که آغوشتان را به روی لذت (و درد!!) بگشایید ـ لذت و دردی که از آن زندگی‌ای برمی‌خیزد که واقعاً و واقعاً می‌خواهید داشته باشید.

مسئلهٔ کلیدی این نیست که شما مشکلاتی دارید، بلکه این است که انتخاب‌هایی را که اینجا و الان دارید در حالت انتظار قرار داده‌اید. نشاط و سرزندگی و هم‌آغوشی با زندگی، مستلزم این نیست که اول به رفع و حذف دردهایتان بپردازید و بعد شروع به زندگی کنید، بلکه برعکس: سرزندگی زمانی حاصل می‌شود که آغوشتان را به

رنج‌بردن یکی از نتایج تلاش بیهودهٔ ذهن ما برای کنترل چیزهایی است که قابل کنترل نیستند.

هرگاه بخواهد می‌تواند دست از جنگیدن بردارد و زندگی‌کردن را آغاز کند.

بیشتر انسان‌ها تمایل دارند در گذشته‌ای که از طریق زبان به خاطر می‌آورند و آینده‌ای که از طریق زبان در خیال خود تصور می‌کنند، زندگی کنند تا در زمان حال.

زمانی‌که افکارمان را جدی می‌گیریم، در معرض هر تجربهٔ غیرعمدی هستیم که زندگی بدون هدف به سویمان پرتاب می‌کند.

در دنیای بیرونی، شاید این قانون حاکم باشد: «اگر چیزی را دوست نداری، فکر کن چگونه از شر آن خلاص شوی و از دست آن خلاص شو». اما به‌نظر می‌رسد که در درون انسان، قانون بسیار متفاوتی حاکم است: «اگر دوست نداری احساس و یا فکری را داشته باشی، حتماً آن را تجربه می‌کنی». این قانون در اصطلاح به این معناست که مثلاً اگر نمی‌خواهی احساس اضطراب کنی، اضطراب بیشتری احساس خواهی کرد، و زندگی محدودتری خواهی داشت.

این بدین‌معنا نیست که واقعاً یاد گرفته‌اید احساسات خود را کنترل کنید، بلکه یاد گرفته‌اید آنها را بروز ندهید، تا دیگران اذیت نشوند.

اضطرابْ واکنشی طبیعی نسبت به عملکرد ضعیف است. مشکل اینجاست که ما به‌دلیل توانایی در ایجاد روابط کلامی، قادریم در هر لحظه، پیامدهای مسائل گذشته را وارد شرایط کنونی کنیم.

حداقل تا زمانی که نمی‌دانیم چگونه از مهارت‌هایی که زبان ایجاد کرده است برای هدایت و مدیریت خود آن استفاده کنیم، رنجْ جزء اجتناب‌ناپذیر شرایط انسانی است.