بریده‌هایی از کتاب فلسفه تنهایی

از همین روابط صمیمی و نزدیک است که آدم شور و حال زندگی می‌گیرد.

متفکرین مذهبی می‌ستایند کاملاً غیرطبیعی و خلاف سرشت آدمی می‌داند، کما اینکه بی‌همسری، روزه‌داری و چیزهای دیگر را.

آن کسانی که در انزوا زندگی می‌کنند قضاوت غلطی از خودشان دارند، و بهای زیاده از حد می‌دهند به کارهای نیکی که کرده‌اند و اغراق می‌کنند در صدماتی که متحمل شده‌اند.

شریک زندگی یا دوستان فرد به مراتب مؤثرتر از ثروت یا شهرت هستند.

کیفیتِ شبکهٔ اجتماعیِ هرکس مهم‌تر از کمیت آن است، اما با این‌حال در شرایط مشابه، کسانی که در شبکه‌های اجتماعیِ بیشتری عضوند کمتر از بقیه دچار تنهایی می‌شوند.

تنهایی پدیده‌ای ذهنی‌ست، و به شکل نارضایتی از روابط با دیگران تجربه می‌شود؛ حالا یا به این علت که آن روابط بسیار محدود و کم است، یا هم به این سبب که روابط فعلی آن صمیمیت و گرمایی را که باید ندارند.

ما تنها به دنیا می‌آییم، تنها زندگی می‌کنیم و در تنهایی می‌میریم.

تنهایی تعاریفِ مختلفی دارد، اما همهٔ این تعاریف مشابهت‌هایی با هم دارند:‌ حسِ درد و رنج داشتن، خود را منزوی و تنها دیدن،‌ خود را با دیگران صمیمی ندانستن.

آدم‌های دیگری هم هستند که علی‌رغم بودن با دوستان و خانواده شدیداً احساس تنهایی می‌کنند.

تنهایی تعاریفِ مختلفی دارد، اما همهٔ این تعاریف مشابهت‌هایی با هم دارند:‌ حسِ درد و رنج داشتن، خود را منزوی و تنها دیدن،‌ خود را با دیگران صمیمی ندانستن.