بریده‌هایی از کتاب در

نوشتن از آن کارهایی نیست که با آدم سر شوخی داشته باشد. جمله‌هایی که ناتمام رها شوند دیگر هیچ وقت به آن خوبی که شروع شده بودند تمام نمی‌شوند

الان می‌دانم‌ـــــ چیزی که آن موقع نمی‌دانستم‌ـــــ که نمی‌شود محبت همیشه به شیوه آرام و مؤدبانه و روشن بیان شود؛ و‌اینکه نباید آدم شکل محبت ورزیدن را برای دیگری تعیین کند.

من فقط روی کاغذ می‌دانم چه بگویم. توی زندگی واقعی برای پیدا کردن جمله مناسب مشکل دارم.

به منظور حفظ شأن انسان لازم است که احترام و عزت در ظواهر آدم نمود داشته باشد.

زن‌ها از او نفرت داشتند؛ او بیش از حد افاده‌ای بود و ضمناً او هم مثل امرنس در مراسم نیایش دیده نشده بود.‌این حقیقت داشت، چون وقتی آنها داشتند عبادت می‌کردند، هم یکشنبه‌ها هم تک تک روزهای دیگر، پالت داشت کار اتوی آنها را انجام می‌داد. اتویش زغالی بود، چون در آن زمان جریان برق تمام وقت برقرار نبودـــــ فقط در بازه‌های خاص زمانی برق وصل می‌شدـــــ و به خاطر دود اتو تقریباً همیشه کله اش را بالا می‌گرفت. بدون شک وقتی درباره وضعیت روحی اش از اصطلاح «افاده‌ای» استفاده کرده بودند منظورشان همین بود.

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که می‌شود به کسی داد‌این است که از درد و رنج نجاتش بدهی.

«من یکشنبه ات را خراب کردم، نه؟ ولی‌این طور کارها را توی چنین روزهایی انجام می‌دهند، در یکشنبه‌ها یا تعطیلی‌های رسمی. در چنین روزهایی است که به بقیه می‌گویی تصمیمت برای بعد از مرگ چیست.»

وقتی مهلت کسی دارد تمام می‌شود، جلویش را نگیر. نمی‌توانی چیزی بهش بدهی که جای زندگی را برایش بگیرد. فکر می‌کنی من پالت را دوست نداشتم؟ که وقتی به تنگ آمده بود و می‌خواست خلاص شود برای من اهمیتی نداشت؟ مسئله‌این است که، به جز عشق ورزیدن، باید کُشتن را هم بلد باشی. ضرری ندارد‌این را یادت باشد

او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و‌این شامل حال آنهایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی شان نیستند

به‌جز عشق‌ورزیدن، باید کُشتن را هم بلد باشی. ضرری ندارد این را یادت باشد.