بریده‌هایی از کتاب در

اتفاقاتی که از سر می‌گذرانی از تو چنان آدم زیرکی می‌سازد که آرزو می‌کنی‌ای کاش دوباره بتوانی خنگ باشی، خنگِ به تمام معنا.

مؤمن‌بودن چقدر آسان است وقتی از کلیسا برگردی و ببینی غذایت آماده منتظر توست.

من فقط روی کاغذ می‌دانم چه بگویم. توی زندگی واقعی برای پیدا کردن جمله مناسب مشکل دارم.

او تنها بود. کی تنها نیست؟ می‌خواهم بدانم. و این شامل حال آنهایی هم می‌شود که کسی را دارند اما متوجه تنهایی‌شان نیستند

عاقبتِ همه مُرده‌ها یکی است. آدم مُرده هیچ است.

مؤمن بودن چقدر آسان است وقتی از کلیسا برگردی و ببینی غذایت آماده منتظر توست.

دانشجو که بودم از شوپنهاور نفرت داشتم. بعدها بود که به تدریج به عمق‌این اندیشه اش پی بردم که هر رابطه‌ای که پای عواطف فردی را به میان بکشد آدم را در معرض خطر قرار می‌دهد و هرچه اجازه دهم آدم‌های بیشتری نزدیکم شوند، بر تعداد راه‌هایی که می‌شود به من آسیب رساند افزوده می‌شود.

هر دو در اشتباه بودیم: هم او که به من اعتماد کرد و هم من که زیادی خودم را درستکار می‌دانستم.

بیشتر اوقات وقتی ما از خدا چیزی می‌خواهیم توجهی بهمان نمی‌کند، ولی بدون استثنا، چیزهایی را که هراس به دل ما می‌اندازد اجابت می‌کند.

البته آدم به‌این راحتی نمی‌میرد، ولی‌این طور بگویم، چیزی شبیه مُردن بود. بعدش اتفاقاتی که از سر می‌گذرانی از تو چنان آدم زیرکی می‌سازد که آرزو می‌کنی‌ای کاش دوباره بتوانی خنگ باشی، خنگِ به تمام معنا.

من هیچ کسی را نمی‌خواهم، مگر‌اینکه تمام وکمال مال من باشد. ولی تو می‌خواهی همه را توی جعبه‌ای بگذاری و هروقت لازمشان داشتی بیرونشان بکشی:‌این دوست دخترم است،‌این پسرعموم و‌این مادرخوانده پیرم.‌این عشقم است،‌این دکترم است و‌این گل خشکیده لای کتاب از جزایر رُدس (۴۹) آمده. خواهش می‌کنم کاری به من نداشته باش. فقط وقتی دیگر توی‌این دنیا نیستم، گهگاهی به قبرم سر بزن، همین کافی است.

اگر کسی را نداری که وقتی خانه می‌آیی خوشحالی کند، بهتر است اصلاً زندگی نکنی.

زندگی به‌زحمت مثل قطاری کُند ترق‌ترق‌کنان پیش‌می‌رفت.

بنیان جهان من کتاب‌ها بودند، واحد اندازه گیری ام کلمات تایپ شده

کشیش‌ها همه دروغ گویند؛ دکترها جاهل و پول پرست؛ وکلا اهمیت نمی‌دهند وکالتِ چه کسی را به عهده بگیرند، قربانی یا جنایتکار؛ مهندس‌ها پیش پیش حساب می‌کنند ببینند چطور می‌توانند کپه‌ای از مصالح برای خانه خودشان بردارند؛ و نیروگاه‌ها و کارخانه‌ها و نهادهای آموزشی عظیم همه پُر است از کلاه بردار.

آدم می‌تواند از روی شَم بگوید اگر کسی گُل بود کدام گُل می‌بود

بزرگ‌ترین هدیه‌ای که می‌شود به کسی داد‌این است که از درد و رنج نجاتش بدهی

«می‌خواهند صلح برقرار شود. تو باور می‌کنی؟ من که باور نمی‌کنم، چون دراین‌صورت کی سلاح‌ها را می‌خرد و آن موقع دیگر برای اعدام‌ها و چپاول چه دستاویزی خواهند داشت؟ و ضمناً اگر تا حالا صلح جهانی برقرار نشده، چرا عدل الان باید برقرار شود؟»

کسانی به کلیسا می‌روند که کار بهتری از دستشان‌برنمی‌آید.

تو برای هزاران چیزی که بلدی آموزش دیده‌ای، ولی نمی‌دانی آن چیزی که واقعاً اهمیت دارد چیست.