بریده‌هایی از کتاب از ذهنت بیرون بیا و زندگی کن

دورشدن از افکار نیز به‌همین ترتیب، به شما اجازه می‌دهد تا ماهیت واقعی آنها را بهتر درک کنید.

۳. افکار تحلیل‌کننده (تلاش برای پیداکردن درکی از گذشته.

وقتی موارد مشابه را پیدا کردید آنها را به چهار دسته تقسیم کنید: ۱. افکار ارزیابی‌کننده (قضاوت‌هایی که در مورد موضوع‌های مختلف دارید). ۲. افکار پیش‌بینی‌کننده (تلاش‌هایی برای پیش‌بینی آینده). ۳. افکار تحلیل‌کننده (تلاش برای پیداکردن درکی از گذشته. این افکار وقتی روی می‌دهند که شما درگیر تجربه‌هایی از گذشته شده باشید). ۴. افکار خودمفهوم‌پردازی (قضاوت‌هایی که در رابطه با خود دارید. اینها اغلب به شکل عبارت‌های «من .... هستم» ظاهر می‌شوند). پس از یادداشت افکار مشابهی که در طول هفته تکرار شده‌اند، دسته‌بندی آن را داخل پرانتز بنویسید.

چیزی را که «بالاتر از حد تحمل است» نباید تحمل کرد، زیرا ممکن است آسیب بزند،

اگرچه عملکرد بزاق دهان چندش‌آور نیست، ذهن می‌تواند آن را تبدیل به موضوعی چندش‌آور کند.

مرحلهٔ بعدی این است که وقتی افکار بروز می‌کنند به آنها توجه کنید. اگرچه ما همواره در حال فکرکردن هستیم، فقط گاهی، به‌طور آگاهانه، متوجه می‌شویم که در حال فکرکردنیم. هر چیزی که تا این حد طبیعی رخ دهد و به این انداره گسترده باشد، به‌تدریج به پس‌زمینه تبدیل می‌شود. چقدر متوجه پلک‌زدن و یا نفس‌کشیدن خود می‌شوید؟

کسانی که تمایل بیشتری به داشتن تجربه‌های هیجانی منفی دارند، از سلامت روانی بهتری برخوردارند و با گذشت زمان عملکرد شغلی بهتری خواهند داشت. تأثیر این تمایل به‌شدت بیشتر از تأثیرات رضایت شغلی، یا هوش هیجانی است

آنچه عملکرد را پیش‌بینی می‌کند عبارت است از: ۱. تمایل به تجربهٔ درد؛ ۲. توانایی رفتارکردن براساس ارزش‌ها، هنگام تجربهٔ درد

پژوهش‌های علمی ارزشِ تمایل و نیز خطر اهمیت‌ندادن به آن را ثابت کرده است.

«اگر به تجربه‌ای درونی تمایل نداشته باشی، دچارش می‌شوی».

استراتژی‌های اجتنابی نه‌تنها تاکنون مؤثر نبوده‌اند، بلکه اصلاً نمی‌توانند مؤثر باشند؟ اجتناب فقط اهمیت و نقش چیزی را که سعی می‌کنید از آن دوری کنید تقویت می‌کند. به عبارت دیگر، زمانی که با مشکل خود روبه‌رو نمی‌شوید باعث گسترش و توسعه آن می‌شود.

متأسفانه چه با فرمان‌های ذهن موافقت کنیم، و چه مخالفت خود را با جروبحث نشان دهیم، واکنش ما به این معنا خواهد بود که افکارمان را واقعی پنداشته‌ایم.

متأسفانه، فرایندهای کلامی، رابطهٔ محکمی با استفادهٔ طبیعی از زبان دارند، بنابراین کنترل آنها آسان نیست.

مردم اغلب تمایل دارند «در ذهن خود زندگی کنند»، یعنی با دنیا براساس فرایندهای کلامی تعامل کنند. زندگی در ذهن را می‌توان به راندن قطار تشبیه کرد. یک قطار، مسیر مخصوصِ خود را دارد و هر جا که خط آهن برود، قطار هم می‌رود. زمانی‌که ریل به جایی برود که شما دوست دارید، همه‌چیز خوب است، اما اگر اکنون در همان مسیری که دوست داشتید در حرکت بودید، شاید هیچ‌وقت این کتاب را برای خواندن انتخاب نمی‌کردید. اگر زندگی شما خارج از مسیر دلخواهتان است، فقط یک انتخاب دارید: باید راه پیاده‌شدن از قطار را یاد بگیرید.

اگر رنج می‌کشید، شاید زمان زیادی را صرف به‌کارگیری تکنیک‌های مقابله‌ای هولناک کرده‌اید، و همزمان، زندگی‌کردن را رها کرده‌اید.

اگر نمی‌خواهی احساس اضطراب کنی، اضطراب بیشتری احساس خواهی کرد، و زندگی محدودتری خواهی داشت.

چرا زبانْ ایجاد رنج می‌کند

انسان‌ها به‌دلیل داشتن توانایی‌های کلامی و روابط معنایی، در طول زندگی رنج می‌کشند. اگر این جمله صحیح باشد، پس مشکل انسان این است که: همین مهارت‌های کلامی و ارتباطی که بدبختی و رنج ایجاد می‌کنند، به‌قدری برای عملکردهای انسان سودمند و مفیدند که نمی‌توان آنها را متوقف کرد. یعنی حداقل تا زمانی که نمی‌دانیم چگونه از مهارت‌هایی که زبان ایجاد کرده است برای هدایت و مدیریت خود آن استفاده کنیم، رنجْ جزء اجتناب‌ناپذیر شرایط انسانی است.

هر چیزی که نام آن شیء ترسناک را برای فرد زنده کند پاسخ ترس را در او فراخوانی می‌کند. گویی چیزی را که آن سگ احساس می‌کند یک لگد واقعی نیست، بلکه تصور لگدخوردن است.

رنج بشر همگانی است