بریده‌هایی از کتاب فلسفه تنهایی

آدم‌هایی که تنهاییِ مزمن دارند ظاهراً این است: فرقی نمی‌کند فضای اجتماعیِ پیرامونشان چه باشد ــــ مدام دوروبرشان دوستان و خانوادهٔ دلسوز و رئوف باشند یا نه‌ــــ آنها باز هم احساس تنهایی می‌کنند. آنها در دل توقع رابطه و دلبستگیِ مفرطی می‌پرورند که هیچ‌وقت کسی از آن خبردار نمی‌شود. هیچ تغییر دیگری هم در فضای اجتماعیِ پیرامون‌شان نمی‌تواند این معضل تنهایی را حل کند. راه حل در درون خود شخصِ تنهاست. او باید بپذیرد برای خودش کاری بکند.

ممکن است کسی به‌رغم اینکه با دیگران هم در گروه‌های اجتماعی و هم با دوستان نزدیکش روابط گسترده‌ای دارد، باز هم تصور کند تنهایی احساسی مزمن است. حتی ممکن است کار به اینجا بکشد که آدمی فکر کند این نیاز آنقدر شدید شده که برآورده‌شدنش محال است. در واقع یافته‌های پژوهشی نشان می‌دهند آنهایی که تنهاییِ مزمن دارند در قیاس با بقیه از روابط بین آدم‌ها توقع خیلی بالاتری دارند.

افراد تنها فضاهای اجتماعیِ اطراف‌شان را بسیار تهدیدآمیزتر از بقیه می‌دانند.

تنهایی بخش تنها و دورافتاده‌ای از واقعیت را نشان‌تان می‌دهد. تنهایی جهانی تنها را پیش چشم می‌آورد.

بعضی احساسات شرم‌آور محسوب می‌شوند، و ما در حضور دیگران از اقرار به آنها اکراه داریم. اغلب حتی پیش خودمان هم اقرارشان نمی‌کنیم. اینکه تنهایی مایهٔ خجالت و شرمندگیِ فرد می‌شود امری قدیمی و ریشه‌دار است.

پس باید بیاموزید با این واقعیت کنار بیایید که در زندگیِ انسان‌ها همیشه حدودی از تنهایی وجود خواهد داشت. برای همین واجب است یاد بگیریم تنهایی را تاب بیاوریم و در عین امیدواری بکوشیم تنهایی را بدل به خلوت‌گزینی کنیم. می‌توان از سهمناکیِ تنهایی کاست اگر بیاموزیم چگونه در خود قرار بیابیم و آنقدر به تأیید و تصدیق دیگران وابسته نباشیم، در عین اینکه عزلت نگزینیم و قلبمان را به روی دیگران بگشاییم. و باز هم گهگاه تنهایی سر برمی‌آورد. این تنهایی‌ست که باید مسئولیتش را بپذیرید، چون هرچه باشد این تنهاییِ شماست.

برای من تنهایی پاسخی احساسی‌ست به برآورده نشدن میل و نیاز فرد به داشتن ارتباط با دیگران.

" دوری دلتان را مشتاق‌تر می‌کند، اما مسلم است که باقیِ وجودتان را تنهاتر می‌کند."

تنهاییِ اجتماعی همان فقدان هم‌آمیزیِ اجتماعی‌ست، و کسانی که از حیث اجتماعی تنها هستند تمنای آن دارند که بخشی از جامعه باشند.

معنای زندگیِ ما را تا حد زیادی ارتباط‌مان با تعداد اندکی از اطرافیان شکل می‌دهد. در حقیقت اگر کسی از عزیزان و نزدیکان‌مان را از دست بدهیم، بخش بزرگی از معنای زندگی‌مان نابود می‌شود. بیشتر معنای زندگی‌مان عملاً منوط به رابطه با همان چند نفر آدم عزیز و نزدیک است و متأسفانه این واقعیت وقتی عیان می‌شود که آنها را دیگر از دست داده‌ایم.